U DEFINICIJI HOLOKAUSTA I HOMOSEKSUALCI ALI SRBA NEMA: Kako Anglosaksonci tumače rezoluciju UN iz 2005. o genocidu u Drugom svetskom ratu

HOLOKAUST je reč kojom se označava državni program genocida, potpunog istrebljenja Jevreja u nacističkoj Nemačkoj i okupiranoj Evropi u Drugom svetskom ratu. U rezoluciji UN iz 2005. kojom je ustanovljen Međunarodni dan sećanja na žrtve Holokausta, on se definiše kao "državno sponzorisano sistematsko ubijanje šest miliona jevrejskih muškaraca, žena i dece i miliona drugih od strane nacističke Nemačke i njenih saradnika tokom Drugog svetskog rata".

Foto "Vikipedija"

Ti "drugi" su prema Enciklopediji Britanika politički protivnici nacista, homoseksualni muškarci, Romi, Sinti, deca iz veza sa "nižim rasama", teški psihofizički invalidi pobijeni radi "pročišćenja rase" i Jehovini svedoci. Američka Enciklopedija Kolumbijskog univerziteta jevrejskim žrtvama dodaje Rome i invalide naglašavajući da su "sve tri grupe, i samo one, bile jednake žrtve nacističkog rasizma i genocida".

Rezolucijom UN "odbacuje se svako poricanje Holokausta kao istorijskog događaja, bilo u potpunosti ili delimično", pa je osporavanje šest miliona jevrejskih žrtava u nekim zemljama postalo i zakonski kažnjivo. I bez pravne regulative svakom normalnom bi poricanje genocida nad Jevrejima bilo nezamislivo, jer je u državnim dokumentima nacističke Nemačke zapisan program istrebljenja "nižih rasa", među kojima su prvi bili oni.

Identičan program predstavljaju zakoni NDH koji su ceo administrativni, vojni, policijski, prosvetni, crkveni i medijski aparat angažovali na "totalnom genocidu" koji je uz sistematsko ubijanje, proterivanje i promenu identiteta Srba, podrazumevao uništenje srpskog jezika, pisma, kulturne baštine i pravoslavne vere. Zašto se onda nekažnjivo osporava i broj srpskih žrtava i genocid Srba u NDH, iako on po svim tačkama ispunjava kriterijume Konvencije o genocidu koju su 1948. usvojile Ujedinjene nacije?

Foto "Vikipedija"

- Činjenica je da genocid nad Srbima u NDH nije delo "grupe ustaša" kako se decenijama tvrdilo u SFRJ, već državni plan. Širenje nacionalne i verske netrpeljivosti i mržnje počelo je još u Austrougarskoj, a ubijanje Srba se dešavalo već u vreme Banovine Hrvatske. Hrvatska seljačka stranka (HSS) i njena seoska i gradska zaštita prve su započele sukobe i razoružavanje jugoslovenskih vojnika 1941, kada je kapitulirala Jugoslavija. Te formacije na desnom krilu HSS dale su prve ustaše, još pre nego što su sa Pavelićem došli oni iz Italije koji su bili iskusni teroristi, obučeni u posebnim veštinama, među kojima je bila i organizovanje genocida. Budući upravnici logora, pre svih Maks Luburić koji je kreirao Jasenovac, u Nemačkoj su pohađali kurs o njihovom organizovanju. Problem je što se u vreme socijalizma malo srpskih istoričara bavilo ovim temama jer je postojala prećutna i neformalna "podela rada". Temama o NDH, odnosima sa Italijom, Austrijom i Nemačkom bavili su se pretežno hrvatski istoričari, koji su pisali onako kako se moglo, a da odgovara njihovim nacionalnim interesima - kaže istoričar dr Goran Miloradović.

On ukazuje da je obnova Jugoslavije stavila ad akta pitanje odgovornosti Hrvatske za genocid u Drugom svetskom ratu, čemu je doprineo i Hladni rat u kom su mnogi dojučerašnji zločinci postali saradnici Zapada:

- Drugi primer, uporediv sa Hrvatskom jeste Austrija, koja je izbegla optužbu za nacizam, čak je neopravdano tretirana kao njegova žrtva. Ona je

Foto "Vikipedija"

sopstvenu nacističku partiju čiji pripadnici snose veliku odgovornost za zločine na području Jugoslavije. Treći rajh je na ovaj prostor slao austrijske oficire jer su imali istorijsko iskustvo i odgovarajuću intelektualnu spremu. Nije slučajno što je Austrijanac Aleksander Ler komandovao bombardovanjem Beograda i sličnim operacijama, ni to što je Austrijanac Kurt Valdhajm učestvovao 1942. u operaciji na Kozari. On je upravo primer mnogobrojnih nacista koje su SAD posle rata angažovale kao svoje eksperte i činile sve da se ne demaskira njegova prošlost.

