FELJTON - AUSTRIJSKO–OSMANSKI RAT PRATILO STRADANJE SRBA: Srbi su pomagali ratne napore Beča, bilo kao njegovi vojnici, bilo kao ustanici

NOVA etapa u razvoju Kar­lovačke arhiepiskopije počela je sa Austrijsko - osmanskim ratom 1716-1718. vođenim pretežno na prosto­ru koji su naseljavali Srbi.

ФЕЉТОН - АУСТРИЈСКО–ОСМАНСКИ РАТ ПРАТИЛО СТРАДАЊЕ СРБА: Срби су помагали ратне напоре Беча, било као његови војници, било као устаници

Mitropolita Mojsija Petrovića, Foto Iz knjige "Istorija Karlovačke mitropolije"

Od prve bitke 5. avgusta 1716. kod Petrovaradina, preko osvaja­nja Temišvara i Banata (1716), Beograda (1717) i prodora u Šumadiju (1717-1718) Srbi su pomagali ratne napore Beča, bilo kao njegovi vojnici (gra­ničari), bilo kao ustanici na prostoru centralnog Balkana i snabdevači trupa. Sukob su pratila nova srpska stradanja - Osmanlije su posle poraza kod Petrovaradina iz osve­te spalili Veliku Remetu i Krušedol, a zbog upada u Srem tokom zime 1716/1717. nevolje su imali i njegovi stanovnici i manastirska bratstva. U jed­nom takvom osmanskom napadu na Irig, januara 1717. poginuo je kapetan Adam Monasterlija, sin podvojvode Jovana. Stanov­ništvo se pred vojskama skla­njalo u zbegove, a posle vraća­lo na zgarišta svojih kuća.

Rat je završen Požare­vačkim mirom 21. juna 1718. Princip uti possidentis koji je prihvaćen tokom mirovnih pregovora značio je da svako zadržava onu teritoriju koju je u tom trenutku držao u ru­kama.

Nova granica je tako pored celog Banata i dela Srema, koji je posle Karlovačkog mi­ra ostao u osmanskim rukama, Habzburškoj monarhiji obez­bedila Malu Vlašku (do reke Olte/Alute), deo bosanske Po­savine i Semberije sa Bijelji­nom i Srbiju čija je granica tada povučena od ušća Timo­ka u Dunav, zatim Timokom do Zaječara, pa prema Boru, jugozapadno do Stalaća, uz Za­padnu Moravu ka Čačku. Oda­tle je granica pratila reku Kamenicu do njenog izvora na Divčibarama, zatim planin­skim vencem išla ka Krup­nju, i onda izbijala na Drinu iznad Lešnice. Po ugovoru je dogovoreno da se prekinu svi pogranični sukobi, a caru je priznato pravo intervencije u korist katoličkih redova u Jerusalimu. Porta je jemči­la sigurnost trgovine i da će povući mađarske emigrante sa granice. Dogovorena je ko­misija za konačno utvrđivanje granice na terenu i razmena zarobljenika. Mir je potpisan na dvadeset godina. Do kraja go­dine utvrđena je precizna gra­nica, a hajduci, koji su dizali ustanak na Kosovu i Metohiji i u Staroj Srbiji većinom su se preko osmanske teritorije probili do Habzburške mo­narhije i u njoj se nastanili.

JOŠ tokom rata episkopi koji su zatečeni na osvojenom prostoru - temišvarski Joa­nikije Vladisavljević (1713- 1727), vršačko-karansebeški Mojsije Stanojević (1713- 1724), beogradski Mojsije Pe­trović (1713-1730) i valjevski Dositej Nikolić (1715-1738) pomagali su hrišćansku vojsku, što im je garantovalo i ostanak na episkopskim katedrama .

Karlovački ar­hiepiskop je smatrao da pro­širenje držav­nih granica na račun teritori­ja na kojima su živeli pravo­slavci (Srbi i Rumuni) znači i proširenje njegove duhovne jurisdikcije, čemu se nisu protivili ni pomenuti epi­skopi, sa koji­ma se Vikentije Popović redov­no dopisivao. Krajem rata su se ujedinili interes dvora da ne proširuje uticaj ugarskih institucija na tek osvojen prostor i beogradskog mitro­polita Mojsija Petrovića da bude potvrđen za arhiepiskopa Srpske pravoslavne crkve u oblastima koje su 1718. pri­pale Habzburškoj monarhiji. Njegovu molbu su podržali predstavnici iz Srbije mada oni nisu razlikovali počasnu titulu mitropolit beograd­ski, koju je imao Petrović i (arhiepiskop i) mitropolit karlovački koju je nosio Popo­vić. Njima su one zvučale isto, iako je razlika bila velika. Dok je kod Mojsija Petrovića reč mitropolit bila titula časti jer se nalazio na drev­noj katedri u Beogradu, dotle je reč mitropolit kod Viken­tija Popovića označavala po­glavara pravoslavne crkve u Habzburškoj monarhiji. Popo­vić je za razliku od Petrovića imao na prvom mestu važniju titulu kojom su ga oslovljava­li u Monarhiji - arhiepiskop, posle koje je u titulisanju do­davano i mitropolit. On je bio poglavar crkve koja se sastoja­la u to vreme od osam eparhija, dok je Mojsije Petrović bio dijecezan jedne.

