POMAMA ZA UNIŠTENJEM JEDNOG NARODA: Katolička crkva i Komunistička partija stvarale antisrpsku atmosferu u Jugoslaviji

Današnja teritorija Hrvatske i današnji sastav stanovništva nastali su kao rezultat ubijanja Srba po Hrvatskoj u Hitlerovo i Pavelićevo vreme i izgnanstva Srba tokom akcije "Oluja" 1995, pod patronatom EU i SAD

Fotografije: Muzej Žrtava Genocida, Vojni muzej, Dokumentacije „Novosti“ i „Borbe“, iz knjige Nikole Nikolića „Jasenovački logor“, Vikipedija

USTAŠE su pripadnici hrvatske separatističke, ekstremno-šovinističke, terorističke organizacije, sa programskim konceptom stvaranja takve hrvatske države u kojoj bi živeli samo Hrvati i u kojoj se ne bi smeo naći nijedan Srbin, ni Jevrejin niti Ciganin.

Organizaciona struktura ustaške organizacije iz 1932, strogo formalizovana prema ideji o velikim nacionalnim zadacima, zadržana je i tokom postojanja Nezavisne Države Hrvatske, u kojoj su "preuzeli aparat vlasti". Ustaše su u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj osnivali vojne formacije, legionarske divizije (posebno za Istočni front), čuvenu Handžar diviziju u Bosni s Nemcima zajedno (u kojoj je 60% bilo muslimana). Ova divizija kao i legionarske, ostala je poznata po zverstvima nad Srbima. Posebna ustaška vojna formacija bila je Crna legija, koja je na području Hrvatske i Bosne i Hercegovine izvršila nečuvene masovne zločine nad srpskim stanovništvom.

Fotografije: Muzej Žrtava Genocida, Vojni muzej, Dokumentacije „Novosti“ i „Borbe“, iz knjige Nikole Nikolića „Jasenovački logor“, Vikipedija

U Nezavisnoj Državi Hrvatskoj Pravoslavna crkva je bila zabranjena i progonjena, rušene su crkve, zatvarani manastiri, a progonjeni su i na najstrašnije načine ubijani pravoslavni sveštenici.

MERE FIZIČKOG UNIŠTENjA Srba vršene su već u prvim danima postojanja Nezavisne Države Hrvatske (U Enciklopediji Jugoslavije je zabeleženo da je na sam dan kapitulacije Jugoslavije, 17. aprila 1941, ubijena grupa mirnih seljaka Srba na jednoj poljani). Hrvatska država je postala poprište najvećeg genocidnog terora u Evropi, otkako se zna istorija Evrope. (Da je u to vreme postojala transplantacija organa u medicinske svrhe, NDH bi bila najbogatija zemlja u pet moguće nastanjenih galaksija. Zamislite ogromna brda srca, jetri, pluća, bubrega! Nemojte se osećati nelagodno. Ovo nije naturalistički stilski kompleks, to je realnost XX veka. Zna se da su pre nekoliko godina Srbima sa Kosova na živo uzimani ti organi i prodavani za novac). (I tako smo vam mi u ovoj godini dana, ovđe u Jasenovcu poklali više ljudi nego li Osmanlijsko carstvo za cijelo vrijeme Turaka u Evropi. Izjavio je ovo Maks Vjekoslav Luburić, emigrantski natporučnik, kasnije general, zapovednik celokupne ustaške odbrane i poverenik svih logora, 9. oktobra 1942. prilikom predaje odlikovanja svojim saradnicima.)

Kada se Pavelić vratio u Hrvatsku odmah posle kapitulacije Jugoslavije 1941, on nije ništa morao posebno da radi i priprema da bi se ispunio njegov san o čistoj Hrvatskoj. Sve pripreme su bile završene. Hrvatska javnost je bila u potpunosti spremna za ono što će se dešavati i nije pokazivala svoje nezadovoljstvo. A Hrvati si ubijali Srbe i u krajevima zabačenim, u selima gde nisu čuli za Pavelića, zato što su imali svog neposrednog verskog učitelja koji je primio nauk katoličanstva i znao da treba istrebiti Srbe.

