REZOLUCIJOM O SREBRENICI PRIKRIVAJU SVOJE ZLOČINE: Nemačka istorijski falsifikat potura na godišnjicu oslobođenja Dahaua, fabrike smrti

Na petnaestak kilometara od Minhena, kraj grada Dahau, u martu 1933. je otvoren prvi redovni koncentracioni logor koji je osnovala koaliciona vlada Nacional-socijalista i Nemačke nacionalne narodne stranke, koji je konačno oslobođen tek 28-29. aprila 1945. godine.

Na dan ulaska u logor - 29. aprila u zoru američki vojnici isfrustrirani užasima koje su gledali danima streljali su bez suda stotine SS-ovskih zločinaca, a istovremeno su pobunjeni logoraši golim rukama pobili desetine svojih mučitelja.

Čuveni američki general Džordž Paton, zgrožen svedočanstvima nemačkog „rasnog programa“ razumeo je svoje vojnike i zaustavio je istragu povodom ovog incidenta.

U vremenu kada se ponavlja situacija iz devdesetih koju je nemački politikolog Jirgen Elzeser slikovito opisao „ Nemačka je zapalila Balkan, a Amerikci su požar gasili benzinom“, Amerikanci bi trebalo da se sete zaveštanja Dahaua iz aprila 1945. godine.

Tada je i Hajnrihu Himleru, šefu SS-a i jednom od ključnih ljudi u germanskom programu istrebljenja „nižih rasa“, postalo jasno da je poraz Nemačke neminovan, zbog čega je naredio je hitno uništavanje koncentracionih logora i dokaza o nezamislivim zločinima istrebljenja Jevreja i Slovena, iznad svih Rusa, počinjenim u njima. U Dahauu je ubijeno i oko 6.000 Srba.

Nepokretne logoraše je po toj naredbi trebalo odmah pobiti, a one koji su još mogli da posluže kao roblje transportovati na lokacije u Alpima gde je planirana odsudna odbrana Trećeg rajha.

Saveznički vojnici su napredovali brže nego što je Himler očekivao, a nemačka vojsku koju je počela da zahvata panika i nedisciplina, često je bežala je ne izvršivši naređenje o uništavanju dokaza.

Američki vojnici su od 26. do 28. aprila 1945. napredujući ka Dahauu nailazili na napuštene železničke kompozicije u kojima su zatvoreni logoraši umirali od iscrpljenosti, gladi i žeđi i oslobađali su hiljade mučenika koje su nacisti naterali na „marševe smrti“ jer nije bilo dovoljno vagona za sve logoraše.

Saveznički vojnici su marširali kroz špalir mrtvih zatočenika kraj puteva, koji su ili umrli od iscrpljenosti tokom marša smrti, ili su ih nemački vojnici pobili jer su bili prespori.

General-major Maks Ulih, komandant vermahtove 212. folksgrenadirske divizije, naredio je 28. aprila 1945. povlačenje svoje jedinice iz područja logora Dahau, ne želeći da dočeka američke trupe na mestu najstrašnijih zločina genocida, uključujući eksperimente na ljudima.

Nekoliko stotina SS-ovaca, logorskih stražara i mučitelja, ostali su u logoru, očekujući da će posle predaje dobiti tretman ratnih zarobljenika po Ženevskoj konvenciji.

Rano ujutro dana, 29. aprila 1945. američki vojnici iz 45. pešadijske divizije su ispred logora Dahau, kraj kasarne SS-ovaca zatekli voz smrti iz logora Buhenvald u čijim je vagonima bilo 2.300 leševa.

Ovaj šokantan prizor bio je vrhunac užasa nemačkog programa istrebljenja „nižih rasa“ sa kojima su se danima američki vojnici suočavali. Ogorčeni američki vojnici su streljali bez suđenja oko 510 zlikovaca iz SS-a, a 40 su ubili sami pobunjeni logoraši, mnoge od njih golim rukama.

Dokazi o užasima Dahaua nisu u potpunosti uništeni, pa i danas posetioci mogu da uđu u „prostorije za tuširanje“ kako su izvođači nemačkog rasnog programa nazivali gasne komore. Kada je video masovne grobnice ljudi koji su tu podavljeni „ciklonom B“ i preživele žrtve medicinskih eksperimenata, po kojima je Dahau bio čuven, general Paton je pokazao potpuno razumevanje za odmazdu koju su izveli njegovi vojnici.

Dahau je od 1933. služio kao prototip i model za ostale nacističke konc-logore, a njegova osnovna organizacija, raspored i planovi zgrada koje je projektovao komandant Teodor Ajke primenjen je docnije na sve ostale logore.

