FELJTON - AUSTRIJSKO–OSMANSKI RAT PRATILO STRADANJE SRBA: Srbi su pomagali ratne napore Beča, bilo kao njegovi vojnici, bilo kao ustanici
NOVA etapa u razvoju Karlovačke arhiepiskopije počela je sa Austrijsko - osmanskim ratom 1716-1718. vođenim pretežno na prostoru koji su naseljavali Srbi.
Od prve bitke 5. avgusta 1716. kod Petrovaradina, preko osvajanja Temišvara i Banata (1716), Beograda (1717) i prodora u Šumadiju (1717-1718) Srbi su pomagali ratne napore Beča, bilo kao njegovi vojnici (graničari), bilo kao ustanici na prostoru centralnog Balkana i snabdevači trupa. Sukob su pratila nova srpska stradanja - Osmanlije su posle poraza kod Petrovaradina iz osvete spalili Veliku Remetu i Krušedol, a zbog upada u Srem tokom zime 1716/1717. nevolje su imali i njegovi stanovnici i manastirska bratstva. U jednom takvom osmanskom napadu na Irig, januara 1717. poginuo je kapetan Adam Monasterlija, sin podvojvode Jovana. Stanovništvo se pred vojskama sklanjalo u zbegove, a posle vraćalo na zgarišta svojih kuća.
Rat je završen Požarevačkim mirom 21. juna 1718. Princip uti possidentis koji je prihvaćen tokom mirovnih pregovora značio je da svako zadržava onu teritoriju koju je u tom trenutku držao u rukama.
Nova granica je tako pored celog Banata i dela Srema, koji je posle Karlovačkog mira ostao u osmanskim rukama, Habzburškoj monarhiji obezbedila Malu Vlašku (do reke Olte/Alute), deo bosanske Posavine i Semberije sa Bijeljinom i Srbiju čija je granica tada povučena od ušća Timoka u Dunav, zatim Timokom do Zaječara, pa prema Boru, jugozapadno do Stalaća, uz Zapadnu Moravu ka Čačku. Odatle je granica pratila reku Kamenicu do njenog izvora na Divčibarama, zatim planinskim vencem išla ka Krupnju, i onda izbijala na Drinu iznad Lešnice. Po ugovoru je dogovoreno da se prekinu svi pogranični sukobi, a caru je priznato pravo intervencije u korist katoličkih redova u Jerusalimu. Porta je jemčila sigurnost trgovine i da će povući mađarske emigrante sa granice. Dogovorena je komisija za konačno utvrđivanje granice na terenu i razmena zarobljenika. Mir je potpisan na dvadeset godina. Do kraja godine utvrđena je precizna granica, a hajduci, koji su dizali ustanak na Kosovu i Metohiji i u Staroj Srbiji većinom su se preko osmanske teritorije probili do Habzburške monarhije i u njoj se nastanili.
JOŠ tokom rata episkopi koji su zatečeni na osvojenom prostoru - temišvarski Joanikije Vladisavljević (1713- 1727), vršačko-karansebeški Mojsije Stanojević (1713- 1724), beogradski Mojsije Petrović (1713-1730) i valjevski Dositej Nikolić (1715-1738) pomagali su hrišćansku vojsku, što im je garantovalo i ostanak na episkopskim katedrama .
Karlovački arhiepiskop je smatrao da proširenje državnih granica na račun teritorija na kojima su živeli pravoslavci (Srbi i Rumuni) znači i proširenje njegove duhovne jurisdikcije, čemu se nisu protivili ni pomenuti episkopi, sa kojima se Vikentije Popović redovno dopisivao. Krajem rata su se ujedinili interes dvora da ne proširuje uticaj ugarskih institucija na tek osvojen prostor i beogradskog mitropolita Mojsija Petrovića da bude potvrđen za arhiepiskopa Srpske pravoslavne crkve u oblastima koje su 1718. pripale Habzburškoj monarhiji. Njegovu molbu su podržali predstavnici iz Srbije mada oni nisu razlikovali počasnu titulu mitropolit beogradski, koju je imao Petrović i (arhiepiskop i) mitropolit karlovački koju je nosio Popović. Njima su one zvučale isto, iako je razlika bila velika. Dok je kod Mojsija Petrovića reč mitropolit bila titula časti jer se nalazio na drevnoj katedri u Beogradu, dotle je reč mitropolit kod Vikentija Popovića označavala poglavara pravoslavne crkve u Habzburškoj monarhiji. Popović je za razliku od Petrovića imao na prvom mestu važniju titulu kojom su ga oslovljavali u Monarhiji - arhiepiskop, posle koje je u titulisanju dodavano i mitropolit. On je bio poglavar crkve koja se sastojala u to vreme od osam eparhija, dok je Mojsije Petrović bio dijecezan jedne.
