LAŽIMA PRIKRIVALI ZLODELA: Kako su Nemci umanjivali zločine Trećeg rajha, od Srba pravili naciste

Ona se odvijala u gotovo svim oblastima, ali ti potezi političke i kulturne elite nisu bili dovoljni za oslobađanje Nemačke od krivice ili njenu relativizaciju.

Sledeći korak u oslobađanju Nemačke od naci-fašističkog nasleđa i Holokausta učinjen je devedesetih godina prošlog veka. Kako bi se u narativu ovi pojmovi izbrisali iz istorijskog sećanja, razvodnili ili im se pomerilo značenje, a Nemci koliko-toliko oslobodili teškog nasleđa, i da se za fašizam i Holokaust optuže i drugi, izabrani su stari neprijatelji - Srbi.

Nemačka politička i kulturna elita svim silama bacila se na posao. Za vreme ratova za nasleđe Jugoslavije, objavljeno je na hiljade izjava najviših zapadnih zvaničnika, pripadnika političke i kulturne elite i priloga u elektronskim i štampanim medijima i drugim publikacijama u kojima su Srbi izjednačavani sa nacistima, odnosno fašistima. Primera ima bezbroj. Francuski filozof Alen Finkelkrot uzvikuje: "Evo, fašizam! Dolazi! Ali, fašizam nije ovde - on je u Srbiji.

" Nemački generali (kakav paradoks!) traže bombardovanje Srba da bi se sprečio "novi Holokaust". Jozef Fišer govorio je 1995. o "krvavom (srpskom) etničkom fašizmu" i više puta ponavljao: "To je varvarska forma fašizma". Međutim, to nije bilo dovoljno. Fišer je, takođe, "dovodio u vezu Hitlera i Aušvic sa Kosovom". Rudolf Šarping upoređivao je stanje u Srbiji s "nemačkom prošlošću" i "Trećim rajhom".

NAKON delimično obavljenog posla, napokon su hteli da ga završe, tj. da se oslobode žiga istorije za Holokaust, ili ga pak ublaže  jer kako je Ginter Gras nakon pada Berlinskog zida rekao: " ... kao ujedinjeni Nemci. Ne možemo izbeći Aušvic... jer Aušvic pripada nama, trajni je žig naše istorije i - kao pobeda!" U tom pranju "trajnog žiga" nemačke istorije kasnije će učestvovati i Gras. Tražio je bombardovanje Srbije uz napomenu: "Nadam se da nije prekasno." Tražio je upotrebu kopnenih trupa, čak i nemačkih, ako se ova katastrofa ne zaustavi.

Gerhard Šreder, pod čijim je rukovodstvom 1999. godine Nemačka učestvovala u bombardovanju Srbije, izjavio je u govoru u kojem je to bombardovanje najavio: "Vojne akcije nisu usmerene protiv srpskog naroda." Šreder je, kakav paradoks (!), samo parafrazirao Hitlerovu izjavu iz govora kojim je najavio objavu rata Sovjetskom Savezu: "Nemački narod nikada nije imao neprijateljskih osećanja prema ruskim narodima."

Nemci su se dali na posao da optuže Srbe. Rik Rozof primetio je da "prenošenje nacističkog identiteta i krivice na Srbe oslobađa Nemce krivice, jer su 'kriminalni' Srbi sada postali novi zlikovci". To je donelo i drugu korist: zahvaljujući "srpskoj opasnosti", koju su naširoko promovisali najviši zvaničnici i mediji, Nemačka je ubrzo postala "normalna" vojna sila, koja može da obnovi svoju "staru militarističku tradiciju", i koliko-toliko se oslobodi krivice.

UPIRANjE prstom u Srbe imalo je za cilj, kako kaže italijanski istoričar rođen u Južnom Tirolu Kurt Greč, da se u Nemačkoj "olabavi antifašizam", odnosno, "srpska 'krivica' trebalo bi da zameni 'nemačku krivicu' koju je Drugi svetski rat ostavio u javnom sećanju. To se moglo postići samo trivijalizacijom nemačkih ratnih zločina". Srbi su preko noći u nemačkoj javnosti postali "gori od nacista". Oni su, kao "fašisti" i "nacisti" bili jedini krivci za sva zbivanja u drugoj Jugoslaviji.

Stare laži o Aušvicu, kako je primetio Diter Kajner, negacija su njegovog postojanja, a nova laž - koju je inaugurisala nemačka politička (Fišer, Šarping i dr.), novinarska i kulturna elita (većina) - jeste izjednačavanje Srba s nacistima. Ta nova laž o Aušvicu je "poricanje jedinstvenosti zločina i varvarstva nemačkog fašizma", "nemačka istorija je trivijalizovana", ismejane su žrtve fašizma, brisani su svest i znanje u Nemačkoj o njenoj istoriji i Aušvicu i "Aušvic je nekada bio upozorenje na rat i varvarstvo, a sada se koristi kao propagandno sredstvo za agresivni rat" (Keteg, 1999).

Izjednačavanjem Srba s nacistima, kako je primetila Ingeborg Maus, profesor na Univerzitetu u Frankfurtu na Majni, "omogućava sprovođenje istorijsko-političkih konstrukcija koje Srbe od žrtava nacističkih pohoda po Jugoslaviji pretvara u nacističke zločince". Ta shema "Nemcima obezbeđuje da se iz perspektive počinilaca izmeste u perspektivu posmatrača, i nad Srbima ponovo, 1999. počine nacističke zločine: 'Nemačka oslobađa Aušvic na Kosovu'". I, na kraju, izjednačavanje Srba sa nacistima, uz obavezno pominjanje Aušvica, znači razvodnjavanje (relativizaciju) nemačke moralne krivice za počinjene zločine nad Srbima i Holokaust.

NARAVNO ni to nije bilo dovoljno. Sa satanizacijom Srba pripremani su uslovi da se ostvari stara nemačka želja o Srbiji kao "dopunskom privrednom prostoru" . U 20. veku Zapad je Srbiji dva puta nametao ekonomske sankcije (jednom i Sovjetski Savez, 1948-1953. godine, kad je bila u sastavu Jugoslavije). Sve se to činilo zbog neposlušnosti. Cilj je bio da se njena privreda baci na kolena, odnosno da se osujeti njen društveni razvoj ili nezavisnost. Najpre je to učinila Austrougarska, 1906-1911. Drugi put je to učinila Evropska zajednica na podstrek Nemačke i zalaganje Hansa Ditriha Genšera i Helmuta Kola, uz saglasnost katoličko-protestantskog Zapada.

Da bi se Srbija i srpska privreda slomile, a Srbi naterali na poslušnost, Srbiju su u 20. veku četiri puta bombardovali, i to dva puta Austrija i Nemačka, treći put Saveznici 1943-1944. i četvrti put Zapad, uz nemački podstrek i saučesništvo, 1999. godine. Na taj način je njena privreda svaki put vraćana najmanje deceniju unazad.