ISTORIJSKI DODATAK - PROŽIMANJE CILJEVA USTAŠA I VATIKANA: Saodgovornost klerikalnog krila rimokatoličke crkve za zločine u NDH

Iako je ratifikovan u Skupštini 1937. godine, pod izvanredno snažnim pritiskom Srpske pravoslavne crkve i pravog narodnog bunta, konkordat je stavljen ad akta. Prilikom svečane predaje kardinalskih znakova 15. decembra 1937. godine, Eugenio Pačeli, budući papa Pije XI, pomenuo je i Jugoslaviju, u svetlosti događaja oko konkordata:

"Doći će dan - a voleo bih da to ne moram kazati, ali sam duboko uveren - doći će dan, kada neće biti malen broj duša koje će žaliti što nisu širokogrudo, velikodušno i aktivno primile tako veliko dobro kao što je ono koje je zastupnik Isusa Hrista nudio njihovoj zemlji i to ne samo radi crkvene, verske sloge nacije, već i radi njene socijalne i političke sloge, mada odlučno odbijamo da politika bude naša stvar, naš posao".

SASVIM SUPROTNO od ove tvrdnje da politika nije stvar Vatikana i Rimokatoličke crkve, govore nebrojene činjenice. Mnoge od njih svedoče o najneposrednijoj potpori Katoličke crkve u Hrvatskoj ustaškom pokretu i o učešću katoličkih sveštenika u ostvarivanju ustaških planova, pa tako i u realizaciji genocidnog uništenja pravoslavnih Srba.

Podsećamo da je sedište Katoličke crkve u Hrvatskoj, na Kaptolu broj 4 u Zagrebu, pre proglašenja NDH, poslužilo kao mesto prvog okupljanja jezgra ekstremnih ustaša koji se nisu nalazili u emigraciji. O tome je pisao list "Ustaša" 3. jula 1941. godine, s ponosom, naravno.

Kao "prve djelatne ustaše" pomenuti su Marko Hranilović, Matija Soldin, Mijo Babić, Zvonko Pospišil, Slavko Kvaternik i jedan od najozloglašenijih ustaških vođa, ministar Mirko Puk, čije će pristajanje uz genocidni program biti sažeto u rečenici koju je izgovori u Križevcima 6. jula 1941. godine, gde je harangirao protiv Srba: "Ili se uklonite iz naše zemlje milom ili ćemo vas ukloniti silom."

PAPA PIJE XI IMENOVAO je nadbiskupa Alojzija Stepinca za vojnog vikara sine titulo za hrvatsku vojsku u NDH. Ovo imenovanje zasnovano je na protezanju dekreta Svete stolice o jurisdikciji vojnog Ordinarija za vojsku fašističke Italije. Svaka jedinica "hrvatske vojske", dakle i ustaške formacije, imale su svoje katoličke sveštenike, vojne dušebrižnike, što je jedna od mnogih potvrda zajedničkog delovanja ustaša i Rimokatoličke crkve u ostvarivanju genocidnog plana uništenja, nasilnog verskog preobraćanja i proterivanja pravoslavnih Srba iz NHD.

Formiranjem NDH definitovno je potvrđeno da su ciljevi Rimokatoličke crkve i ustaškog pokreta prožeti i kada je reč o njihovom odnosu prema pravoslavnim Srbima. O stepenu identifikacije tih ciljeva i metoda kojima ih treba postići, pisao je 1943. godine u jednom obimnom tekstu dr Ivo Guberina, ustaški sveštenik:

"Ovim se sredstvima stvorila nezavisna Država Hrvatska. Uništen je bizantsko-pravoslavni pritisak na Hrvatsku i stvorena je mogućnost da Hrvatska zaigra ulogu predziđa Evrope. NEZAVISNA DRŽAVA HRVATSKA JE JEDINA DRŽAVA S KATOLIČKOM VEĆINOM NA BALKANU. JEDINA VRATA KATOLICIZMA NA BALKANU. Ne samo to. Nezavisna Država Hrvatska je danas najjači bedem srednje Evrope (...)

