AUSTROUGARSKI PLAN GENOCIDA: Stoleće apokaliptičnog stradanja srpskog naroda (4)

ODMAH posle atentata u Sarajevu na Vidovdan 1914. počelo je sprovođenje genocidnog plana protiv Srba u Austrugarskoj. Tezu o srpskoj kolektivnoj krivici definisao je profesor Jozef Koler: "Sarajevski atentat nisu izvršili samo atentatori, postojala je cela zaverenička atmosfera jednog naroda u kojoj su oni živeli i disali."

- Ne mogu se ni izbrojati kazamati, tamnice i zatvori u kojima su čamili i nestajali naši ljudi samo zato što su pripadali srpstvu i pravoslavlju. Pod izgovorom da je to ogorčenost svjetine zbog Principovog vidovdanskog atentata na Franca Ferdinanda 1914. godine u Sarajevu, nad našim narodom je izvršena besprimjerna osveta, nepoznata do tada u svjetskoj istoriji. Egzekucije vješanjem, strijeljanjem, klanjem i spaljivanjem vršene su ne samo nad rodoljubima koji su imali bilo kakvog udjela u atentatu, već i nad mirnim srpskim seljacima, ženama pa čak i nad djecom. Najmasovnije umiranje bilo je u logorima u Aradu i Doboju, gdje su zatvorske vlasti bile i najsurovije u izmišljanju najstravičnijih oblika mučenja hiljade zatočenika - zapisao je prof. dr Vojislav Maksimović u predgovoru hronike velikog istoričara Vladimira Ćorovića pod imenom "Crna knjiga : Patnje Srba Bosne i Hercegovine za vreme Svetskog rata".

Njeno pisanje Ćorović je započeo u zatvoru u Travniku, gde je bio utamničen kao talac.

- Poseban izum austrougarske kaznene politike bilo je uzimanje i bezrazložno ubijanje talaca. Pri tome su birani najviđeniji i najugledniji Srbi, a naročito učitelji, sveštenici, trgovci i činovnici. Posebno surov obračun izvršen je sa srpskom inteligencijom ... Prvi svjetski rat je na našim prostorima izbacio još jedan rijedak zločinački fenomen, a to su šuckori, poluvojne a prema Srbima patološkom mržnjom nadojene zločinačke skupine, regrutovane, sa znanjem i ciljem vlasti, pretežno iz muslimanskog i hrvatskog ološa. One su vođene osvjedočenim zlotvorom Ademagom Mešićem iz Tešnja, kasnijim doglavnikom Ante Pavelića - piše prof. dr Maksimović.

Plan sistematskog uništavanja Srba u Austrougarskoj počeo je pogromima na vidovdansko veče u Zagrebu, odakle se proširio na gradove u Hrvatskoj i BiH. Zatim su stvoreni prvi evropski koncentracioni logora za narod sa kolektivnom krivicom - Srbe, u Aradu, Šopronju, Nežideru i Doboju.

- Na Srbe bili su napadaji upravljeni... u jednom neverovatnom opsegu... Dela, koja su iza tog došla, bila su najbolji dokaz, kako je unapred dobro promišljena, dugo spremana i sa sistemom organizovana sva ona akcija u zemlji, ne samo protiv političara i vodećih ličnosti, nego protiv celog (srpskog) naroda kao takvog - beleži Ćorović.

Od Vidovdana 1914. legitimitet je dobila rasistička ideologija istrebljenja Srba kao "niže rase" ili njeihovo vraćanje u pravi, hrvatski, identitet. Idejni tvorci ove genocidne teorije su dvojica versko-nacionalnih konvertita: Ante Starčević, čiji su otac i majka bili pokatoličeni Srbi, i njegova desna ruka i još ekstremniji Josip (pre pokatoličenja Jošua) Frank, rođen u jevrejskoj porodici. Oni su dokaz aksioma da se na područjima konvertitstva odigravaju najstrašniji zločini.

O tome svedoče naslovi kao onaj od 3. jula 1914. u listu "Hrvatska": "Narod naviješćuje Srbima borbu na život i smrt i progonstvo iz Bosne i Hercegovine."

- U jednom govoru držanom od organa frankovačke stranke, čije su veze sa vojničkom komandom bile opšte poznate, sa naglaskom se ističe, da se "i u našem krugu našem tijelu nalazi sva sila krpuša (parazita) u spodobi Srba i Slavosrba... S njima moramo jednom za uvijek obračunati i uništit ih. To nek nam bude od danas cilj" ("Hrvatska" 29. juni 1914) - navodi Ćorović.

Od avgusta 1914. počela je deportacija Srba u logore gde ih je na hiljade umiralo u najstrašnijim uslovima.

- Kad su transporti učestali i broj interniranih dostigao 5.500, davane su im najgore i najrđavije prostorije, bukvalno rečeno pravi kazamati. Ljude su smeštali u smrdljive i memljive, nikad od sunca ogrejane tunele, gde su često spavali na vlažnoj zemlji u uđubretenoj slami... Sve su te prostorije bile pretrpane, čak i hodnici čija je zemlja bila stalno mokra od vlage i memle... Nečistoća je u takom prostoru i zbijenosti bila užasna, tako da su insekti prosto gamizali na sve strane... - zapisao je Ćorović.

U njegovim svedočanstvima ostalo je zabeleženo da su zatočenici, jer su bili zatvoreni i po noći potpuno prepušteni sami sebi, i u tom istom prostoru morali vršiti i nuždu, što je pojačavalo užas toga vazduha, počeli obolevati:

- Pojaviše se ubrzo najpre srdobolja, pa crveni vetar, a onda tifus stomačni i pegavi... Ljudi počeše umirati najpre na dan po dva, tri, a posle u masama... Često su, u pomračini, po čitave noći ležali mrtvi i bolesni i živi i zdravi zajedno... Bolest se širila naglo i strahovito i žrtve su bile neverovatno velike... Premda je bilo 86 interniranih sveštenika nije im se nikako dozvoljavalo, da opoju mrtvaca... Žene su imale isto tako da trpe vrlo mnogo... Jelenu Marković iz Šapca silovao je zapovednik ženskog odeljenja tako surovo, da je nakon toga ubrzo umrla - ostavio je svedočanstvo Ćorović.

Veliki naučnik je bio svestan da je njegova knjiga zbir samo malog dela užasa: "Mnoga usta, i to ona što bi imala najviše da kažu, zanemela su zauvek. Mnogi nisu imali prilike da saopšte nekom pismenom svoje doživljaje; mnogi od pismenijih nerado ili nezgodno pišu. Mnogo se kod nekih, naročito mlađih, i pomerilo u istinitosti prikaza, dobilo nešto tuđih elemenata i postalo vrlo problematično za ovakav jedan posao."

ISTREBLjENjE SRPČIĆA U ARADU

VLADIMIR Ćorović obijavio je službeni izveštaj vojno-sudskog pukovnika Josifa Čajke o logoru u Aradu:

- Kada sam posjetio logor izvedeno je preda me 30-40 male dječice: to je bio ostatak od više no 400 djece, koja su tamo bila zdrava dovedena i onda bijedno izginula. Pa i ovaj ostatak, kako mi reče ljekar, koji me je pratio, pokazivao je mahom na čelu znake skore smrti, tuberkulozu... Vidio sam oko 15 mladih dječaka između 10 i 20 godina kojima su bili amputirani udovi, koji bjehu promrzli; nekima su falile obje noge sve do bedara, drugima do koljena, a nekima podlaktica ili cijela ruka.