Ostaje stalno pitanje: kako se među Hrvatima našlo toliko spremnih da učestvuju u genocidu. Kako je najveći broj Hrvata prihvatio postojanje jasenovačkog logora?

PODBUNjIVANjE HRVATA PROTIV SRBA

"JASENOVAC JE BIO JEDINSTVEN. Takvog logora nije bilo ni u jednoj državi satelitu Nemačke. Nije ga imala ni sama Nemačka." Pa kako je onda Jasenovac ostao nepoznat u svetu? U Evropi je bilo još koncentracionih logora i o njima se sve zna, njih posećuje čitav svet.

Da bismo se približili odgovoru na pitanje zašto je znanje o Jasenovcu ostalo veoma siromašno i u vreme kad su u Jugoslaviji i u Srbiji prebrojavali mrtve, zašto mlađe generacije ne samo da ne znaju dovoljno o Jasenovcu već mnoge školske generacije nisu nikad ni čule za taj logor - moramo poći od istorije delovanja onih koji su bili vlasni da upravljaju mišljenjem o Jugoslaviji i Srbiji posle Drugog svetskog rata. Reč je o moćnim komunističkim vođama, nadahnutim idejama rane faze jugoslovenskog komunizma, onim ljudima dakle koji su u to vreme stvarali istoriju.

Fotografije: Muzej Žrtava Genocida, Vojni muzej, Dokumentacije „Novosti“ i „Borbe“, iz knjige Nikole Nikolića „Jasenovački logor“, Vikipedija

Odmah po osnivanju Jugoslavije (1918) počele su teškoće sa Katoličkom crkvom koja je dotle, u krajevima pod vlašću Italije, Austrije, Mađarske, bila jedina uticajna crkva.
Katolička crkva nije mogla prihvatiti državu u kojoj ona nije bila na čelu državne verske administracije. Nije mogla prihvatiti da sa Pravoslavnom crkvom deli ista prava u odlučivanju o verskim pravima građana, odnosno da sa Pravoslavnom crkvom mora deliti objektivnu smisaonu povezanost. Odgovor Katoličke crkve na sve uvek je bio: ne prihvatiti. U oblastima u kojima je u stalnom dodiru sa Pravoslavnom, Katolička crkva je uvek u borbenom stavu, u pripravnosti da reaguje i iskoristi svaku političku situaciju da smanji a, ako može, da uništi potencijal druge crkve. Zbog takvog stava nije bilo teško nastaviti formalnu gradnju tvrđave prepune predrasuda i mržnje prema Srbima. Sve je to izazivalo veliku uznemirenost na više planova u jugoslovenskom društvu između dva svetska rata.

Da bismo videli rezultate delovanja ove institucije koja je vekovima, gradeći svoju moć, gradila i svoju veliku kulturu i upućivala je u sve krajeve sveta oplemenjujući ih, a koja uprkos tome svemu nije uspela da odabere prihvatljivije metode održanja i apsolutnog gospodarenja, tamo gde joj se činilo da je bilo ko može ugroziti, čitajmo knjigu Nikole Nikolića.

Fotografije: Muzej Žrtava Genocida, Vojni muzej, Dokumentacije „Novosti“ i „Borbe“, iz knjige Nikole Nikolića „Jasenovački logor“, Vikipedija

Nažalost, nikakva potonja objašnjenja neće nam pomoći da razumemo to bezumno potvrđivanje sile i tu grčevitu pomamu uništavanja drugih.

Mada hrišćanstvo nema nacionalni karakter, ono kao da gubi svoju nadnacionalnost kad su u pitanju Srbi: boriti se protiv Srba znači boriti se protiv pravoslavlja, a to opet znači, naročito kod ustaša, boriti se protiv svetosavlja. Komunistima je pravoslavlje bilo takođe najstrašniji pojam i - kada kažnjavate Srbe, kažnjavate pravoslavlje, odnosno svetosavlje.

