RVAČI POZLATILI NOVI SAD : Naš najtrofejniji olimpijski sport u srpskoj Atini postoji već 100 godina

RVAČI u Novom Sadu tiho su obeležili izuzetan jubilej - čitav vek rvanja, jednog od najtežih sportova, čiju su istoriju u tom gradu ispisali osnivači, takmičari, treneri, simpatizeri 17 klubova, kao i Novosadski rvački savez.

FOTO: Rvački klub Vojvodina

Aleksandar Jovančević, naš proslavljeni rvač, olimpijac, osvajač domaćih i međunarodnih odličja, sada predsednik Novosadskog rvačkog saveza, ističe da je reč o učinku za ponos i doprinos našem trofejnom olimpijskom sportu, kao i da je 100 godina održavanja i ulaganja u rvanje jednako zlatnoj medalji, tim pre što danas u Novom Sadu postoji pet rvačkih klubova.

Na osnovu pisanih tragova, istoričari sporta ustanovili su da rvanje u Novom Sadu datira od 1920. godine, ali problem je što ne postoji mnogo pisanih dokumenata o tom sportu na tlu najvećeg vojvođanskog grada. Posežući u prošlost po svim dostupnim novinskim člancima, knjigama, almanasima, zbornicima i uz živu reč, ipak se došlo do pojedinih činjenica.

- Metalski radnici, uglavnom Jevreji i Srbi, pokrenuli su rvačku sekciju u okviru Sportskog društva Juda Makabi. U to vreme postojale su još dve sekcije, Novosadski atletski klub i Novosadski teškoatletski klub. Ima naznaka da je rvanje već tada bilo organizovano u Novom Sadu, ali, nažalost, nemamo pisanih tragova o tome. Na primer, u Somboru je rvanje pokrenuto 1912, a u Subotici 1918. i širilo se brzo, tako da je moguće da je u našem gradu postojalo i pre 1920. Zato smo uzeli za godinu osnivanja onu koju možemo činjenično da dokumentujemo i hronološki to povežemo. Pored Jude, NTK i NAK, postojali su još Partizan iz Temerina, Sloga, Pobeda, Eđšeg, Slavija, TAK, Partizan, Zrinjski iz Petrovaradina... - kaže Jovančević.

Istaknuti novosadski sportski radnik Mića Trkulja, koji je bio predsednik rvača Vojvodine, član uprave Novog Sada, član predsedništva Rvačkog saveza Srbije i Crne Gore i generalni sekretar Sportske asocijacije Novog Sada, sportsku karijeru je počeo na strunjači i čitav radni vek proveo je uz rvače, a i sada je uz njih kao penzioner.

- Počeo sam da se bavim rvanjem sa 11 godina u Petrinji, a u Novi Sad došao sam 1964. godine i nastavio u RK Partizan na Telepu. Kao student u Sarajevu sam 1969. prešao u RK Bosna, dve godine nastupa za njih, i po povratku, 1971. godine u Novom Sadu smo formirali rvačku sekciju pri Sokolskom društvu Vojvodina, a godinu dana kasnije, 1972. osnovali rvački klub Vojvodina. Tu su bili legendarni Jovan Bogić Pufika, Božidar Opranović, moj brat Ranko Trkulja... Aktivni rvački poslenici bili su Andrija Majar, trener u Partizanu, kao i Jožef Miksad, pa takmičari Ferenc Meljkuti, Dane Smiljanić u Vojvodini, Ismet Rakić, Janoš Bende, Branko Ljuco, Ljuba Ćućuz...

Trkulja ističe da je do 2003. godine Vojvodina funkcionisala kao klub, ali zbog problematike u odnosima između Rvačkog saveza i kluba, kada mu je zabranjeno takmičenje, rešeno je da se formira Rvački klub Novi Sad, koji i danas funkcioniše.

- Kao rvač bio sam juniorski vicešampion države, rvao za Vojvodinu kada smo se plasirali u Prvu ligu, tri godine bio proglašavan za najboljeg rvača kluba, a kao trener vodio sam Partizan na Telepu. Prostor je uvek bio problem, a u susret su nam izlazili Dom omladine "Brankovo kolo", kao i osnovne škole "Branko Radičević", "Ivo Lola Ribar", "Đorđe Natošević", gimnazija "Moša Pijade", u čijim sportskim salama smo trenirali, zatim prešli u salu studentskog centra "Đačko igralište" i na kraju, 1981. godine, kada se izgradio "Spens", rvači su dobili stalni prostor u kojem više ne moraju da donose i odnose strunjače za trening - seća se Trkulja.

