SPOMEN-KRST U ČAST VITEZOVA SA MARICE : Inicijativa ministra Nikole Selakovića posle posete nekadašnjem Černomenu, na severu Grčke

Tom prilikom je pokrenuo inicijativu da se na mestu gde se 26. septembra 1371. odigrao čuveni boj podigne spomen-krst u znak večnog sećanja na srpske vladare i vitezove koji su položili živote braneći hrišćansku Evropu. U Maričkoj bici srpske i hrišćanske snage predvodili su kralj Vukašin Mrnjavčević i njegov brat despot Jovan Uglješa. Obojica su tada poginula.

Ministar Selaković prvi je srpski zvaničnik iz novije istorije koji je posetio Ormenio, najsevernije mesto u Grčkoj.Poslednji je, pre 110 godina, vojvoda Stepa Stepanović posle zauzimanja Jedrena u Prvom balkanskom ratu, tamo odveo Timočku i Dunavsku diviziju. Tada su poslednji put pukovski sveštenici održali parastos palim srpskim vitezovima.

- Podizanjem spomen-krsta današnja Srbija će prvi put u svojoj modernoj istoriji obeležiti mesto stradanja srpskih vladara i vojske. Mesto koje svedoči o hrabrosti i požrtvovanosti srpskih junaka dobiće trajno znamenje. Ovo obeležje biće simbol večnog sećanja na njihove junačke podvige - rekao je ministar Selaković.

Za obilazak poprišta boja i za realizaciju ideje o podizanju spomen-krsta, ministar je dobio blagoslove mitropolita Didimotike i Orestijade Dionisija i oca Metodija, igumana manastira Hilandar. Na godišnjicu bitke mitropolit Dionisije već osam godina služi parastos i organizuje tematska predavanja posvećena ovom tragičnom događaju koji je, tvrde neki istoričari, značajniji za dalji tok srpske istorije od Kosovskog boja. Marička bitka predstavlja početak osmanlijskih osvajanja srpskih teritorija.

Najstariji srpski izvor, "Zapis monaha Isaije", kao povod za početak sukoba između Srba i Turaka navodi nameru despota Uglješe da sa svojim bratom kraljem Vukašinom istera Turke iz Makedonije, odnosno "Romanije (Vizantije) ili po sadašnjem Trakije":

"... i podiže despot Uglješa sve srpske i grčke vojnike, i brata svog Vukašina kralja, i druge velmože mnoge, negde do 60 tisuća izabrane vojske, i pođoše u Makedoniju na izgnanje Turaka, ne sudivši da gnevu božju niko nije moćan protivstati. Te ne izgnaše, no sami od njih ubijeni biše, i tamo kosti njihove padoše, i nepogrebeni ostaše, i veoma mnogo mnoštvo jedni od oštrice mača umreše, a drugi u ropstvo odvedeni biše; neki od njih spasoše se bekstvom i dođoše..."

Prema nemačkom istoričaru Vilhelmu Cinkajzenu, rat između Srba i Turaka izbio je zbog Plovdiva. Prema njemu, zapovednik grada je utočište pronašao kod kralja Vukašina i privoleo ga da pokrene vojsku protiv Turaka. Ondašnji turski izvori pak tvrde da je cilj srpske vojske bio da se zauzme Drinopolje i da turske snage na Balkanu, pod komandom beglerbega Lale Šahina proteraju iz Rumelije (Istočno rimsko carstvo) u Anadoliju (Mala Azija). Turski izvori navode da su pored despota, kralja i "kraljevih nevernika", u bici učestvovali vojvode i vlastela Bosne, Ugarske i Vlaške. Grčki pisac iz 15. veka Laonik Halkokondil pominje samo Uglješu i Vukašina. Prema Stojanu Novakoviću, "srpske velmože" koji su se pridružili Uglješi i Vukašinu najverovatnije su bili Dejanovići i vojvoda Bogdan.

Bitka na Marici bila je početak propasti srpskog srednjovekovnog carstva. Posle smrti kralja Vukašina njega je nasledio sin Marko, srpskoj istoriji poznatiji kao Kraljević Marko. On nije uspeo da odbrani svoje teritorije i nedugo posle bitke postao je turski vazal. Ubrzo je umro car Uroš i time se ugasila dinastija Nemanjića. Državu su razgrabili oblasni gospodari, a Turcima je bio otvoren put ka Evropi.