POGLED ISKOSA: Za autonomiju slikarskog čina

Reč je o slikarki čija je biografija za ugled. Imala je privilegiju da odraste na Kosančićevom vencu, gde je njen otac godinama držao uramljivačku radionicu. On je uticao da ona postane slikarka i davao joj prve pouke, ali i veliki srpski modernisti poput Nedeljka Gvozdenovića i Miće Popovića.

Ti su uticaji bili ključni i za njeno formiranje kao slikarke, ona je izraziti modernista, savremena naslednica Nadežde Petrović i Zore Petrović, mada isto tako možemo pomišljati i na Ignjata Joba, Milana Konjovića, Jovana Bijelića i Peđu Milosavljevića. Njena estetika izvedena je iz modernističke, ali ne iz visokog modernizma perioda između 1950. i 1980. godine, već iz samog porekla moderne, u rasponu od Goje, preko Tarnera, Montičelija, impresionista, postimpresionista do ranog Kandinskog, Đorđa Morandija i posebno Marka Šagala.

Ona je odocneli modernista u sirovom i jalovom svetu umetnosti posle postmoderne, depresivnom dobu kolektivnih bolesti, psihologije krda i terora reklamokratije koja ne uspeva da ispuni duboku duševnu prazninu savremenog čoveka.

Tatjana Pirović se vraća na izvore, tamo gde je avantura započela, u doba kada je bilo najinteresantnije, herojsko doba ranog modernizma, smelih otkrića i boemije. Nju zanima suština moderne slike, njeno značenje i značaj, ona želi da restaurira likovne vrednosti u doba kada nema nikakvog vrednosnog kriterijuma, da vrati (samo)poštovanje slici i slikaru i ponovo se u vreme postindustrijske estetike virtuelnog i robotskog, elektronskog mulja uzdigne do univerzalnih, humanističkih vrednosti.

Boreći se za autonomiju slikarskog čina, ona unapređuje vrednosti čiste likovnosti umesto aktuelne vizuelnosti kao šireg i manje obavezujućeg pojma. Tome u prilog ide šira skala njenog bavljenja slikom, od početnih pejzaža po kojima je postala poznata do ljudske figure zaljubljenih parova pa i slika angelološke tematike.

Sadašnjom izložbom vratila se pejzažu, svojoj stalnoj inspiraciji, koja je pokreće da iskaže svoje prednosti istaknutog koloriste. Reč je o izložbi morskih pejzaža, marina, kojima se sada bavi sve manje slikara, slici koja podrazumeva vazdušnu perspektivu, intenzivne boje, svojevrsno prisustvo vazduha na slici.

Njena ostvarenja su naglašene atmosfere, to su slike upućene u pravcu srca, koje računaju na izazivanje osećanja, što je još jedna estetska kategorija koja danas odumire i proglašava se zastarelom; slikarstvo se sve više hladi do stepena otuđenja. Tanja Pirović razotuđuje tu svest tehnološkog doba, možda naivnim, dečjim sredstvima, ali tim iskrenijim i uticajnijim, ona vraća sliku publici, a posmatraču i vlasniku predaje vrednost.