TEMELJI SRPSKE DRŽAVNOSTI: Kako je na Sretenje 1804. otvoren istorijski proces, a završen na Berlinskom kongresu dobijanjem nezavisnosti

Ideje racionalizma i prosvetiteljstva nastale u Evropi u XVIII veku, najpre su doprle do učenih Srba iz Habzburške monarhije i među njima je nastala intelektualna klima koja je prethodila Srpskoj revoluciji.

Središnje mesto po idejama koje je zastupao pripada Dositeju Obradoviću, koji je narod definisao kao zajednicu jezika i prvi je istakao zahtev da se piše na jeziku kojim narod govori. Obradović je svojim radom na prosvećivanju naroda spajao rad na njegovom nacionalnom osvešćivanju, duhovnom ujedinjavanju i političkom oslobođenju.

Rajićeva Istorija štampana u Beču 1794/1795. godine, znatno je doprinela ideološkom formulisanju srpske revolucije, jer je u njoj prvi put prikazana srpska srednjovekovna prošlost, nedvosmisleno ukazujući na ideal kome treba težiti. Pored idejnih stremljenja javljaju se i konkretni predlozi o budućoj srpskoj državi.

Na Temišvarskom saboru 1790. godine iznet je zahtev za političkom autonomijom Srba u Habzburškoj monarhiji, dok karlovački mitroplit Stevan Stratimirović, krajem 1804. godine podnosi ruskom ministru spoljnih poslova Nacrt vospostavljenja nove sloveno-srbske države, predlažući da se, uz rusku pomoć i protektorat, obnovi srpska država koja bi obuhvatala oblasti na kojima Srbi žive i koja bi bila pod vrhovnom vlašću Porte sa ruskim ili luteranskim princom, kao garantima autonomije.

Misao o nacionalnoj državi, koja bi se stvorila na temeljima istorijskog prava, zajednička je težnja većine učenih Srba s kraja XVIII i početkom XIX veka, koji su promišljali o budućnosti srpskog naroda.

Prvi srpski ustanak udario je pečat nacionalnoj misli u Srbiji i odredio ulogu koja će obeležiti njenu istoriju u 19. i 20. veku