AUTORSKI TEKST - TAJNA FILMOVA VELIKOG GODARA: Čuveni francuski reditelj ostaće izvor provokacije i inspiracije

Godar je slao poruke o najvažnijim političkim i umetničkim tokovima savremenog sveta. I delovalo je kao da je neuništiv. Ne tako davno je u intervjuu datom uživo preko "Instagrama" najavio svoj novi film. Tog filma, nažalost, neće biti, ali su ostali mnogobrojni Godarovi filmovi koje bi tek trebalo gledati, od onih najčuvenijih ("Do poslednjeg daha", "Prezir", "Ludi Pjero", "Alfavil", "Kineskinja"...), pa sve do onih nastalih u poslednjih trideset godina ("Zauvek Mocart", "Pohvala ljubavi", "Socijalizam"...) koji su manje poznati ovdašnjim filmskim gledaocima.

Razotkrivanje misterije Godarovih filmova, uprkos mnoštvu analiza i interpretacija, i dalje ostaje težak poduhvat. Linijom manjeg otpora on može da bude smešten u kontekst avangarde, novog talasa, nelinearne naracije, filma-eseja, političkog pamfleta ili već nekog srodnog određenja. Međutim, Godarovi filmovi izmiču analizi, pa se teoretičari služe istorizacijom, deljenjem njegovog opusa na faze u kojima dominiraju radikalne odluke vezane za odnos prema standardnom sistemu produkcije ili eksperimentisanje sa novim tehnologijama.

Karakteristika Godarovih filmova iz prve polovine šezdesetih godina vezana je za problematizovanje normativnih, naizgled očiglednih mehanizama tekstualne uzročnosti, odnosno da se narušavanjem psihološkog ustrojstva likova ili umetanja fusnota koje nemaju fabularno obrazloženje proizvedu ideološka značenja, bez potrebe da se razrađuju relacioni odnosi između likova.

Otuda je Godar izazivao kontroverze svojim javnim nastupima, koje su bile prožete odbacivanjima zbog hermetičnosti. Kao svojevrstan šifrarnik za ulazak u Godarov svet mogu da posluže misli Žaka Ransijera, koji pišući o Godaru, ukazuje da svaka značenjska forma može da uspostavi odnos sa drugim značenjskim formama radi formiranja novih značenjskih celina. Svaka stvar govori dva puta: svojim prisustvom i svojim virtuelnim konekcijama sa drugim stvarima tj. slikama, pa tako slike postaju elementi koji se mogu beskonačno transformisati, kombinovati, interpretirati.

Posebnu vezu Godar je imao sa sovjetskim umetnikom Dzigom Vertovom. Još od "Čoveka s filmskom kamerom" Vertova, po kome je Godar, kada je bio u maoističkoj fazi, imenovao svoj projekat radikalnog političkog filma sa Žan-Pjerom Gorinom, razotkrivanje rada filmskog aparata postaje tradicijom u pravljenju meta filma. Vertov je pokazivanjem elemenata filmske produkcije i reprezentacije - kamera, kamerman, filmska traka, montažni sto, projektor, bioskop, publika - načina na koji je film stvoren, stremio, kako je rekao, "dekodiranju mistifikacije", pokazivanju da je film samo film kako bi kod gledalaca razbio iluziju filmskog realizma i otkrio pravu prirodu filma.

Godar je od samih svojih početaka slobodnim iskazima o ključnim političkim događajima (rat u Alžiru, šezdesetosmaške turbulencije, sukob Izraelaca i Palestinaca, odbrana Grčke od dužničkog ropstva, rat u Ukrajini...) izazivao kontroverze. Od svog lika (kroz medije i prisustvom u svojim i tuđim filmovima) napravio je superstara, ali i sebe poništavao kao umetnika ističući kolektiv i izbegavajući da se potpiše kao autor. Iza sebe Godar je ostavio ogromno delo koje će buduće generacije moći da proučavaju na način na koji se danas tretiraju najveći umetnici i mislioci iz istorije civilizacije.