POZORIŠNA KRITIKA: Životarenje na minimalcu

Živeći i radeći tu, on se, kako svedoči na videu (uživo igra svoj alter ego) promenio, otkrio nove životne izazove, našao novu emociju u sebi...Pomalo romantizujući sirotinju, u susretu sa nagom gazdinom kćeri, na primer, priznao je, ipak, na kraju, da se, posle pet meseci razboleo i morao da prekine istraživanje, kako se i koliko može živeti od minimalca.

U ovom okviru, Rodrigez je ispripovedao svoju storiju, uz fotografije i video, što ju je učinilo ilustrovanom, ali ne i življom. Glavni kvalitet ove epike je njegova igra, plastičnost sa kojom pripovedanje postaje igra u igri, dodaje još jednu dimenziju njegovoj naraciji.

Novi nivo pripovesti o istraživanju, koje bi trebalo da se izvede "hladne glave" je moralna dilema, u koju velegradski glumac iz srednje klase zapada: da li bi njegovo novo okruženje osudilo laž, da se pod lažnim identitetom predstavlja kao stvarni čovek, čija biografija je izmišljena. Surovim kaznama se u faveli kažnjavaju krivci, saznaje kad silovatelja na trgu ubiju rukama i nogama žitelji "kolonije". Da li iz straha, ili iz viška savesti, "Ramirez"počinje da se oseća nesigurno u novom identitetu i to u njemu poništava dobrobit od istraživanja, da li se može živeti od jednog evra na dan.

U jednom trenutku, kada se priča dotakne lokalnog bara, u kome se pije pivo i u kome se pleše, uz lokalnog sjajnog plesača, kazivanje zaliči na Gabrijela Markesa, ima tu magijsko realističnu zavodljivost, postaje od fizičkog metafizičko. Kazivanje o životu, radu i patnjama u Tihuani je uzbudljivo i prati se sa interesovanjem, mada, u pozorišnom smislu, ne doseže složenost žanra predstave-predavanja, jer nema tu univerzalnost i slojevitost u priči, koja bi tvorila zaokruženo scensko delo. U medijima, naročito na televiziji, moderni su programi, u kojima se prepliće dokumentarno sa aranžirano igranim, pa je i ova slikovita storija, u prodikciji Lagartihas Tiradas Al Sol iz Meksiko Sitija zaličila na to.

Na 56. Bitefu još uvek čekamo pravo pozorište.