PARALELNO POSTOJEĆOJ sili Katoličke crkve koja je vaspitavala svoje vernike i usmeravala njihov odnos prema drugim veroispovestima u državi, razvijala se druga uporna sila koja se svom snagom trudila da podbuni narode u Jugoslaviji i da ih posvađa.
Reč je o Komunističkoj partiji (KPJ), osnovanoj 1919. godine u okviru Komunističke Internacionale (Kominterne), koja je odmah krenula sa velikim planom da dođe na vlast. Vođe partije su znale da to nije lako postići u normalnim uslovima a da jeste moguće samo ako nastupe strašni poremećaji u državi. (Uzor su imali u rušenju velike Rusije u kojoj su pobedili novi okrutni vlastodršci, vešti da iskoriste teški istorijski trenutak u kome se našla njihova otadžbina).

Zbog takve svoje delatnosti KPJ je bila u ilegali. Partija je 1929. godine osnovala list "Proleter" koji je, takođe ilegalno, izlazio do 1942. godine. Sadržaji ovog lista kao organa Centralnog komiteta Komunističke partije Jugoslavije vrlo su značajni za istoriju partije, za upoznavanje njenog rada i njenih reakcija na društvenopolitički život u Jugoslaviji tokom dužeg vremena.

Sadržaj članaka, naročito uvodnih, pokazuje da komunizam u Jugoslaviji pre Drugog svetskog rata predstavlja posebnu vrstu političkog angažmana, znatno različitog od kompartija drugih zemalja. Nije teško zapaziti da je centralna tema, tokom 13 godina izlaženja, bilo pravo hrvatskog naroda (ponekad i slovenačkog) da ostvaruje svoja nacionalna prava za koja su oni tvrdili da im ih Srbi uskraćuju.

VASPITAVANjE POLITIČKIH KOMESARA

KOMUNIZAM SVE VIŠE gubi karakter internacionalnog komunizma i dobija crte jednonacionalne partije u kojoj su etno i verska funkcija izrazitije od samog članstva u partiji: politička delatnost je podređena hrvatskom nacionalizmu i katoličkoj veroispovesti (koliko god to zvučalo neverovatno).

Fotografije: Muzej Žrtava Genocida, Vojni muzej, Dokumentacije „Novosti“ i „Borbe“, iz knjige Nikole Nikolića „Jasenovački logor“, Vikipedija

Takav nacionalni nepomirljivi determinizam je određivao ne samo vid sopstvene partijske angažovanosti već je sebi dao mnogo veću ulogu da u svim krajevima države, kod svih članova ili simpatizera (to znači i u Srbiji), počne da nameće svoja ideološka merila i od njih zahteva da odnos prema sopstvenoj istoriji, tradiciji, veri, stvaraju prema modelu i cilju važnim za hrvatski nacionalizam.

Na takvom "Proleteru" su se vaspitavali politički komesari Srbi i Crnogorci i ostali ljudi iz vlasti koji će zavladati državom posle Drugog svetskog rata i pod pritiskom kojih će grobovi srpskih mučenika ostati neobeleženi.

Sve ove činjenice su bile poznate, iako se o ovome nije smelo govoriti tokom trajanja komunističke jugoslovenske države, a današnja teritorija Hrvatske i današnji sastav stanovništva (u odnosu na stanje 1941), nastao kao rezultat ubijanja Srba po Hrvatskoj u Hitlerovo vreme i izgnanstva Srba tokom akcije "Oluja" 1995, pod patronatom EU i SAD, to potvrđuje.

Fotografije: Muzej Žrtava Genocida, Vojni muzej, Dokumentacije „Novosti“ i „Borbe“, iz knjige Nikole Nikolića „Jasenovački logor“, Vikipedija

To pokazuje da je davna predigra bila završena: priprema dobro urađena, javno mnjenje spremno "za tokove istorije i novo doba". Masovni rezultati nisu izostali. Plodovi "Proleterovog" i katoličkog vaspitanja nisu izostali i obnovili su se čim je počeo raspad jugoslovenske države devedesetih godina. Širom Hrvatske počela su ubistva.

O TOME SU NAPISANE stotine knjiga. Najveći broj njih su tumačenje i ocena prošlih događaja. Tekst pred čitaocem, tekst koji čitate, ograničio se samo na autentični izvor, a to je glasilo Centralnog komiteta Komunističke partije Jugoslavije, list "Proleter", u njemu su temelji komunističke politike. Praćenje napisa u ovom listu je učestvovanje u vremenu, sinhrono praćenje jedne raskorenjene logike o pravu grupe pojedinaca željnih vlasti da godinama objašnjavaju kako je zlo dobrobit i da nas uveravaju kako je mržnja plodotvorna. Kakvu je viziju mogao da nosi pokret koji ne poznaje čovekovo slobodno držanje prema svetu?