Devedesete najuspešniji period 

Za novosadsko rvanje, najuspešniji period bile su devedesete godine prošlog veka, kada su osvajane pojedinačne i ekipne titule i postizani sjajni rezultati na međunarodnoj sceni. Novosadski rvači bili su učesnici Olimpijskih igara, osvajači evropskih, svetskih, mediteranskih i balkanskih medalja, birani su za najbolje sportiste Grada i Pokrajine. U tom periodu su rvački radnici Novog Sada bili na čelu nacionalnog Saveza, direktori reprezentacija, selektori, treneri...

Sećanje na te dane ne bledi kod Rajka Tešanovića, uspešnog takmičara, ali još uspešnijeg sportskog direktora Vojvodine, koji se sredinom sedamdesetih godina prošlog veka priključio grupi mladića iz Bukovca, među kojima je bio i njegov stariji brat Đuka, i počeo da trenira u klubu Mladi radnik u srednjoj metaloprerađivačkoj školi na Podbari, u kojoj je nastavnik Jožef Miksat vodio sekciju.

- Nastupi nas mladića iz Bukovca za prvu ekipu, Stanka i Drage Maksića, Stojana Amidžića, Đuke Tešanovića, Đurađa Dulića, zatim Zdravka Zeljkovića nisu se mogli preskočiti, ali ono što je na strunjači demonstrirao Miodrag Pribić, neosporno najbolji rvač kluba svih vremena, bila je prava virtuoznost. Podjednako smo se divili njegovoj tehnici i njegovoj akrobaciji koju je za nas priređivao na strunjači prilikom zagrevanja za sam meč. Bio je idol ne samo nama deci, već i svim prvotimcima kluba, pored pomenutih i Tomislavu Duporu, Mirku Kneževiću, Aci Pribiću, Ujvari Gaboru, Peri Antoniću, Rajku Ivoševu, Radomiru Preradoviću, i poseban ponos trenera Branislava Matića.

Tešanović ističe da su tada najvažniji mečevi bili sa Vojvodinom, a da su pravi gradski derbi češće dobijali rvači Mladog radnika, iako su uvek trenirali u nešto slabijim uslovima od gradskog rivala. Najzanimljiviji mečevi derbija, kako veli Tešanović, čiji pobednik se nije mogao prognozirati su bili između Stojana Amidžića i Kovača, Kneževića i Slobodana Popovića, Đuke Tešanovića i Pljuce, Dupora i Rakića, Dulića i Dražića, Miodraga Pribića i Dubovskog, Proleta i Aladina, Antonića i Pulisaka, Ivoševa i Galića, Zdravka Zeljkovića i Zorana Popovića.

- Našoj sreći nije bilo kraja kada je 1976. godine Mladi radnik u našoj osnovnoj školi u Bukovcu pokrenuo rvačku sekciju kojom je prvi rukovodio Drago Maksić, pod mentorstvom nastavnika fiskulture Stevana Dražete. Posebna zanimljivost je da ta sekcija u kontinuitetu radi i danas posle 45 godina, što Bukovac čini glavnim regrutnim centrom talentovanih rvača koji već decenijama popunjavaju sastave novosadskih klubova Mladog radnika, a kasnije Vojvodine i Novog Sada - ističe Tešanović.

Fuzija Mladog radnika i Vojvodine 

Odlukom Gradskog Saveza za Fizičku kulturu, 1980. godine naložena je fuzija Mladog radnika i Vojvodine, uz sporazum da novi klub zadrži naziv Vojvodina, koji su većinom činili prvotimci Mladog radnika i staro rukovodstvo Vojvodine, na čelu sa predsednikom Božom Opranovićem i trenerom Jovanom Bogićem Pufikom. Fuzija se pokazala opravdanom, jer već naredne 1981. RK Vojvodina ulazi u Prvu saveznu ligu.

- Nažalost, skrenuvši pažnju na svoj kvalitet, nekoliko istaknutijih prvotimaca postaju meta i želja starijih i organizovanijih klubova iz Beograda, Kragujevca, Subotice... i klub nakon samo jedne sezone napušta elitni rang. Takođe, vrlo rano i neočekivano, 1984. godine umire trener Jovan Bogić Pufika.

Tešanović je sa svega 24 godine, kao aktivan takmičar, preuzeo upražnjeno mesto trenera kluba volonterski, jer nije bilo redovnih sredstava za funkcionisanje.

Pojačanja za istorijske uspehe 

- Bio je to veoma težak period, ali nismo odustajali. Moj brat Mićo, nakon boravka u inostranstvu, 1986. godine je zakupio diskoteku, što je, ispostavilo se, bio pravi potez u koji su bili uključeni pojedini članovi kluba i počeli smo da klub pomažemo i materijalno. Tada su se javile i veće sportske ambicije.Istupanjem sarajevske Bosne iz lige, 1991. godine, Vojvodina je popunila elitno takmičenje i završila na sedmom mestu.