HRVATSKI JE KATOLICIZAM DUŽAN ZA MNOGO ŠTA ZAHVALNOST USTAŠKOM POKRETU. To više što se on svojim radom, ni svojim načelima, nije nigdje ogriješio o katolička načela. NjEGOV REVOLUCIONARNI RAD U NAJVEĆOJ JE HARMONIJI S KATOLIČKOM MORALKOM."

MNOGO GODINA KASNIJE 16. aprila 1986, gotovo istovetne reči izgovorio je i ministar unutrašnjih poslova NDH, ratni zločinac dr Andrija Artuković, na farsičnom suđenju u Zagrebu.

Iz ovih navoda je očigledno da su ustaška NDH i „katolička moralka“ faktički bili slepljeni u jedno telo. To je i omogućilo da više stotina katoličkih sveštenika, ustaša, okrvavi ruke čineći zločine nad Srbima, Jevrejima i Romima u NDH. Fratar Miroslav Majstorović (Vjekoslav Filipović) neka je vrsta oličenja te simbioze. Jedno vreme bio je upravnik u logoru Jasenovac, trećem po veličinim koncentracionom logoru u okupiranoj Evropi. U to vreme, prema iskazima preživelih svedoka, zločini su u Jasenovcu bili najokrutniji i najmasovniji. Kao čovek od najvišeg poverenja zloglasnog ratnog zločinca Vjekoslava Maksa Luburića, komandanta svih logora u NDH, Majstorović-Filipović je potvrdio taj status i kada su uništavani tragovi zločina u Jasenovcu, od marta do maja 1945. godine.

Očigledna podrška ustaškom režimu Katoličke crkve u Hrvatskoj, predvođene Alojzijom Stepincem, i potpora koju je takav odnos prema NDH imao u Vatikanu, nesumnjivo je jedan od važnih razloga zbog kojih je iz srca svetskog katoličanstva posle 1945. godine širena i održavana "zavera ćutanja" o genocidu nad Srbima, Jevrejima i Romima u NDH. Osim Bertranda Rasela, to su konstatovali i mnogi drugi istraživači ovog važnog istorijskog pitanja.

KATOLIČKA CRKVA u Hrvatskoj uporno je, pune tri decenije, ćutala na ovu temu, a onda je ta breša probijena 10. februara 1981. godine, pošto se oglasio nadbiskup zagrebački, kardinal dr Franjo Kuharić, povodom 21-godišnjice smrti kardinala Alojzija Stepinca.

Kako je pisao pariski "Mond", kardinal Kuharić je "izjavio da su sramne laži reći da su katolički sveštenici bili komandanti u toj ljudskoj klaonici! Ovom optužbom želi se učiniti kardinala Stepinca odgovornim za 40.000 žrtava koje se pripisuju logoru u Jasenovcu".

Kardinal Kuharić je, dakle, čak i 40.000 žrtava doveo u pitanje, pošto se one "pripisuju" Jasenovcu; porekao je učešće katoličkih sveštenika u zločinima genocida; proglasio za "sramne laži" da su oni bili i "komandanti u toj ljudskoj klaonici", skrivajući istinu o ulozi fra Majstorovića, jednog od komandanata logora; stao je i u odbranu Alojzija Stepinca, poričući svaku njegovu odgovornost za žrtve genocida u NDH i u logoru Jasenovac.

Sve to u samo jednoj rečenici, koja će ubrzo postati neka vrsta versko - političko - revizionističke platforme, s koje se osporava navodni „jasenovački mit“. Na taj signal odaslat od strane prve ličnosti Katoličke crkve u Hrvatskoj, usledili su tekstovi u katoličkoj i svetovnoj štampi, ne samo u Hrvatskoj, čiji su autori uložili veliku energiju kako bi dokazali da je u logoru Jasenovac stradalo samo četrdesetak hiljada ljudi - a možda i manje.