POZORIŠNA KRITIKA: Pobuna kao težak rad

U uvodnoj napomeni, Berč opisuje praznu scenu, sa vidljivim trećim planom, u dnu, kao i obaveznu repetitivnost, ponavljanje radnje obuvanja i skidanja štikli, kao i nanošenja i skidanja karmina. Sam tekst daje mogućnost autorskog tumačenja, odsustvom obavezujuće dramske forme i neposrednošću iskaza, koje su date glumcima. Glumice su, u isto vreme, i likovi u protestu, ali i one lično. Adaptacija originalnog teksta tiče se najviše prestrukturiranja pojedinačnih "transparenata", koji ukazuju, napisani iznad scene, protiv čega će biti sledeći protest, odigran, ironizovan, sa otklonom ka komentarima izvođača, za koje se nikada pouzdano ne zna da li su iskazi likova, ili umetnice lično ("Umorna sam...")

Indikacija Alis Berč, značajne spisateljice postdrame 21. veka, uticala je, verovatno je, na odluku da se ova, ipak, intimna drama postavi na veliku scenu Ateljea 212, što je dalo mogućnost da se pomenuti "bekstejdž" zaista vidi i da pripreme glumaca za svaki sledeći protest, imenovan na sceni, budu vidljive. Iako vrlo upečatljiva, igra glumaca (Jovana Stojiljković, Tamara Dragičević, Ana Mandić, Uroš Jakovljević i Aleksandar Vučković) na praznoj sceni je delovala nedovršeno, prečesto "obogaćena" drastičnim scenskim pokretom (Igor Koruga), koji je samo ilustrovao tekst, budući da je glavni nosilac kako informacije, tako i aktivizma. To je kulminiralo u sajber sceni, u kojoj su se likovi, obučeni u nekakva svemirska odela (kostim Selena Orb) zdušno oznojili, plešući i krećući se scenom u nekoj vrsti dens komentara. Sve zajedno, rediteljka i dramaturg su tekst Alis Berč, težak za postavku na sceni, dobro organizovali, sklonivši suvišne, ponavljajuće ideje, pre svega, tako da je ono što je ostalo kao (pre)tekst za predstavu "Revolt" imalo dobru čitljivost i bilo, u većini scena, zanimljivo za praćenje.

Birajući mlade glumce Ateljea 212, Jovana Tomić je protest protiv potcenjenog statusa žene svuda, na sceni i u društvu, u medijima, u kosmosu, kako bi se ovde čitalo, svela na tu potčinjenost patrijarhatu mladih, lepih, interesantnih žena, koje nemaju nikakvih drugih problema. Veću šarolikost žrtava je čak je i autorka, u napomenama za svoju dramu, predvidela, napisavši da je neophodno da u svakoj sceni predstave bude glumica, a u pitanje je stavila, da li uvek ženskog pola!

Vrlo zanimljiva rediteljka, Jovana Tomić, inovativan, nedramskim formama sklon dramaturg Dimitrije Kokanov i odličan izbor glumaca, učinili su ovu scensku pobunu, za kakvu je Atelje 212 uvek bio pravo mesto, uzbudljivom i vrednom pažnje i gledanja. Sam izbor teksta Alis Berč izgledao je pomalo "prežvakan", jer su se, u međuvremenu, mnoge pobune, pokazane dramskim jezikom, ispostavile kao mnogo jače i ubojitije, samim tim, što su donosile više emocije na scenu.

Razlika između scenske emocije, koja prelazi rampu i elitnog umeća da se pokretom oživi tekst, koji ne nosi ništa, osim poruke, uvek je bila na strani doživljaja gledaoca, kome je umor u tekstu i umor od gledanja istog.