Istinom protiv konvertita

NATO se, opet u ime „zapadnih vrednosti“, baš kao nekada Austrougarska i Treći rajh, bavi odsecanjem srpskih pipaka preteće ruske hobotnice. Balkanski saveznici su im isti – Hrvati, Albanci i bosanski muslimani. U to kolo sada se uhvatila i Crna Gora.

Sve naše vrline i mane, kao na dlanu, i cela naša istorija, sve se to najbolje vidi u Crnoj Gori. Srpska pravoslavna crkva, naime, trpi pritiske i progone u svim bivšim jugoslovenskim republikama. Ono što se događa u Crnoj Gori je ipak bez premca. Svuda je, u većoj ili manjoj meri, reč o neprijateljstvu konvertita, nekadašnjih Srba, prema bivšim sunarodnicima.

PREDANjE VID OTPORA

Posebnost i tragikomičnost crnogorskog slučaja je, međutim, u tome što su tamošnji progonitelji do juče bili Srbi. Oni su se, doslovno pred našim očima, premetnuli u „anti-Srbe“.

U Crnoj Gori država se, „Predlogom zakona o slobodi vjeroispovijesti“, jasno i glasno, ustremila na Srpsku pravoslavnu crkvu. Crkva je, međutim, najjača kada strada. Sveti Justin Ćelijski podseća da su „svi Sveti Mučenici“ stradali „mahom od careva i kraljeva i poglavara; rečju: od bogoboračkih vlasti ovoga sveta“ i zaključuje: „Svi su oni sveti i besmrtni svedoci Bogočovečanske Istine: hrišćani su dužni protiviti se bezbožnim i protivbožjim naredbama careva, poglavara, vlastodržaca ovoga sveta, pa ma gde oni bili i ma ko bili.“

Pročitajte još - Treći Rajh je pobeđen, ali nacizam nije
Pamćenje, čuvanje predanja predstavlja najvažniji vid otpora. Konvertitstvo se zasniva na promeni, otimanju i gašenju sećanja. Zato smo dužni da znamo i, za budućnost, sačuvamo istinu.
Crnu Goru, baš kao i srpsku nacionalnu svest, stvorila je autokefalna, svetosavska Srpska pravoslavna crkva. Samo je Srpska crkva preživela tursku najezdu i slom srpskih srednjovekovnih država. U vekovima provedenim u tuđim, muslimanskim i rimokatoličkim carstvima, ona je povezivala i sabirala rasejani srpski narod. Srbi su, u sastavu obnovljene Pećke patrijaršije (1557–1766), vekovima živeli u teokratskom poretku, u kome su patrijarsi, vladike, monaštvo i mirjansko sveštenstvo bili i duhovne i svetovne starešine. Kada je to bilo potrebno, komandovali su i srpskim ustaničkim vojskama, koje su se, sa oružjem u rukama, sukobljavale s državnim vlastima. Tako je bilo u ustanku patrijarha Jovana Kantula i vladike Teodora (1594), pobunama i seobama patrijarha Arsenija III Čarnojevića (1690) i Arsenija IV Jovanovića Šakabente (1737).

POČETAK NEVOLjA

U Crnoj Gori se to najjasnije videlo. Zetska episkopija Svetog Save, mitropolija od vremena cara Dušana i uspostavljanja Pećke patrijaršije, u turskom dobu prerasla je u teokratsku državu srpskog naroda. Njome su od 1697. kao duhovni i svetovni vladari upravljali mitropoliti Pećke patrijaršije iz kuće Petrovića. Crna Gora ostaće teokratija sve do Njegoševe smrti 1851. godine.

Srbija je, u poređenju sa Crnom Gorom, bila svetovna država, građena po ugledu na Zapad. U Crnoj Gori je, zahvaljujući teokratiji, sačuvana neposrednija veza sa srpskim srednjovekovnim, duhovnim nasleđem. U isto vreme duhovnici, pisci i vojnici, Petrovići su smisao postojanja Crne Gore videli u očuvanju kontinuiteta sa srednjim vekom i obnovi Dušanovog carstva. Oslobođenje i ujedinjenje srpskog naroda ostalo je osnovna ideja vladara Crne Gore i u dobu ukidanja teokratije i uspostavljanja svetovne države, pod knezovima Danilom i Nikolom.

Arhimandrit Nićifor Dučić, još jedan pisac i ratnik, s pravom je u osnivanju, posle Srbije, druge srpske kneževine, video početak nevolja. Vladika Njegoš je, naime, kneza Aleksandra Karađorđevića pozivao da oslobodi carski Prizren, dok bi on ušao u patrijaršijski Peć. Sada su se u „dinastički sukob“ Karađorđevića i Obrenovića, oko toga ko će vladati ujedinjenim srpstvom, uključili i Petrovići. Zbog toga su u dobu kneza i kralja Nikole Petrovića odnosi između Crne Gore i Srbije bili puni nepoverenja. Ono je, u Prvom svetskom ratu, uprkos formalnoj slozi, dostiglo vrhunac.

SEME JE POSEJANO

Uzimanje srpskog, hercegovačkog, štokavskog, jekavskog za hrvatski književni jezik, u dobu ilirizma i Ljudevita Gaja, omogućilo je, u drugoj polovini 19. veka, hrvatizaciju katolika Slavonije, Dalmacije, Bosne i Hercegovine. Hrvati su, pri tome, bili oruđe Zapada, Vatikana i Habzburgovaca, u suzbijanju šizmatičkih, jeretičkih i neposlušnih Srba, a sa njima i daleko opasnijih Rusa. Pokušaj hrvatizacije okupirane Crne Gore u Prvom svetskom ratu trajao je prekratko da bi dao ozbiljnije rezultate.

Pročitajte još - Rusija poklonila Srbiji kopiju Zastave pobede (FOTO) 

Seme je ipak posejano. To se nastavilo u Kraljevini Jugoslaviji, u saradnji crnogorskih separatista s hrvatskim frankovcima i ustašama, ali i u frankovačkoj nacionalnoj politici Tita i njegove KPJ. Proklijalo je u Drugom svetskom ratu, u ustaškoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj i fašističkoj Nezavisnoj Državi Crnoj Gori. Ideje crnogorskih ustaša, Sekule Drljevića i Savića Markovića Štedimlije, Krležinog štićenika, preživele su poraz iz 1945. Nigde se Tito nije tako obračunao sa Srpskom pravoslavnom crkvom kao u Crnoj Gori. Antisrpska struja među crnogorskim komunistima brzo je dobila podršku Tita i hrvatskih komunista. Simbolički, ključni trenutak bilo je drugo rušenje Njegoševe kapele na Lovćenu i postavljanje, na njenom mestu, Meštrovićevog mauzoleja.

Iz tog miljea dolaze nam Milo Đukanović i njegova družina. Uz punu podršku NATO država, oni u centru bivšeg Titograda podižu spomenik Titu. Njegovo nasleđe oni baštine i progonima nad Srpskom crkvom. NATO se danas, opet u ime „zapadnih vrednosti“, baš kao nekada Austrougarska i Treći rajh, bavi odsecanjem srpskih pipaka preteće ruske hobotnice. Balkanski saveznici su im isti – Hrvati, Albanci i bosanski muslimani. U to kolo sada se uhvatila i Crna Gora.

(Izvor: Pečat/ Miloš Ković)