LAŽI SRUŠILE OBE JUGOSLAVIJE: I kralju Aleksandru i Titu odgovaralo da sakriju istinu o zločinima Hrvata nad Srbima

Ali, kada nešto pravite na laži, temelji pri svakom trusnom događaju ne mogu da izdrže težinu postavljene građevine. Laži su ono što je na neki način uništilo jugoslovensku državu."

A tih laži, pogotovo istorijskih, bilo je napretek, jer po prirodi stvari svaka vlast želi da kontroliše sliku prošlosti. Tako se ponašala i Komunistička partija, afirmišući samo ono što se uklapa u njene ideološke stavove i dnevnopolitičke potrebe.

Stvarajući nekakvu državu ravnoteže, izjednačeni su ustaška NDH i pokret pukovnika, potom i generala Draže Mihailovića. Novoj vlasti u poratnim godinama nikako nije odgovaralo da se sazna puna istina o Pavelićevoj kvazi državi i ukupnim srpskim žrtvama na teritoriji koju je ona pokrivala. U udžbenicima i prigodnoj literaturi zločini su uglavnom pripisivani okupatorima, pre svega Nemcima.

OVAKVOM tumačenju ratne zbilje doprinosio je i Josip Broz Tito, prvi čovek jugoslovenske revolucije. Tako će on 27. jula 1952, na godišnjicu jednog od težih ustaških pokolja u Glini, kada je nekoliko stotina meštana zaklano u crkvi, odgovornost za zločine nad Srbima, Jevrejima i Ciganima, izvršen u NDH skinuti sa leđa Pavelićeve tvorevine i pripisati ga nemačkom okupatoru! Devet godina kasnije, jula 1961, u Titovom Užicu izjavljuje da su ustaše pobile "hiljade Srba i hrvatskih rodoljuba".

To prećutkivanje istine dovelo je do jedne od najotužnijih stranica istorije ovog podneblja u vezi sa jasenovačkim logorom. Sva tragedija ovog stratišta je upravo u licitiranju brojem žrtava, koje traje, evo, do današnjih dana. U toj projektovanoj slici o stratištu provejavala je tvrdnja da Tito nije znao za njegovo postajanje. U mnoštvu dokumenata otkrivenih poslednjih godina, posebnu pažnju privlači njegov izveštaj Kominterni od 4. aprila 1942, pronađen u moskovskom arhivu, da se "najstrašniji koncentracioni logor u Hrvatskoj nalazi u Jasenovcu". Vođa partizana javlja da je "dželat Pavelić u ovaj logor bacio više od 10.000 najboljih sinova Hrvatske". Nijednom rečju ne spominje da je u Jasenovcu zatočeno najviše Srba iz Hrvatske i Bosne i Hercegovine".

IZ OVE istorijske prespektive sasvim je jasno da je Brozu i njegovom ideološkom aparatu osnovni cilj bio da obnovi Jugoslaviju kao federaciju u kojoj će odnos snaga biti apsolutno simetričan. Vreme će pokazati da je ta simetričnost bila moguća samo na štetu najvećeg naroda - Srba.

Zato novoj vlasti nove Jugoslavije nije odgovaralo da se bar u naznakama predstave prava priroda i motivi nastanka četničkog pokreta, odnosno sudbina Jugoslovenske vojske u otadžbini. Oni su taj pokret proglasili fašističkim, a njegovom komandantu sudili za kolaboracionizam. Danas se definitivno može zaključiti da su formacije predvođene generalom Mihailovićem dobar deo ratnog vremena bile antifašističke i u većini patriotske, bez obzira na to što su unutar sebe bile u mnogo čemu protivurečne. Imale su u sebi i iskrenu želju da se obnovi Jugoslavija, ali i saradnju nekih komandanata sa okupatorom. Taj pokret je do pred sam kraj rata pripadao antiratnoj, antihitlerovskoj koaliciji, koga je priznavala izbeglička vlada u Londonu, i koji je bio neka vrsta centra fašističkom otporu. Istovremeno su i sudaru sa klasnim neprijateljem, komunističkim pokretom i završiće kao poražena strana.

SLOBODAN Penezić Krcun, na sastanku Komisije za izradu Ustava Srbije iz 1963. na Zlatiboru, otvoreno je govorio da su postajale dve teze o ulozi Draže Mihailovića, koje se nisu mogle izmiriti: "Po prvoj, Draža je, prosto uzeto, bio kvisling i tu više nema šta da se doda. Po drugom mišljenju, koje i ja delim, Draža je bio vođa kontrarevolucije u Jugoslaviji, a ne kvisling. Draža je mrzeo Nemce, kao i ja! Mi smo ga gonili i ubili, ali zato što je bio vođa kontrarevolucije, a mi smo izvodili revoluciju".

Ta vrsta ravnoteže i krivice nije primenjivana samo kada su bila u pitanju ratna događanja. Tu vrstu politike Broz je primenjivao i u drugim okolnostima. Tako je sedamdesetih godina izjednačio Maspok i liberale, iako su to u suštini bili dijametralni društveni procesi. Liberali su težili modernoj Srbiji i Jugoslaviji. Pojavilo se jedno jezgro mlađih, obrazovanih i sposobnih ljudi, koji nisu bili nacionalisti, i koji su imali viziju tržišne privrede. A Maspok je bio nacionalistički embrion koji će do kraja razviti ideju o samostalnoj državi i još i danas živi u Hrvatskoj.

