DA LI STE ČULI ZA SELO SREZOJEVCI: U ovom srpskom mestu je stolovao Barbarosa - nemački car i krstaški vojskovođa

Pre svog istorijskog susreta sa srpskim vladarom Stefanom Nemanjom, u čiju slavu je podignut spomenik u Nišu, i dogovorenog prolaska Barbarose i njegove armije 1189. kroz Srbiju, na putu u Svetu zemlju, u Treći krstaški rat, stolovao je u selu Srezojevci, kod Takova i današnjeg Gornjeg Milanovca.

Taj krstaški rat predvodio je francuski kralj Filip Avgust, ratovale su i engleske trupe legendarnog kralja Ričarda Lavljeg Srca. Oni su vojske u Svetu zemlju slali lađama, Sredozemnim morem, dok je car Barbarosa svoje vodio kopnom, preko nemanjićke Srbije. I ovo je (bio) nepoznat deo mozaika dokazane istorije Srbije, za koji su znali Obrenovići.

CAR Barbarosa, u prevodu Crvena brada (živeo od 1122. do 10. juna 1190. kada se u tom ratu utopio u reci Salef, u oblasti Kilikija), iz dinastije Hoenštaufen, bio je car tad neujedinjene Nemačke i Svetog rimskog carstva, kralj delova Italije, koji će se ujedinjavati nakon masonskog posredovanja - i kneza Mihaila Obrenovića! Pre pohoda, iniciran je u Red vitezova templara. Polako se razotkrivaju veze krstaša i templara sa srpskim vladarima, od Stefana Nemanje dalje. Srezojevci su, sticajem vremenskih neprilika, postali privremeni centar Barbarosine vlasti i vojske! Uz verovatnu dozvolu Nemanjića.

- Tad su glavni srpski putevi vodili od Rudnika, stalne i od pamtiveka rudarske i trgovinsko--diplomatske naseobine na njemu, kroz sela takovskog kraja pa i Srezojevce, levo prema Raškoj i Bliskom istoku, desno prema Dubrovniku. Iznenadni, dugotrajni, veliki snegovi obustavili su pokret Barbarosinih vojski u Svetu zemlju. On se sa komandom i svitom utaborio u selu, koje se od tada zove Srezojevci. Prvobitno ime sela nije sačuvano. Stolovao je u dolini Carevića potok - objasnio nam je istoričar umetnosti Radoš Gačić, u milanovačkom Kulturnom centru, tragač za drevnom istorijom rudničko-takovskog kraja.

U neplaniranom taborištu svoje svite i vojski, car Barbarosa nije gubio vreme.

- Ceo kraj je bio načičkan hrastovima lužnjacima. Car odlučuje da ih vojske seku i režu građu za brodove, građene u brodogradilištima njegove imperije. Za seču su plaćali i lokalni živalj. Građu su, kad su se otapali snegovi, karavanima otpremali u luke na Jadranu. I posle, deo vojske, jedno vreme sigurno i sam Barbarosa, ostaju u Srezojevcima radi tog posla - nastavlja Gačić.

CAREVI ljudi su seljacima platili svaki odsečeni hrast i rad! I to stoji u starim spisima. Ime sela etimološki je tad promenjeno u Srezojevci, zbog te velike kampanje srezivanja građe.

- Barbarosin oficir, po nekim navodima car lično, sam je jašući vrludao okolinom, a hajduci mu postave zasedu. Spasao ga je čovek iz roda Vukomanovića, bojeći se odmazde nad življem. To je porodica iz pretkosovskog doba, iz nje je kneginja Ljubica Vukomanović, žena kneza Miloša. Deo tog ogranka, iz kog je bio onaj spasilac, odselio se u Rusiju, stekao visoke položaje - veli Gačić.

Kad je Barbarosa napustio Srezojevce, u Nišu ga je dočekao Stefan Nemanja, čiji sin Rastko, kasnije Sveti Sava, leči Barbarosu od neke bolesti. Kustos Gačić ne razmatra članstvo cara Barbarose u Redu vitezova templara.