Josip Broz je posle rezolucije Informbiroa 1948. u strahu od Staljina potražio pomoć Zapada. Posledica je bilo sklapanje ugovora 1953-1954. između Jugoslavije i dve članice NATO, Grčke i Turske, čime je stvoren antisovjetski Balkanski pakt.

- Jugoslavija je tada indirektno stavljena pod kišobran NATO, jer je spajala južno krilo Alijanse, Grčku sa Italijom, čime je Sovjetski Savez bio odsečen od Sredozemnog mora. Da bi država sa takvom funkcijom opstala nisu se smele pokretati osetljive teme kao što je genocid nad Srbima u NDH, jer bi to moglo da naruši jedinstvo SFRJ i direktno ugrozi interese NATO. Taj međunarodni interes da se ovakve teme priguše išao je naruku Hrvatima, ali i muslimanima iz BiH koji su u NDH smatrani za - Hrvate. Zbog tog interesa ni Andriji Artukoviću, jednom od kreatora istrebljenja Srba u NDH nije suđeno za genocid već za neke konkretne zločine, pa i za slučaj ubistva grupe zarobljenih partizana, što je bio način da se stvari ne nazovu pravim imenom, ali da on, ipak, bude osuđen. Posle raspada Jugoslavije Hrvatska je, korak po korak, ušla u NATO i EU. Ona je u te organizacije unela i svoju istoriju, čiji je sastavni deo genocid, što nije prijatno. NATO i EU su zato odlučile da medijski konstruišu novi genocid koji su navodno devedesetih počinili Srbi i da ga proglase mnogo važnijim i strašnijim, da bi zaklonili onaj počinjen prema Srbima u Drugom svetskom ratu - zaključuje dr Miloradović.

Nisu samo

Foto "Vikipedija"

patnje medijskim manipulacijama "izbačene iz istorije". Ulazak Zapadne Nemačke u NATO još početkom Hladnog rata je za posledicu imao i sistematsko brisanje iz sećanja da su Sloveni dali najveće žrtve u Drugom svetskom ratu.

- U temelju nacističke ideologije nalazio se rasizam i shvatanje o "nadmoći više rase", arijevaca, zapravo Nemaca. U takvoj hijerarhiji pri samom dnu nalazili su se i pojedini slovenski narodi - Rusi, Poljaci, Srbi - kojima je trebalo uništiti državnost, pogubiti inteligenciju, proterati ih sa područja Istočne Evrope i pretvoriti ih u robovsku radnu snagu. Uništavanje Jevreja i porobljavanje Slovena bili su deo jedinstvenog poduhvata "etničke reorganizacije" Evrope i predstavljaju kontinuitet pangermanske politike antislavizma, raširenog kako na desnici, tako i na levici. Prema "Opštem planu Istok", donetom 1941, planirano je da se iz Poljske i zapadnih delova Sovjetskog Saveza protera ili raseli 31 milion "rasno nepoželjnih", a ostatak od 45 miliona koji su živeli na tom prostoru trebalo je germanizovati ili ubiti. Među njima je bilo pet do šest miliona Jevreja, za koje je predviđeno uništenje. Na taj način oslobodio bi se prostor za naseljavanje 10 miliona Nemaca - kaže istoričar dr Miloš Timotijević.

Foto "Vikipedija"

Rezultati "Opšteg plana Istok" su šest miliona mrtvih u Poljskoj i čak 27 miliona u Sovjetskom Savezu, što je 66 odsto od svih ubijenih u Evropi, odnosno 45 odsto ukupno stradalih ljudi u svetu tokom Drugog svetskog rata.

Prisilan rad u Nemačkoj

NACISTI su na okupiranim sovjetskim teritorijama direktno ubili 7,4 miliona civila. Na rad u Nemačku prisilno su kao robove odveli 5,3 miliona ljudi, od kojih je 2,2 miliona umrlo.

- Na prostoru SSSR koji su nacisti okupirali sprovođeno je prisilno teranje domaćeg stanovništva na rad. Procenjuje se da je 13,7 miliona ljudi umrlo zbog iscrpljenosti, slabe ishrane i nečovečnog postupanja nacista. Politika istrebljenja sprovodila se i kroz ubijanje, zlostavljanje, nemilosrdno postupanje prema sovjetskim ratnim zarobljenicima: od 5,7 miliona zarobljenih njih 3,2 je umrlo. Posle razbijanja i okupacije Jugoslavije, progon i uništenje Srba izvan okupirane teritorije Srbije imao je puno Hitlerovo razumevanje, pre svega na području NDH, gde su nacisti takvu politiku podstrekivali - naglašava dr Miloš Timotijević.

Foto "Vikipedija"

Pratite nas i putem iOS i android aplikacije