DUBOK TRAG RATNIH STRAHOTA: Svet je iz oružanog sukoba izašao podeljen na pobednike i poražene

Pritisak koji su trpeli vinovnici rata pojačan je diplomatskom ofanzivom predsednika Vilsona. Njegov predlog načela za uspostavljanje svetskog mira, predstavljen Kongresu SAD, počivao je na poštovanju pravednijih principa na kojima je trebalo urediti posleratni svet. Teško stanje na frontovima, socijalni nemiri i zahtevi potčinjenih naroda dovodili su u pitanje opstanak Austrougarske. Pobune u vojsci, dezerterstvo, pojava tzv. zelenog kadra, gubitak sposobnosti za velike ofanzivne operacije i opšta istrošenost predstavljale su sliku stanja koje je vladalo u Dvojnoj monarhiji.

Unutrašnjopolitički sukobi potresali su i Nemačku. Savez elita (vojni vrh, visoko plemstvo, krupna buržoazija, visoko državno činovništvo), koji je u nameri da osvoji svetsku moć uveo i državu i ceo svet u rat sa nesagledivim posledicama, nije početkom 1918. godine bio spreman na sklapanje mira „bez dobiti“. Nemački vojni vrh je takvu mogućnost smatrao izdajom zemlje, izjednačavajući je sa konačnim porazom u ratu.

Nastavljanje rata bilo je znak da su nemački vojni i politički vrh, nezavisno od opštih prilika u kojima se zemlja nalazila, i dalje imali snažnu volju za pobedom i ostvarenjem ratnih ciljeva. U takvim okolnostima, politika Nemačke bila je militarizovana i potčinjena planovima generaliteta. U Berlinu se nije moglo ni zamisliti da vođenje rata bude prepušteno političarima. Radnički štrajkovi brutalno su gušeni, revolucionarne vođe likvidirane, pooštravan je režim opsadnog stanja.

OSEĆANjA ZA POSTAVLjANjE realnih vojnih i političkih ciljeva početkom 1918. godine ne samo da nije bilo, nego je i dalje dominiralo ubeđenje da treba podržati vojsku i dati šansu onima koji njom komanduju. To su potvrđivale i reči generala Ludendorfa, izrečene na sastanku Krunskog saveta 13. februara 1918. godine: „Borba će biti užasna, počeće na jednom mestu, a nastaviti se na drugom. Zahtevaće mnogo vremena; biće okrutna...“

Mirovni ugovori sklopljeni sa Rusijom i Rumunijom omogućili su Nemačkoj i Austrougarskoj da svoje jedinice koncentrišu prema Zapadu.  (U pitanju su mirovni ugovori sklopljeni 3. marta u Brest Litovsku i 7. maja 1918. godine u Bukureštu. Prema ugovoru u Bukureštu Centralnim silama je pripao i značajan deo unutrašnjih bogatstava Rumunije.) Činjenica da su prvi put od početka rata trupe Centralnih sila na tom ratištu bile brojnije od protivnika stvarala je iluziju da se tzv. „rešavajućom operacijom“ rat može dobiti. Nemačka vrhovna komanda je poslednjih dana decembra donela odluku da britanske trupe odlučnom ofanzivnom akcijom budu odbačene do luka na Lamanšu. Ceo plan bio je definitivno izrađen krajem januara, a operacije je trebalo da otpočnu marta 1918. godine. Bila su predviđena i dejstva protiv francuskih jedinica, u slučaju da priteknu u pomoć svojim saveznicima. Celu operaciju trebalo je realizovati pre nego što pristigne glavnina američkih jedinica i poremeti stratešku prednost Centralnih sila.