Prva crkva u rudničkom kraju nastala je, najverovatnije, u selu Boljkovci, pred Treći krstaški rat. Bila je od hrastovine. Koju su Barbarosine vojske sekle?! Neki autori su pisali da je arhiv Akademije u Ahenu, u Nemačkoj, do Hitlerovog režima čuvao prepis originalnog spisa templara o njihovim bogomoljama, u kom se imenuju i ove dve: u

Božjakovini istočno od današnjeg Zagreba, i u selu za koje piše da je podno Rudnika, latinično zapisano Bollikovci. Malošta u (i)storiji tog zabačenog, za istoriju važnog sela, nije tajna. Od davnina ima ime po prestižu - (naj)bolji kovci, kovači. Koliko li su iskovali oružja za srpsku slobodu, oruđa i alata za običan narodni život? Sadašnji hram Svetog Nikole vrvi od simbolizma tajnih društava. Nije zadužbina Obrenovića, ali su ga Obrenovići upadljivo pomagali. Kroz stoleća je trpeo paleže.

- CRKVA Svetog Nikole građena je u 18. veku, na ruševini bogomolje građene u romaničkom stilu. Obnovljena je 1864. Naši preci su potvrdili: u njene zidove i trotoar ugrađeni su spomenici sa groblja nepoznate civilizacije! Ti posmrtni ostaci još su tu, pod Erinom livadom, uz školu, ali bez ijednog spomenika - upozorili su nas Nenad Stojić, pisac iz ovog kraja, i drugi meštani.

I ovo su njene neobičnosti. Pod zvonikom, na sve četiri strane sveta, prozori su stilizovani kao svevideće oči u trouglu. To oko je insignija masonske lože. Postoji, ali kao jedno, u zvaničnim zadužbinama Obrenovića. Donji prozori imaju oblik krsta u krugu, kao znaci templara. Crkvu je ikonopisao Uroš Predić. Zašto je znameniti Predić radio dugotrajni posao u ovom zabačenom selu, a imao je previše ikonopisnog posla u gradovima? Po pojedinim izvorima, bio je blizak masonima, po nekima član bratstva. I to možda dokazuje još nedokučivi značaj Boljkovaca.

ISUS Hristos je u hrišćanskim hramovima prikazan kao izrazito tamnokos. Ali, u ove dve crkve: Svetog Nikole u Boljkovcima i Lazarici na stradalničkom Bregu u Mošorinu, u Šajkaškoj oblasti južne Bačke, koju je Predić takođe ikonopisao 1934. godine, Isus u naručju Bogorodice je - plavokos! I ova ikona je jedina u ovim krajevima, koliko se zna: Isus, odrastao, ali opet vrlo izrazito plavokos, drži plavu kuglu u levoj ruci.

To je retka ikona Isusa Hristosa Svedržitelja. Uz upadljive razlike, naspram ikona i u nekim katoličkim hramovima, na kojima je tamnokos, a kugla je na njima omeđena geometrijskim okvirima starih modela globusa, dok u Boljkovcima nije. Uz kocku, krug je deo simbolizma masona, kao težnja ka savršenstvu moralnog samousavršavanja. Na ikoni Preobraženja Gospodnjeg u Boljkovcima, uz Isusa su četiri apostola, a ne dvanaest.

NAD ulazom je isklesano: levo glava žene, desno muška sa (o)smehom, između njih dva uzdignuta lava, među lavovima krstasti mač. Jedna od insignija Templara!?

- Boljkovci motivišu istraživače iz Francuske. Sajt "Novosti" alarmira istoričare, slikare, medije iz oblasti sakralne umetnosti da, dozvolom srpskih vlasti, istraže tu crkvu, tolike tajne na jednom mestu- potvrđuje Milutin Savić, rodom iz Gornjeg Milanovca, koji živi u gradu San Lui, na tromeđi Francuske, Švajcarske i Nemačke. "Savić je francusko-srpski slikar nadrealista, čije se vizije sa platna odigravaju u stvarnosti"! - potvrđuju evropski kritičari. Po nagovoru kolega, slike izlaže u galerijama San Luija, Pariza, Miluza, drugih zemalja EU, u Švajcarskoj...