POGLED ISKOSA - Ka apsolutnoj slici

Stoga koristi belu i crnu kao (ne)boje, antiboje, poput zlata izdvojene iz spektra, ispituje vrednosti crne kao apsolutne i potpune. Koristi kontraste boja i formi, kao i mogućnost da se pojedine slike sagledaju vertikalno, ali i horizontalno.

Ponekad naglašava vertikalizam, sliku nalik stubu koji se potencijalno pruža u beskraj, izvan granica zadanog formata.

Na njegovim uljima jedna boja često preovlađuje u sredini, centralnom planu slike, a oko i izvan nje su pozadinska dešavanja krajnje kolorističke i formalne razuđenosti.

Opisujemo, jer umetnik nagoveštavajući svoju ikonografiju za pojedine slike ima veoma složenu simboliku i priče koje ostaju u sferi mistike, posebnog poimanja vremena i prostora. Sagledava se centralna namera slikara da stvara između apstrakcije i figuracije, tj. izvan njih (aspolutno), unoseći tragove svog crtačkog majstorstva u vidu detalja. Bočni, periferni vid slike, koji proširuje (u nedogled?) središnji plan i sadejstvuje sa njim, može se razumeti i kao izraz prefinjene apstrakcije, ili onaj prepun formi koje oko učitava upisane u složene strukture. To su i tečne, vodene forme, pejzaži i oblaci koloristički zamrznuti u pokretu. Pojedine površi boja su toliko suptilne da nije jasno kako su nanesene, deluju kao da su odštampane, mada su urađene kistom. Reč je o velikoj veštini koja seća na Leonarda, koji je, ako se ne varamo, rekao da treba slikati načinom dima. Drugi detalji podležu drugom pravilu - zaokretanjem, celoviti oblici postaju elipsasti i reljefni, zapečeni poput emajla i sjajni, dok su fluidne, lavirane forme posne i mat.

Slika je za autora vrsta istraživanja, zalaženja na teritoriju na kojoj ne borave drugi slikari, već i samim načinom rada koji podrazumeva visoka znanja školovanog restauratora u radu sa lakovima, kombinacijama veštačkih i prirodnih veziva i uljanim bojama. Slike su rešene u duhu preovlađujuće boje (crna, lila, zelena, oker ili crvena) ili oblika (crvena kula). Na njima su i plastične aplikacije koje zarobljavaju malo vizuelno bogato i šareno đubrište detalja ili su aplicirani metalni delovi sa kojima slika odlazi u treću dimenziju. Ti naneti predmeti na središtu slike ponašaju se i kao svojevrsni "zmajevi" sa glavom i repom, koji plove kosmičkim prostorom slike. Pantić ne prihvata da ova ostvarenja vrednujemo kao apstrakcije, što je ograničavajuće. Njihov tajanstveni prostor otvara se i ka zvezdanom nebu, totemima i hramovima, sakralnoj estetici koja proširuje i produbljuje značenja tih prostornih i višedimenzionalnih vizija.