* * * * * * * * * *

Nemački generali nisu priznavali da su poraženi

DEJSTVOM NEMAČKE artiljerije na liniji dugoj oko 70 kilometara, u noći između 20. i 21. marta 1918. godine u Pikardiji je započela jedna od najvećih bitaka Prvog svetskog rata. Posle nekoliko dana borbi, nemačke jedinice su probile prve linije odbrane i na više mesta prešle reku Somu. Sa novih položaja, dalekometna artiljerija je počela da bombarduje Pariz. U bici koja je u početku u potpunosti pripala Nemačkoj, preokret je nastupio poslednjih dana marta 1918. godine. Suočena sa neuspehom, nemačka ofanziva je potpuno obustavljena početkom narednog meseca. Pokazalo se da Nemačka nema dovoljno snage da rat reši na frontu. Pomeranje savezničkih linija fronta za oko 45-60 kilometara plaćeno je izbacivanjem iz stroja oko 239.000 nemačkih vojnika. Gubici saveznika iznosili su oko 212.000 vojnika. Nastojanja da rat bude nastavljen angažovanjem manjih vojnih snaga nisu dala rezultate ni narednih meseci. Bitka u Flandriji, vođena tokom aprila, i bitke na Eni, sa kraja maja 1918. godine, pokazale su da vreme ne radi u korist Centralnih sila. Prodori nemačkih trupa preko Ene, Vele i Marne nisu postigli očekivani cilj - osvajanje Pariza. Žrtve su ponovo bile ogromne: 176.000 savezničkih i 123.000 nemačkih vojnika. Nemačka vojna moć počela je nakon njih vidno da malaksava, te su borbe tokom juna 1918. godine dobile lokalni karakter.

Nemačka komanda je od marta do jula 1918. godine pokrenula tri ofanzive. Sve tri bile su neuspešne, a kontraofanziva saveznika započela je posle toga i na Zapadnom i na ostalim frontovima.  Najpre je probijen Solunski front, na kome su završne operacije počele 15. septembra 1918. godine. Dve nedelje kasnije, 29. septembra, kapitulirala je Bugarska, a sledećeg dana i Turska. Austrougarska je vojni poraz priznala 3. novembra 1918. godine.

Rečima „Vidim da treba objaviti slom. Na granici smo snaga. Rat mora završiti“ jedan od vinovnika rata priznao je poraz svojih armija, ali i cele težnje za svetskom moći. Mnogo „tvrđi“ od njega bili su predstavnici generaliteta koji nisu priznavali da su poraženi. Ipak, Nemačka je 11. novembra 1918. godine u Kompijenjskoj šumi, nedaleko od Pariza, potpisala akt o predaji. Njenom kapitulacijom završen je Prvi svetski rat.

PREMA NEDOVOLjNO preciznim podacima, tokom Prvog svetskog rata mobilisano je 65-70 miliona ljudi. Od toga broja, 40,7 miliona ratovalo je na strani Antante i SAD, a 25,1 na strani Centralnih sila Poginulo je oko deset miliona, umrlo isto toliko, ranjeno dva puta više. Oko četiri miliona ljudi ostali su invalidi. Strahote zarobljeništva, logora i zatvora upoznalo je osam miliona ljudi. Prema broju poginulih, Srbija je bila na prvom mestu, jer je izgubila 26% vojnika. U Francuskoj je taj procenat takođe bio visok - 16,8%; potom u Nemačkoj - 15,4%, Velikoj Britaniji - 12,5%, Rusiji - 11,5%, Italiji 10,3%, SAD - 2%. Na kraju rata, privreda je u mnogim zemljama bila toliko razorena da je materijalna šteta procenjena na 360 milijardi dolara. Evropa, u kojoj je rat započeo i sve vreme vođen, izašla je iz njega sa promenjenim granicama, smanjenom ekonomskom moći i novim odnosima snaga. Pobednici u ratu gajili su nadu da će mir koji su doživeli posle višegodišnjih borbi, pogibija i uništavanja, zaista biti „pravi mir“. Za one koji su rat izgubili, mir je predstavljao samo predah do novog ratnog iskušenja.

Svet je iz rata izašao podeljen na pobednike i poražene. Sile pobednice nastojale su da novi međunarodni poredak izgrade prema sopstvenim interesima. U Evropi je život otpočela prva socijalistička zemlja, čime je socijalizam prestao da bude samo snažan revolucionarni politički pokret. Pobedom boljševičke revolucije u Rusiji postao je društvena i istorijska stvarnost. Od toga trenutka, sukob kapitalizma i socijalizma nametnuo se kao jedno od osnovnih političkih pitanja celog HH veka...Rat je doneo promene u svetskoj ekonomiji, utičući na državnu kontrolu privrednog života. Najveća razaranja doživela je privreda Evrope, a ubrzani razvoj SAD, Kanada, Australija i Japan. Došlo je do masovnih pomeranja stanovništva, te su migracije uzrokovale značajne društvene promene u mnogim sredinama i kod ljudi koji su njima bili obuhvaćeni. Rat je doprineo emancipaciji žena koje su prestale da budu isključivo domaćice. Strahote rata ostavile su dubok trag na svesti svih savremenika. Više nego ikada pre, rat je uticao na umetnike i umetnost, ali i na razvoj nauke, usmeravajući je da služi interesima države i politike.