POGLED ISKOSA - Sferne inicijacije jedne umetnice

Reč je o multimedijalnoj umetnici koja, uprkos svojim eksperimentima, koje bismo možda pre mogli nazvati duhovnim putovanjima, čuva čisto likovne vrednosti slike i crteža, svesna i savremenog vizuelnog izazova, kao šireg i novijeg pojma od likovnog. Ukoliko se usredsredimo samo na slikarsku oblast njenog stvaralaštva, a za nju je ona osnovna, uvidećemo elemente šireg likovnog delovanja. Ona se kao slikarka izražava u ciklusima koji imaju unutrašnju logiku razvoja. Njen slikarski svet u rasponu je od punog do praznog, od svetla do tame, između apstrakcije i figuracije. Danijela je od naših umetnica među najudaljenijima od koncepcije tzv. slikanja jedne slike, rabljenja jednog uspešno nađenog rešenja. Ona operiše sa više modela i stvaralačkih nivoa, vrednujući umetnost kao posebnu stvarnost. Možda je u pozadini njenog rada kao kod istaknutih (post)modernih umetnika u osnovi samo istraživanje svesti o umetnosti, o značaju stvaralačkog čina. Za njen metod kao kod nekih naprednih umetnika ključan je proces, put do slike, a ne samo finalizacija.

Deo njenog likovnog sveta izgrađen je na gestualnoj slobodi, na snažnom tragu poteza, a drugi deo ishodi iz umetničinog pomnog bavljenja idejama, samom idejom kao fenomenom i preduslovom stvaranja. Od Platona do Bodrijara postoje mnoge koncepcije idejnog, koje je u likovnoj umetnosti rešavano na različite načine, od egipatske ritualnosti, grčkog mimezisa, hrišćanske simbolike, renesansnih alegorija do konceptualne umetnosti kao tautologije. Najnoviji ciklus umetnica je nazvala "Reci sebi - Dobar dan!" Tu treba imati u vidu da je Dragan Lubarda, legendarni crtač i profesor, reč dan smatrao najlepšom u srpskom jeziku. Nije reč samo o podršci usamljenom čoveku u eri pandemije, već i o materijalizaciji ideja, prikazanih u obliku zasebnih okruglih tela, kako su antički mislioci zamišljali idealno telesno savršenstvo. Pojedina od njih imaju oko kao simbol i organ saznanja, koji je i sam loptast. Pre nalik na Lajbnicove monade, ili samostalne atomske suštine, nego na Platonov metaforički svet senki, ideje-lopte na novim radovima Danijele Jović čine skupine, što i jeste poetski smisao sazvežđa. Često su u aglomerisanoj formi, a nagomilavanje (sa sistemom ili bez njega) jedan je od ključnih principa likovnog komponovanja kao i horror vacui. Težnja ka ispunjenosti, ili strah od praznog prostora, smatra se jednim od načina na koji sama priroda stvara, a na taj metod se u minimalizmu (post)moderne umetnici sve manje oslanjaju. On ima odraza i u muzici. Tako Danijela Jović zatvara svoje krugove i zaključava duh u sferu, ne bi li odatle još snažnije delovao.