U TRADICIJI Srpske cr­kve nije postojala praksa da neko, osim pećkog patrijarha, nosi titulu arhiepiskopa. U početku su zato pećki patri­jarsi titulisali poglavare crkve u Monarhiji kao prvo­načalne mitropolite, čime su naglašavali njihov značaj u odnosu na sve druge koji su u Patrijaršiji imali titulu mitropolita, pa i beograd­skog Mojsija Petrovića. Od Požarevačkog mira počeli su patrijarsi u Peći da karlo­vačke prvojerarhe titulišu kao arhiepiskope. Po tada­šnjoj hijerarhiji dijecezana Pećke patrijaršije iza pa­trijarha dolazio bi na prvom mestu karlovački arhiepi­skop, pa onda ostale vladike po vremenu svoje hirotonije, s tim što su trojica među njima, samokovski, dabrobo­sanski i cetinjski bili, kao i karlovački, egzarsi pećkog trona i oni bi bili istaknuti pre ostalih vladika, ali po­sle karlovačkog arhiepisko­pa. Terminološka zbrka sa kojom su se sreli Srbi bila je još teža za razumevanje dvor­skim krugovima u Beču.

Kada je arhiepiskop Viken­tije saznao da se mitropolit Mojsije obratio preko Evge­nija Savojskog caru, tražeći potvrdu za poglavara pravo­slavne crkve na teritoriji koja je stečena Požarevačkim mirom, sazvao je Sabor u Kar­lovcima. Na njemu je prisu­stvovao i valjevski vladika Dositej Nikolić, svakako jer je bio naklonjen rešenju u ko­jem ne bi bila stvarana nova crkvena oblast, nego svi bi­li potčinjeni karlovačkom arhiepiskopu.

Sabor se pozi­vao na Privilegije u kojima je navedeno da može postoja­ti samo jedan arhiepiskop, ali Beč ovo nije zanimalo i car je doneo odluku u skladu sa svojom poli- tikom prema ugarskim staležima i insti­tucijama. Pošto je Karlo VI bio rezervisan prema zahte­vima Ugarske da njoj podredi novoosvojenu teritoriju, Ba­nat i Srbiju je organizovao tako da su one postale posebne upravne oblasti nad kojima su ingerenciju delili Dvorska komora i Dvorski ratni savet. U skladu sa tim nije želeo ni proširenje jurisdikcije karlovačkog arhiepiskopa, čija se crkva nalazila u ugarskom delu Monarhije, jer bi se tako proširila i nadležnost ugarskih institucija.

CAR Karlo VI je potvrdio Mojsija Petrovića preko Dvorskog ratnog saveta 10. septembra za arhiepiskopa i mitropolita u Kraljevini Sr­biji, a potom 8. oktobra 1718. za arhiepiskopa i mitropoli­ta Srbije i donjeg Srema. Tada mu je podređen formalno i valjevski episkop Dositej Ni­kolić. U tom trenutku izvan vlasti i karlovačkog, i beo- gradskog arhiepiskopa bila su dvojica vladika u Banatu. Zato je Vikentije Popović 1719. i 1720. tražio da se oni podrede njegovoj jurisdikciji, ali car kao što nije želeo da ugarske institucije i preten­zije proširi u Srbiji, to nije želeo ni u Banatu. U skladu sa tom politikom je 21. novem­bra 1720. podredio banatske eparhije Beogradskoj arhie­piskopiji i mitropoliji. U dogmatskim pitanjima duhov­na vlast Mojsija Petrovića je proširena i nad Malom Vla­škom (Oltenijom) čije su di­jecezane do 1739. hirotonisa­li beogradski arhiepiskopi, ali ovaj deo nije bio u sastavu Beogradske arhiepiskopije.

PROBLEMI PATRIJARHA

TOKOM promena koje je car Kar­lo VI preko Dvorskog ratnog sa­veta vršio izostala je reakcija pećkog patrijarha, mada se ona, s obzirom da se radilo o delu Patrijaršije, mogla očekivati. Patrijarh Mojsije je u to vreme imao puno problema, čak je 1718. privremeno bio zbačen sa trona, a kada se na njega vratio trebalo mu je vremena da pono­vo učvrsti svoju poziciju i nije imao mogućnosti da se upliće u probleme crkve u Habzburškoj monarhiji.

SUTRA: POTVRDA O UJEDINjENjU NA KARLOVAČKOM SABORU

Pratite nas i putem iOS i android aplikacije

Pratite vesti prema vašim interesovanjima

Novosti Google News

Komentari (0)

EVO KAKO DO KARATA ZA VEČITI DERBI: Crvena zvezda poslala obeveštenje pred meč sa Partizanom