NEMA VIŠE "ČIKA PERE": Preminuo legendarni rukometaš, a kasnije i trener u slavnim danima Metaloplastike

Rođen je 15.februara 1942. godine u Berkasovu kod Šida gde je završio i osnovnu školu, a još kao dvanaestogodišnji učenik počeo je da igra rukomet. 1957. godine upisuje Poljoprivrednu školu u Šapcu i nastavlja bavljenje sportom.

Sa uspehom se bavio i fudbalom (nastupao za FK „Borac“ Šabac) i rukometom. Nakon srednje škole upisuje Poljoprivredni fakultet u Zemunu i postaje igrač ekipe RK „Mladost“.

Nakon Mladosti prelazi u RK „Crvenu Zvezdu“, pa Dinamo iz Pančeva. Potom postaje član istorijske ekipe Crvenke koja predvođena Vladom Štenclom 1969. godine osvaja titulu šampiona Jugoslavije.

U sezoni 1969/70 stigli su do polufinala Kupa evropskih šampiona gde ih je izbacio Dinamo iz Berlina rezultatom 20:19. 1973 godine prelazi u Metaloplastiku koja već u prvoj sezoni sa njim postaje član Prve savezne lige Jugoslavije i u najvišem rangu takmičenja je evo već neprekidno 47 sezona.

Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 79 utakmica i osvojio zlatnu medalju na Olimpijskim igrama u Minhenu 1972. godine, kao i bronzane medalje na Svetskim prvenstvima 1970. u Francuskoj i 1974. godine u Istočnoj Nemačkoj.

Po završetku igračke karijere ostao je veran rukometu i kao trener i sportski radnik dao nemerljiv doprinos radu i aktivnostima RK „Metaloplastika“ i RK „Medicinar“.

Smatra se da je bio prvi vrhunski igrač koji je došao u RK „Metaloplastika“ i svojim znanjem i iskustvom bitno doprineo stvaranju generacije „šabačkih vanzemaljaca“ i osvajanju dve titule prvaka Evrope kao i mnoštvu drugih klupskih, ali i reprezentativnih uspeha.

Poslednje godine života posvetio je aktivnostima u RK „Medicinar“ i pomogao im u osvajanju prve titule prvaka države, ali i opstanku kluba u teškim vremenima i okupljanju što većeg broja mladih sportista. Kao veliki čovek i humanista nesebično je pomagao i klubove i mlade igrače jer rukomet je za njega bio nešto više od života.

Kao igrač ostaće upamćen kao vrhunski profesionalac, veliki borac i svetski priznati majstor igre u odbrani, ali i inovator i čovek koji je u rukometnu igru uneo niz novih elemenata.

Kao trener, sportski radnik, a pre svega kao veliki čovek ostaće upamćen po blagoj naravi, svojoj skromnosti i spremnosti da uvek i na svakom mestu pruži pomoć i ruku podrške svakome. Biće upamćen kao neko ko je svoje bogato znanje i iskustvo nesebično delio sa drugima.

Van sporta, kao diplomirani inženjer agronomije, najveći deo svog radnog veka proveo je u poljoprivrednoj službi Opštine Šabac.

Dobitnik je niza najviših priznanja RSS i RSV. 2017. godine dobio je prizanje za životno delo SS Šabac, a 2020. godine priznanje Ključ grada Šapca i time postao počasni građanin. Nosilac je nacionalnog priznanja Republike Srbije.

Iza njega su ostali ćerka Sandra Kolaković i sin Zoran Fajfrić, koji su nastavili njegovu, ali i pokojne majke Milke, veliku strast prema rukometu.

Oboje su postali vrhunski sportisti i reprezentativci, a tim stopama je krenuo i unuk Aleksa aktuelni reprezentativac Srbije.

Mesto i vreme sahrane biće naknadno objavljeni.