Rukovodilac sadističkih eksperimenata nad ljudima u ovom logoru bio je lekar Dr Sigmund Rašer, čiji je prvenstveni zadatak bio bio pronalaženje medikamenata i metoda neophodnih nemačkoj ratnoj medicini.

Tražeći način za zaustavljanje krvarenja iz rana on je ispitivao sopstveni patent za zgrušavanje krvi, tablete „poligal“ koje su sadržale cveklu i pektin od jabuke. Logoraš-ispitanik bi dobio tabletu, a onda bi bio upucan u vrat ili grudi, a onda bise merilo vreme zgrušavanja krvi, da bi se testirala efikasnost tablete. Srugo merenje se obavljalo pošto bi zatvorenicima amputirani udovi bez anestezije. Dr Rašer je tako stvorio i svoj biznis, kompaniju za proizvodnju pilula za zgrušavanje krvi u kojoj su radili logoraši.

Zbog smrzavanja i hipotermije nemačkih vojnika loše pripremljenih za hladnoću na Istočnom frontu, koja je ubila hiljade vojnika, Rašer je sprodio eksperimente u Birkenauu, Aušvicu i Dahauu kako bi otkrio vreme potrebno za snižavanje telesne temperature do smrtnog ishoda i metode za oživljavanje smrznutih ljudi. Goli zatvorenici su bili ili stavljani u bure sa ledenom vodom ili su bili držani na otvorenom na temperaturama ispod nule.

Oni koji bi izgubili svest bili su podvrgavani bolnim procedurama oživljavanja: stavljali su ih pod UV lampe koje su pekle njihovu kožu, primoravali su ih na snošaj sa ženama iz logora, ubrizgavali im kipuću vodu ili su ih stavljali u kupke sa toplom vodom, što se pokazalo kao najefikasnije.

Na zatvorenicima u Dahauu su nemački naučnici su testirali i dejstvo morske vode na ljudski organizam, tražeći način načina da se ona pretvori u pitku vodu. Zatvorenici koji su primali morsku vodu, bilo slanu ili desalinizovanu, su počeli da pate od teške dijareje, konvulzija, halucinacija, poludeli bi i na kraju - umirali. Pored toga, ovi ljudi koje su nemački naučnici tretirali samo kao „subjekte eksperimenta“ su bili podvrgavani biopsiji jetre ili lumbalnim punkcijama iglama da bi se dobili željeni podaci, a ove bolne procedure su u većini slučajeva dovodile do smrti.

U okviru istrebljenja svih „ne-Arijevaca“ nacistički lekari su sprovodili eksperimente masovne sterilizacije na zatvorenicima raznih koncentracionih logora u potrazi za najmanje radno intenzivnim i najjeftinijim metodom sterilizacije. U jednoj seriji eksperimenata, hemijski iritant je ubrizgan u ženske reproduktivne organe da bi blokirao jajovode, a mnoge žene su umrle nakon ove procedure. Druge žene su ubijene zbog obdukcija. U nizu drugih eksperimenata, zatvorenici su bili izloženi jakim rendgenskim zracima, oni koji su preživeli imali su teške opekotine na stomaku, preponama i zadnjici i dobili su neizlečive čireve.

Od marta do avgusta 1942, zatvorenici koncentracionog logora Dahau korišćeni su i kao zamorčići u eksperimentima za ispitivanje ljudske izdržljivosti na velikim visinama, za potrebe nemačkog vazduhoplovstva. Ispitanici su smešteni u komoru niskog pritiska u kojoj su stvareni atmosferski uslovi na visinama do 21.000 metara. Većina ih je umrla, a preživeli su zadobili trajne teške povrede. Duže od tri godine na više od 1.000 zatvorenika Dahaua eksperimenatisalo se radi dobijanja leka protiv malarije. Zdravi zatvorenici su zaražavani izlaganjem ubodima malaričnih komaraca ili ubrizgavanjem ekstrakta iz ovih insekata, a zatim bi oboleli lečeni raznim lekovima kako bi se proverila njihova efikasnost. Mnogi su umrli, a preživeli zatvorenici su posle teških patnji ostali doživotni invalidi.

Tokom dvanaest godina postojanja logora, kroz Dahau je prošlo više od 250 hiljada zatvorenika iz 24 zemlje , od kojih je do 70 hiljada (uključujući oko 12 hiljada sovjetskih građana) umrlo od posledica teškog rada i iscrpljenosti, varvarskih medicinskih eksperimenata i pogubljenja.