VLADO STRUGAR: Za Krležu su 1918. Srbi braća oslobodioci, a mnogo vremena docnije, srbijanske čete su okupacione

Mitrović je, da bi primerom objasnio pomirenje, spomenuo izvesnog Hrvata, višeg oficira, koji je bio na visokoj dužnosti u komandi austrougarskog guvernmana okupirane Srbije (1916-1918), i da se on javlja u danima ujedinjenja kao vojni stručnjak Zemaljske vlade u Zagrebu.

Srbija nije tražila da se tom dojučerašnjem neprijatelju oduzme punomoćstvo; ali je onamo, u Zagrebu, taj oficir bio javno porečen na svečanosti, koju Udruženje jugoslavenskih žena bejaše priredilo u čast srpskih oficira; naime, kad je poverenik za narodnu odbranu predstavio tog časnika kao svoga saradnika, mladi književnik Miroslav Krleža je dovikiuo s dna dvorane: "Dolje s njim"! Istog časa, Krleža je uhapšen sa još dvojicom socijalista.

Krleža je u socijaldemokratskom listu "Sloboda" (21. novembra 1918) objasnio zašto se usprotivio onolikom udostojenju jednog austrougarskog oficira: "Žalosno je što se našlo ljudi koji mi nisu dozvolili da svoj govor dovršim i da pozovem braću Srbe osloboditelje da nas doista oslobode od ovog junkerskog, crnožutog, sredovječnog sistema, nas bijednu domobransku i infanterijsku raju."

NAVEŠĆU i kako Krleža dolazak srpske vojske naziva u svom članku "Titova sedamdesetogodišnjica" (štampanom u knjizi "Spomenica Titu", JAZU, Zagreb, 1981, str. 49): "O stvarnom, neobično složenom slučaju političkog ujedinjenja SHS, s obzirom na način kako je političko ujedinjenje, u obliku svršenog čina oružjem, na temelju okupacije bivšeg austrijskog terena po srbijanskim, respektive savezničkim četama, bilo provedeno u djelo, partijska diskusija nije dala nikakve stvarne ni praktične direktive."

Koliko različito: onda, Srbi su braća oslobodioci, a mnogo vremena docnije, srbijanske čete su okupacione. Što je istinito prvo, kao neposredna reč o vlastitom doživljaju, ili poslednje, kao naknadno i svrsishodno političko izjašnjenje.

Čitajući ondašnje javne vesti i službena saopštenja, sudimo da je srpska vojska bila tražena da doće u Hrvatsku i Sloveniju da bi pomogla u zaštiti ovih pokrajina protiv italijanske armije koja je ušla i zaposela velik i dug pojas jugoslovenskog zemljišta (kao, dotad, austrougarsko područje). Bila je gotovo svuda dočekana kao bratska i slavna vojska.

PREMA napisu u listu "Obzor" (2. februara 1919), rekao je (dan pre) Anton Korošec, voća Slovenske ljudske stranke, pored ostalog: "Slovenci očekuju mnogo od srpskih intelektualaca u zajedničkoj borbi za Istru, Goricu i Trst. Želimo, da je srpskim intelektualcima naša slovenska zemlja isto toliko draga kao i Banat i Makedonija. Slovenci su zahvalni Srbiji i srpskoj vojsci, jer ona mnogo čini za obranu naše teritorije. Tomi pomaže mnogo i to što je na čelu srpske vojske vojvoda g. Mišić, koji je veliki pobornik za osloboćenje Slovenaca."

Verovatno će se jednom, pred sudom istorije, postaviti i ovakvo pitanje: Koje je od dva suparnička nastojanja najvećma proizvodilo politički razvitak monarhije (1918-1941), možda čak i republike (1945-1974): demokratski obrazac koji državi Jugoslaviji daje Srbija ili uslovljavanje Jugoslavije uobličavanjem samouprave Hrvata?

Ako će neki izučavalac tog razvoja ustanoviti da je prenošenje Srbije Jugoslaviji bilo uveliko uzrokovano i pomenutim hrvatskim uslovljavanjem, to bi valjda bio prvi stupanj čitavog iznosa, jer sav tok biva takav da se Srbija rastaje od svoga načela i iskustva, to jest, najzad pristaje da se Jugoslavija upravno preinači od države građana u državu nacija (ustanovljenjem Banovine Hrvatske 1939. godine).