Srpski simpatizeri komunizma su čitali partijske proglase i pitamo se kako nisu shvatili da takva tenzija zla ne može proizvesti nikakvu plemenitu osećajnost prema ljudima, već samo zadovoljiti želju za vlašću i osvetom? Osvetom čega? Osvetom što postoje drugi - identičnost sa njihovom verskom isključivošću.[...]

Neumornim govorenjem o nacijama i nacionalizmima, Komunistička partija Jugoslavije je najpre želela da skrene pažnju na sebe, ali i da osnaži netrpeljivost među ljudima različitih veroispovesti i nacionalnih pripadnosti u Jugoslaviji, verujući da će na taj način uz sebe privući više pristalica.

Fotografije: Muzej Žrtava Genocida, Vojni muzej, Dokumentacije „Novosti“ i „Borbe“, iz knjige Nikole Nikolića „Jasenovački logor“, Vikipedija

Sa istim ciljem partija je vešto koristila tešku ekonomsku situaciju, obećavajući da će ona kad dođe na vlast biti sposobna da promeni stanje.

Novostvorena jugoslovenska država je izašla iz Prvog svetskog rata, ranjena, ojađena, sasvim iscrpena. Delovi zemlje oslobođeni od stranih okupatora u nasleđe su poneli strašno siromaštvo i zaostalost u svakom pogledu. Ekonomski i kulturni oporavak je započinjao ali je tražio vremena. U različitosti životnog iskustva ponetog iz prethodnog perioda, u različitosti vera, navika, kao i očekivanja stanovnika oslobođenih krajeva, Katolička crkva, Komunistička partija i ekstremno nacionalističke stranke poput Pavelićeve, zaista su našle pogodnu priliku za svoje delovanje.

SAMOKAŽNjAVANjE SRBA KOMUNISTA

PRAĆENjE DOGAĐAJA i dokumentacije iz tog vremena pokazalo je kako su dva paralelna toka, nezavisna po duhu i bitisanju, dovela do mogućnosti da versko ludilo i nezajažljiva politička težnja za preuzimanjem vlasti u državi Jugoslaviji, budu graditelji ideja o uništavanju Srba, sa realnom primenom u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, u Hitlerovo vreme (i još realnijom primenom isterivanja Srba iz njihovog viševekovnog staništa u Hrvatskoj, u moderno doba 1995. pod pokroviteljstvom NATO armije).

Građanski rat koji će izbiti u Jugoslaviji posle Hitlerovog osvajanja (1941), odgovaraće ličnim ciljevima pojedinaca komunista, a stravični rezultati razaranja i stravične brojke mrtvih, pretežno Srba, poneće ime komunističke revolucije.

Prateći razvoj Komunističke partije počev od 1919, vidimo da njeni istoričari naročito ističu nekoliko važnih datuma: datum osnivanja 1919, pristup Trećoj internacionali (kada je doneta odluka o "revolucionarnom putu k vlasti"), datum zabrane komunističke aktivnosti u Jugoslaviji, 30. decembar 1920, datume sastanaka na kojima je naglašavano nacionalno pitanje. Tema sastanaka je uvek formulisana na isti način: obezbeđenje nacionalne ravnopravnosti naroda u odnosu na hegemoniju srpske buržoazije.[...]
Na plenumu u gradu Splitu, u Hrvatskoj, održanom 1935. godine, Centralni komitet Komunističke partije Jugoslavije se, kao i uvek, založio za rešavanje nacionalnog pitanja unutar Jugoslavije "što je postalo osnova za razradu njene nacionalne politike u slijedećim godinama".

Fotografije: Muzej Žrtava Genocida, Vojni muzej, Dokumentacije „Novosti“ i „Borbe“, iz knjige Nikole Nikolića „Jasenovački logor“, Vikipedija

U čemu se sastoji ta razrada? - U negativno-selektivnom odnosu prema svemu što ima veze sa Srbima.