U TRADICIJI Srpske crkve nije postojala praksa da neko, osim pećkog patrijarha, nosi titulu arhiepiskopa. U početku su zato pećki patrijarsi titulisali poglavare crkve u Monarhiji kao prvonačalne mitropolite, čime su naglašavali njihov značaj u odnosu na sve druge koji su u Patrijaršiji imali titulu mitropolita, pa i beogradskog Mojsija Petrovića. Od Požarevačkog mira počeli su patrijarsi u Peći da karlovačke prvojerarhe titulišu kao arhiepiskope. Po tadašnjoj hijerarhiji dijecezana Pećke patrijaršije iza patrijarha dolazio bi na prvom mestu karlovački arhiepiskop, pa onda ostale vladike po vremenu svoje hirotonije, s tim što su trojica među njima, samokovski, dabrobosanski i cetinjski bili, kao i karlovački, egzarsi pećkog trona i oni bi bili istaknuti pre ostalih vladika, ali posle karlovačkog arhiepiskopa. Terminološka zbrka sa kojom su se sreli Srbi bila je još teža za razumevanje dvorskim krugovima u Beču.
Kada je arhiepiskop Vikentije saznao da se mitropolit Mojsije obratio preko Evgenija Savojskog caru, tražeći potvrdu za poglavara pravoslavne crkve na teritoriji koja je stečena Požarevačkim mirom, sazvao je Sabor u Karlovcima. Na njemu je prisustvovao i valjevski vladika Dositej Nikolić, svakako jer je bio naklonjen rešenju u kojem ne bi bila stvarana nova crkvena oblast, nego svi bili potčinjeni karlovačkom arhiepiskopu.
Sabor se pozivao na Privilegije u kojima je navedeno da može postojati samo jedan arhiepiskop, ali Beč ovo nije zanimalo i car je doneo odluku u skladu sa svojom poli- tikom prema ugarskim staležima i institucijama. Pošto je Karlo VI bio rezervisan prema zahtevima Ugarske da njoj podredi novoosvojenu teritoriju, Banat i Srbiju je organizovao tako da su one postale posebne upravne oblasti nad kojima su ingerenciju delili Dvorska komora i Dvorski ratni savet. U skladu sa tim nije želeo ni proširenje jurisdikcije karlovačkog arhiepiskopa, čija se crkva nalazila u ugarskom delu Monarhije, jer bi se tako proširila i nadležnost ugarskih institucija.
CAR Karlo VI je potvrdio Mojsija Petrovića preko Dvorskog ratnog saveta 10. septembra za arhiepiskopa i mitropolita u Kraljevini Srbiji, a potom 8. oktobra 1718. za arhiepiskopa i mitropolita Srbije i donjeg Srema. Tada mu je podređen formalno i valjevski episkop Dositej Nikolić. U tom trenutku izvan vlasti i karlovačkog, i beo- gradskog arhiepiskopa bila su dvojica vladika u Banatu. Zato je Vikentije Popović 1719. i 1720. tražio da se oni podrede njegovoj jurisdikciji, ali car kao što nije želeo da ugarske institucije i pretenzije proširi u Srbiji, to nije želeo ni u Banatu. U skladu sa tom politikom je 21. novembra 1720. podredio banatske eparhije Beogradskoj arhiepiskopiji i mitropoliji. U dogmatskim pitanjima duhovna vlast Mojsija Petrovića je proširena i nad Malom Vlaškom (Oltenijom) čije su dijecezane do 1739. hirotonisali beogradski arhiepiskopi, ali ovaj deo nije bio u sastavu Beogradske arhiepiskopije.
PROBLEMI PATRIJARHA
TOKOM promena koje je car Karlo VI preko Dvorskog ratnog saveta vršio izostala je reakcija pećkog patrijarha, mada se ona, s obzirom da se radilo o delu Patrijaršije, mogla očekivati. Patrijarh Mojsije je u to vreme imao puno problema, čak je 1718. privremeno bio zbačen sa trona, a kada se na njega vratio trebalo mu je vremena da ponovo učvrsti svoju poziciju i nije imao mogućnosti da se upliće u probleme crkve u Habzburškoj monarhiji.
SUTRA: POTVRDA O UJEDINjENjU NA KARLOVAČKOM SABORU
STIGAO ŽESTOK ODGOVOR TRAMPU OD PREDSEDNIKA: To je naše i tako će ostati!
PREDSEDNIK Paname Hose Mulino poručio je da Panamski kanal pripada njegovoj državi i da oko toga neće biti pregovora.
23. 12. 2024. u 08:54
PRVI SNIMCI UKRAJINSKOG NAPADA NA RILSK: Najmanje šest mrtvih i desetine povređenih, gore automobili (VIDEO)
ŠEST osoba, među kojima i jedno dete, ubijeno je u Rilsku, u oblasti Kursk, kao rezultat raketnog udara ukrajinskih oružanih snaga, saopštio je vršilac dužnosti guvernera Kurske oblasti Aleksandar Hinštajn.
20. 12. 2024. u 17:07
"SRCE MOJE, DUŠO MOJA" Dajana grca u suzama zbog Žike, a on je grli: "Setila sam se naše svadbe" (VIDEO)
"ZASLUŽIO si da te zagrlim i poljubim..."
23. 12. 2024. u 10:06
Komentari (0)