STRAST ZA SLIKANJEM: Izložba povodom stogodišnjice rođenja buntovnika i akademika Milorada Bate Mihailovića

Ova svojevrsna posveta ovom značajnom likovnom stvaraocu, članu Srpske akademije nauka i umetnosti (van radnog sastava), čija se dela nalaze u važnim muzejima u Srbiji i inostranstvu, ali i brojnim privatnim kolekcijama, realiozovana je u saradnji sa Galerijom Rima, a njeni autori su profesor Ješa Denegri i istoričarka umetnosti Marija S. Đorđević.

Izložbu čini izbor dela iz umetnikove porodične zaostavštine, Galerije Rima, Muzeja savremene umetnosti u Beogradu i privatnih kolekcija, a već kada budu stupili u galerijski prostor, posetioci će biti okruženi najznačajnijim periodom slikarstva Milorada Bate Mihailovića (1923-2011). Čine ga apstraktni pejzaži velikog formata, nastali u Parizu, tokom pedesetih i šezdesetih godina 20. veka.

- Posle više od decenije od Batine smrti, vrlo je indikativno i zanimljivo videti sa kakvim potencijalima, talentima, ambicijama je iz ove sredine otišao u Pariz, u rano poratno vreme, i šta je tamo uspeo da postigne - kaže Denegri za naš list. - U Parizu, šezdesetih godina, bio je deo umetničke scene lirske apstrakcije, jedne grupe okupljene oko Galerije Arijel, u kojoj su bili najveći umetnici tog opredeljenja.

Postavku prati studijski katalog i monografija koji, kako sagovornik kaže, pokušavaju da sagledaju celinu njegovog dela i umetničke ličnosti i jedan zanimljiv i važan slikarski opus:

- Ono što je najprivlačnije u svemu je jedna životna sudbina neprekidnog traženja sebe, predavanja do maksimuma pozivu umetnika.

Iz ranog beogradskog perioda, tvrdi Denegri, vidi se da se Mihailović u Pariz uputio sa već zrelim opusom i ambicijom da se u jednom velikom centru, ne samo ispolji slobodno, kako je govorio, nego i preispita u konkurenciji autora koji su tu dolazili sa svih strana sveta.

- Sam je sebi neprestano postavljao to pitanje šta sam poneo, šta sam dobio odlaskom u Francusku, gde se razvio u smislu likovnog jezika, formata, gestualnosti, slobode slikanja. Bio je ubeđen da je uz talenat i strast za slikanjem poneo jednu genezu, tradiciju koja ga je ispunjavala. Objektivna ocena je da je novoj sredini doneo žestinu, ekspresiju, koju pripadnici visekoestetizovane pariske škole u svojoj finoći slikanja nisu imali. Na taj način, smatrao je da je opravdao svoj egzodus i bitku na sceni Pariza, sa rivalima, kolegama, kritikom, tržištem - zaključuje jedan od autora postavke.

Prema rečima drugog autora, Marije S. Đorđević, na izložbi je kao i u opusu ovog umetnika, dominantan žanr pejzaž, ali je ideja bila da se poveže sa tri njemu važna grada - Beogradom, Parizom i Njujorkom:

- Povezivanje ta dva segmenta, apstraktnih i gradskih pejzaža, može da nam otvori zanimljiva pitanja - ističe istoričarka umetnosti koja je podsetila i na stav Katarine Amrozić, koja je trvdila da Bata Mihailović grad slika kao deo svoje ličnosti.

Zbog toga su, u trećem segmentu postavke, predstavljena lica ljudi koja je portretisao tokom svog beogradskog perioda, kojima se postavlja pitanje prisustva figure i njenog naizmeničnog iščeznuća u slikarevom opusu.