Klub se iz temelja transformisao u organizacionom smislu. Slobodan Popović je preuzeo ulogu trenera i opravdao ukazano poverenje marljivošću i još većim požrtvovanjem, kao prvi profesionalni trener. Već 1992. plasmanom u plej-of i osvajanjem četvrtog mesta, Novi Sad sa svojim klubom postaje respektabilna sredina. Tu sezonu pamtimo po pobedi 6:4 nad neprikosnovenim Spartakom iz Subotice. Upravo te 1992. povodom 20 godina osnivanja RK Vojvodina, Rvački savez nam je poverio organizaciju pojedinačnog prvenstva države na kojem je Đorđo Stojičić postao prvi pojedinačni državni prvak iz Novog Sada.

Te 1992. godine u Novom Sadu smo ugostili reprezentaciju Jugoslavije, organizujući im završne pripreme za Olimpijske igre za Barselonu.

Vojvodinu su tada pojačali Goran Kasum, Zoran Galović, Nenad Paković, Nebojša Petrović, Vladimir Kravčenko iz Kijeva, a zatim i Aleksandar Jovančević iz Petrinje.

- Jovančević nam je bio najbolje moguće pojačanje verujući da sportista tog kova može da osvoji medalje za klub. Prva titula je osvojena 1994. godine, a zatim i 1995. i 1996. U tom periodu osvojena su i dva kupa i Superkup. Viceprvaci države bili smo 1997. U dva navrata kao prvi klub sa ovih prostora, učestvovali smo na Kupu evropskih šampiona, 1996. ostvaren je plasman u četvrtfinale, a 1997. nije se otišlo dalje od prvog kola - seća se Tešanović.

Na Mediteranskim igrama u Tunisu 2001. Dalibor Bušić je osvojio bronzanu medalju, najbolji junior Bojan Mijatov je 2000. bio prvak Evrope za juniore i bronzani na svetskom prvenstvu, a 2002. sa Studentskog prvenstva u Edmontonu u Kanadi, sa medaljama su se vratili Bojan Mijatov i Milan Marić. Rajko Tešanović je bio potpredsednik Nacionalnog rvačkog saveza i sportski direktor reprezentacije, formirao stručni štab sa Goranom Kasumom kao selektorom i Aleksandrom Jovančevićem u ulozi trenera.

Acina evropska bronza

- ALEKSANDAR Jovančević je 1997. godine u finskom gradu Kouvola osvojio bronzanu medalju na Evropskom šampionatu, što je najvredniji rezultat novosadskog rvanja. Iste godine na Mediteranskim igrama, Jovančević je osvojio takođe bronzanu medalju. Tada je proglašen za sportistu godine Novog Sada i za sportistu godine Vojvodine i nagrađen najvišim priznanjem u oblasti sporta u Vojvodini, "Spartakovom nagradom". Nagradom "Jovan Mikić Spartak" odlikovan je i Rvački klub Vojvodina kao kolektiv i Goran Kasum - kaže Tešanović.

Rvanje ima budućnost 

NOVOSADSKI rvači uvereni su u još uspešnije sutra.

- Imamo odgovarajuću masovnost i odličan tretman u gradskim sportskim strukturama. Izborili smo se za to da budemo jedan od značajnijih sportova i promovišemo naš grad gde god se pojavimo, što je opšta ocena svih u Srbiji i na međunarodnoj sceni. Imamo stručan i visokoobrazovan trenerski kadar, rastemo iz dana u dan. Rvanje u Novom Sadu ima lepu budućnost - kaže Jovančević.

- U našem sportu bilo je mnogo uspešnih ljudi, a istakao bih Branislava Simića, Stevana Horvata, Refika Memiševića, Gorana Kasuma, Paju Ivoševića, Dragana Zeljkovića, Đorđa Stojčića, Zorana Galovića, Nebojšu Petrovića, Bojana Mijatova, Dalibora Bušića, kao i moju malenkost.

Preporučujemo

Fudbal

0 0

KRTIČNjACI UMESTO TRAVE: U Super ligi Srbije fudbalska lopta prinuđena da se kotrlja i po terenima nedostojnim elitnog ranga

23. 03. 2022. u 09:08

Tenis

9 0

UKRAJINSKI TENISER OPET ŠOKIRA JAVNOST: "Svaki Rus mora da plati za ovo"

22. 03. 2022. u 13:28 >> 13:28

Fudbal

0 3

"UOSTALOM, VIDEĆETE!" Dragan Stojković Piksi i Dušan Tadić održali antologijsku konferenciju "orlova", ovo ne smete da propustite (VIDEO)

23. 03. 2022. u 14:00

Fudbal

0 2

DRAMA ZA SAM VRH TABELE: Partizan i Zvezda u klinču, a ako budu poravnati po bodovima...

23. 03. 2022. u 13:06

Pratite nas i putem iOS i android aplikacije