U "Proleteru" u tekstu "O stvaranju KP Hrvatske i KP Slovenije" pokušava se cinično objasniti zašto radne mase Hrvatske i Slovenije traže da njihova partija nosi naziv njihovih nacija: "Da, mi volimo svoj narod i ne štedimo snaga ni žrtava u borbi za njegovo oslobođenje od svakog ugnjetavanja i izrabljivanja."

U ISTOJ SVETLOSTI možemo razumeti odluku partijskih vođa iz 1937. godine: "Stvaranje nacionalnih političkih rukovodstava u Hrvatskoj, Sloveniji, Crnoj Gori i Bosni i Hercegovini [Makedonija je jedno vreme oklevala] - odlučan korak u realizaciji Komunističke partije Jugoslavije u nacionalnom pitanju" i shvatiti da nije bilo dopušteno birati srpsko partijsko rukovodstvo. Da li zato što srpsko rukovodstvo ne voli srpski narod? Zato što vrh Komunističke partije Jugoslavije nema poverenja u Srbe ili što sva druga partijska rukovodstva rade protiv Srba?

Zato se s pravom pitamo da li su srpski komunisti i skojevci, sjajni mladići i devojke, najbolji đaci mnogih škola, najbolji studenti, zaneti idejama progresa u idealnoj slobodi i promišljenom humanizmu znali, kada su ginuli za partijska načela, da nemaju pravo da organizuju srpsku Komunističku partiju, da li su znali da se bore za rušenje svoje otadžbine Jugoslavije da bi Hrvatska bila osamostaljena. Da li su znali da će, prema strogim pravilima Centralnog komiteta, Srbi biti optuženi za sve što Partija bude proglasila srpskim nacionalističkim elementom i prema tome kažnjavani?

Fotografije: Muzej Žrtava Genocida, Vojni muzej, Dokumentacije „Novosti“ i „Borbe“, iz knjige Nikole Nikolića „Jasenovački logor“, Vikipedija

Mada su među komunistima i Srbi (koji, nažalost, deluju protiv srpstva na osnovu partijskog načela rušenja svega na putu ka vlasti), Komunistička partija Srbije neće biti osnovana ni pre 1941, niti tokom rata, nego tek neke dve decenije kasnije.

Likvidacija najznačajnijih srpskih komunista u Sovjetskom Savezu (u periodu pre početka Drugog svetskog rata) takođe je deo strašnog partijskog rata protiv Srba.

Antisrpska ideja je rasla, sazrevala, podgrevala se neprestano, naročito od 1936, s Josipom Brozom na čelu Centralnog komiteta i platformom "borbe za demokratizaciju i preuređenje države na osnovama nacionalne ravnopravnosti".

Propaganda protiv Srba je bila vrlo uspešna i među srpskim komunistima, a svaki novi član ili aspirant za Partiju morao je prihvatiti partijsku politiku i disciplinu i braniti antisrpsku ideologiju snažnije nego da je reč o religioznom nadahnuću.
Samokažnjavanje Srba komunista, kao neka bolest u kontinuitetu, preneće se i na njihove naslednike, buduće srpske političare u XXI veku, verovatno nesvesne da idu stazom samoponištavanja i da je sve dobro samo ako nije srpsko.

Preporučujemo

Politika

14 35

ZATAŠKAVANjE USTAŠKIH ZLOČINA: Jugoslovenskom rukovodstvu nije odgovarala istinita slika o prošlosti

26. 07. 2022. u 17:07

Politika

67 14

VUČIĆ JEDINI TRAŽIO DA IDE U JASENOVAC: Veliko priznanje iz Hrvatske, pa sramno umanjenje broja žrtava u Jasenovcu

26. 07. 2022. u 07:50

Društvo

13 8

VUČIĆ IMA PRAVO DA IDE U JASENOVAC KAD GOD TO POŽELI: Dr Efraim Zurof, direktor Centra "Simon Vizental"

24. 07. 2022. u 09:15

Politika

3 52

ZAŠTO JE ZAGREB ODBIO ZAHTEVE SRPSKOG PREDSEDNIKA? Vučićeva sveća osvetlila bi hrvatski mrak oko Jasenovca

20. 07. 2022. u 09:00 >> 16:40

Pratite nas i putem iOS i android aplikacije