Kada se politika umeša da tumačenje istorijskih događaja uklopi u svoj dnevnopolitički pragmatizam, jedno od rešenja je da se ta prošlost prećuti. Ovaj princip nije započet u Titovoj Jugoslaviji, već odmah po stvaranju ove države, 1918. godine. Ono što privlači posebu pažnju jeste da su se isti događaji, i u prvoj i u drugoj Jugoslaviji, "gurali u zaborav". A to su zločini Hrvata nad Srbima.

PRILIKOM drugog prelaska preko Drine, 2. septembra 1914. pripadnici 42. hrvatske domobranske, Vražje divizije, čiji je pripadnik bio i Josip Broz, naneli su ogromne gubitke Drinskoj diviziji drugog poziva... Područje na kome je operisala ova divizija najteže je stradalo u Prvom svetskom ratu. Prema popisu stanovništva iz 1910. godine, Podrinje je imalo 242.420 stanovnika, a deset godina kasnije samo 186.627. Prema austrijskom popisu iz jula 1916, Šabački okrug je imao 76.706 ljudi manje nego 1910. Broj muškaraca smanjen je za 57.968, a žena za 18.738.

Jedno od divljanja austrougarskih vojnika 1914. godine u Mačvi zabeleženo je u selu Dublje kod Šapca. Srpski vojnici su u jednoj kući našli šestoro zaklane dece. U sledećoj, naišli su na četvoro mališana sa odsečenim glavama stavljenim pored njih, a na petom je ostala glava da visi... Iza svih ovih zločina bili su Hrvati, pripadnici austrougarske armade.

Samo za "junačko držanje" u Mačvi, 1. novembra 1914. godine, odlikovano je na stotine južnih Slovena raznim medaljama i ordenima, a isto toliko je unapređeno u "korporale", "feldvebele" i "cugsfirere"... Neki su dobili i najviša odlikovanja u carstvu Habzburga - Orden viteza Marije Terezije, koji je odlikovanom automatski donosio baronsku titulu, i austrijsko, odnosno mađarsko plemstvo.

I POSLE rata, stvaranjem Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, Beograd je oprostio i pružio ruku za istorijsko pomirenje. Srpskoj političkoj eliti i tada regentu Aleksandru Karđorđeviću nije odgovaralo da se ovo pitanje otvara. Na sličan način kao i Brozov partijski mehanizam, ovo bestijanje pripisivano je Austrijancima, Mađarima i Nemcima. Kakva sličnost u detaljima sa početka ove storije!

Regent Aleksandar ide i korak dalje i pokazuje blagonaklonost prema bivšim oficirima Austrougarske. U novu, jugoslovensku vojsku, primani su čak i osvedočeni neprijatelji Srbije, generali austrougarske vojske, kakav je bio slučaj sa zloglasnim guvernerom Srbije za vreme okupacije, Hrvatom Salisom Sevisom. On je u Beogradu javno upozoravao Srbe da Austrougarska ima dovoljno vešala za celu Srbiju... Primljen je i Slavko Kvaternik, koji će u aprilu 1941. proklamovati hrvatsko-muslimansko ustašku državu. Iako poznat kao izraziti "srbožder", primljen je u jugoslovensku vojsku sa činom više - potpukovničkim. Postavljen je za komandanta garnizona u Celju. Doživeo je i tu čast da ga kralj Aleksandar 1918. primi u "naročitu audijenciju" i zatim odlikuje Ordenom belog orla.

Svi ovi bivši austrougarski oficiri, primljeni sa činom više u jugoslovensku vojsku, uglavnom, nisu ostali verni zakletvi koju su položili Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, odnosno Kraljevini Jugoslaviji. Neki su je pogazili takoreći odmah, stavivši se u službu neprijateljskih država, a neki 1941, kada je osnovana vojska ustaške države. U njoj se našlo tačno 3.600 oficira jugoslovenske vojske, među kojima 31 general, 228 pukovnika, 245 potpukovnika, 254 majora, 1.005 kapetana, 417 poručnika...

SRBI BRANILI HRVATSKU

KOMUNISTIČKE vlasti uspešno su prikrivale i podatak da je do kapitulacije Italije broj Hrvata u partizanskim jedinicama bio zanemarljiv u odnosu na Srbe. Tek početkom 1944. Hrvati tek za neki procenat postaju brojniji u jedinicama Narodnooslobodilačke vojske. Prema zapisniku sa Drugog zasedanja Avnoja, Vladimir Bakarić, hrvatski komunista i predstavnika NOP Hrvatske, docnije visoki jugoslovenski funkcioner, rekao je: "Na prvom zasjedanju mi smo bili više predstavnici srpskog otpora u Hrvatskoj nego NOP Hrvatske."

A Oružane snage NDH 1. aprila 1945, po nemačkim podacima, imale su 182.861 boraca.

KRHKO POMIRENjE

KOLIKO je bilo krhko "istorijsko pomirenje" Srba i Hrvata 1918. i koliko je bila štetna odluka o prijemu u jugoslovensku vojsku tolikog broja bivših austrougarskih oficira, uglavnom bez provere, govori podatak da je u prve četiri godine Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca zabeleženo 19 špijunskih afera. Iza njih je, uglavnom, stajao Stjepan plemeniti Sarkotić, okupacioni guverner BiH, koji će emigrirati u Beč i biti formalni osnivač ustaškog pokreta.