PRIPADNICI SEKTI SU DOBROVOLJNI ROBOVI: Manipulatori biraju osobe sa krhkim egom, kojih ima u svim ranjivim slojevima društva

Sledbenici sekti, dok su u njima, ne priznaju da su u ropskom odnosu, čak i kada je on očigledan. Oni koji su, pak, uspeli da se iščupaju iz njihovih kandži ponavljaju tipske priče o krađi imovine, seksualnom iživljavanju, ali i u uvlačenju u lanac prodaje narkotika i ostale vrste zločina, sve do terorizma.

Da pseudoreligije kojima sekte manipulišu nisu naivan problem svedoči istorijska činjenica da je nemački nacizam počeo od dogme opskurne sekte "Tule" o nadmoći germanske rase sa "severne Atlantide". Vojno-politički vrh u Berlinu je vešto plasirao rasističku bajku preko svog agenta Adolfa Hitlera, a Nemci su je prigrlili u okolnostima teške ekonomske krize i frustracija zbog izgubljenog rata. Tako su rođeni Firer i Treći rajh.

Na isti način pseudoreligije i kultovi funkcionišu i na pojedinačnom nivou. Manipulatori promišljeno biraju osobe sa krhkim egom, kojih ima u svim ranjivim slojevima društva: od siromašnih sa biroa rada, preko zaboravljenih i razočaranih ratnih veterana, mladih ljudi sa osećajem beznađa i besperspektivnosti, do usamljenih i bolesnih starih ljudi.

Upravo je ova poslednja grupa moćan izvor finansija sekti koje se registruju kao humanitarne organizacije pri lažnim "crkvama". Mnoge od tih pseudohrišćanskih, pseudoistočnjačkih ili satanističkih sekti dolaze iz SAD, a njihovi predstavnici zloupotrebljavaju činjenicu da kao američki građani uživaju izuzetnu zaštitu svoje matice. Sekte se, po pravilu, predstavljaju kao crkve, iako to nisu.

- Svaka od pseudohrišćanskih sekti na svoj način izvlači iz konteksta odrećene delove Svetoga pisma i daje im naročit značaj, te se tako, po pravilu, stvara jedino autentično, spasonosno, pravoverno i apsolutno tačno učenje. One odbacuju ne samo bogoslovsko-crkvene, nego i moralno-etičke domete hrišćanske civilizacije - navodi Zoran Luković, policijski stručnjak, u knjizi "Verske sekte: Priručnik za samoodbranu".

Zahvaljujući američkom poreklu i zaštiti, jedna od "crkava" je tokom jugoslovenskih ratova bila apsolutno zaštićeni kanal preko koga su cirkulisali novac i humanitarna pomoć. To je privuklo mnoge stare i nemoćne ljude organizaciji koja je preuzimala potpunu brigu o njima čim potpišu ugovor o doživotnom izdržavanju. On nije bio poznat biološkim naslednicima, koji bi za njega saznali tek tokom ostavinskog postupka, bez mnogo šansi da ga ospore kao posledicu prevare ili neuračunljivosti žrtve.