SUSRET SA ISTORIJOM, ZAGREB OPTUŽBAMA BRIŠE ZLOČINE NAD SRBIMA: Šta se krije iza "zabrinutosti" Hrvatskih političara za sudbinu Srbije

Istina je, dodaće naš jedini nobelovac, naprotiv, da je sve ono što je čovek nekad mislio, osećao i radio, neraskidivo utkano u ono što mi danas mislimo, osećamo i radimo.

Unositi svetlost naučne istine u događaje prošlosti, znači služiti sadašnjosti.

Slušajući reagovanja iz Zagreba, u nastaloj krizi oko Ukrajine i njihovu zabrinutost "kome će se carstvu privoleti Srbija", očito je da ta "svetlost" nije obasjavala čelne hrvatske političare. Posebno premijera Andreja Plenkovića koji je Beogradu poslao poruku: "Sad u ovoj situaciji se svako mora izjasniti: ko je na kojoj strani istorije i vrednosti, načela i prava." Poput kukavice koja podmeće jaje u tuđe gnezdo.

Pitanje, ili konstatacija, prvog ministra iz komšiluka, ko je na kojoj strani istorije, ne čudi - jer su iz istorijskog pamćenja "povjesničara i ideologa nove nacionalne hrvatske države" izbledele mnoge činjenice. Zaborav je prekrio Zagreb. Zaboravili su šta se u Hrvatskoj dešavalo, kada su se devedesetih čuli prvi ratni bubnjevi. U vazduhu se osećao jezivi, ledeni, dah fašizma. Poznati češki filozof Karel Kosik napisao je da postoje privilegovani trenuci kada sama stvarnost pokazuje svoju suštinu i sve zavisi od toga hoće li se naći pisar i verno zapisati ono što izlazi na površinu. I izgleda da se našao pisar koji je zabeležio prvi korak ostvarenja "tisućljetnjeg sna". Promenjen je zvanični naziv parlamenta u Hrvatski državni sabor, koji je taj naziv nosio samo u vreme Pavelićeve ustaške države.

A POTOM je ćirilica proglašena đavolskim pismom, a pod ciničnom formom "otpisa knjiga", od zabitih školskih biblioteka, do vodećih nacionalnih institucija, uništeno je gotovo tri miliona knjiga. U prvom talasu izbačena su ćirilična, a potom latinična izdanja Crnjanskog, Andrića, Kiša, Stankovića, Kapora... U Leksikografskom zavodu uništeno je 40.000 primeraka "Enciklopedije Jugoslavije".

Nobelovac Tomas Man će povodom spaljivanja knjiga u maju 1933. godine (tek što su nacisti preuzeli vlast u njegovoj Nemačkoj) reći: "Ko pali knjige, paliće i ljude." Ove reči u predvorju budućnosti bile su obeležene gasnim komorama i njihov eho traje do danas. Knjige na lomači bile su uvod u "Kristalnu noć" koja je ceo svet naučila kako izgleda zatiranje svake različitosti. Stvarnost je puna simbola. Na vrhu gomile knjiga koje su u Rijeci izbačene iz biblioteka stajala je ona koja je u naslovu imala Jasenovac.

Ubrzo posle instalacije nove vlasti u Hrvatskoj, u leto 1990. godine, svakodnevno se podsećalo da su Jugoslavija, komunizam, partizani, bratstvo i jedinstvo, Srbi suštinski neprijatelji. To je dalo "dobre rezultate": do temelja su razoreni spomenici koji su svedočili o ubijanju Srba od strane ustaša, zatim o zločinima fašističkih okupatora nad Hrvatima, potom su tu spomen-obeležja koja govore o ubijanju Jevreja, a onda su na red stigli obelisci koji su govorili o Komunističkoj partiji, Titu u NOB, bratstvu i jedinstvu. Demolirano je više od 3.000 obeležja iz istorije i tradicije Srba u Hrvatskoj. Rušenje tih spomenika najčešće je bio juriš na mesta pamćenja, pokušaj da se izbriše iz kolektivnog sećanja najvažniji deo iz istorije Drugog svetskog rata, antifašistička borba i stradanja Srba i drugih nehrvata u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj. To je bio deo šire revizije savremene istorije u Tuđmanovoj Hrvatskoj koja je krenula u stvaranje novih mitova koji se danas neguju.

Ko će na koju stranu istorije - pitaju oni pred čijim se očima rehabilituje Alojzije Stepinac, podiže spomenik teroristi Miru Barešiću, veliča Blajburg, Jasenovac proglašava radnim logorom, zabranjuje upotreba ćirilice na javnim mestima u Vukovaru i tolerišu grafiti "Ubi Srbina". Dovoljno je samo zaviriti u udžbenike iz istorije u kojima su zastupljeni stereotipi o Srbima kao vekovnim tlačiteljima hrvatskog naroda, hegemonistima, četnicima...

ZABORAVILI su da u Prvom i Drugom svetskom ratu, nijedan narod u Evropi nije bio toliko izložen zverskim zločinima kakve su hrvatske vojne formacije počinile nad srpskim civilnim stanovništvom. NDH, kao satelitska tvorevina u ustaškom aranžmanu, izvršila je strašan zločin nad Srbima kao narodom koji je vekovima, štiteći granice Habzburškog carstva, štitio i "povijesne" granice Hrvata. Ovaj zločin upisao se trajno u srpsko-hrvatski odnos. Mnogo dokumenata i svedočanstva o tome ostavila su oba svetska rata, kao i sukobi novijeg datuma koji su rezultirali genocidnim akcijama - Miljevački plato, Medački džep, "Bljesak", "Oluja"...

Čuvari "hrvatske povijesti" nikako ne žele da spomenu zverstva hrvatskih jedinica u Mačvi i širom Šumadije u Velikom ratu. Odnos "braće" sa one strane triju reka osetio se već u prvim borbama. Kako su se oni držali kada su u leto 1914. krenuli da porobe Srbiju, unište je kao državu, možda najbolje ilustruju podaci o broju odlikovanih vojnika i oficira - Hrvata, za podvige u tom pohodu. Područje na kome je operisala 42. domobranska "vražja" divizija, sastavljena isključivo od Hrvata, najteže je stradalo u Prvom svetskom ratu. Prema popisu stanovništva 1910. Podrinje je imalo 242.420 stanovnika, a deset godina kasnije 186.627. Prema austrijskom popisu iz jula 1916, Šabački okrug je imao 76.706 ljudi manje nego 1910. Broj muškaraca smanjen je za 57.968, a žena za 18.738.

Jedno od divljanja hrvatskih vojnika 1914. u Mačvi, zabeleženo je u selu Dublje kod Šapca. Srpski vojnici su u selima nailazili na ljude obešene iznad kućnog praga, povešane o stabla voćaka, i to starce, žene i decu... Kada su pitali preživelog starca kakvi su to ljudi koji su činili ove zločine, odgovorio je "Ne znam ko su, ali govore naški".

KADA je 10. aprila 1941. proglašena NDH, za vrlo kratko vreme svi zatvori su bili puni Srbi. Odmah se počelo i sa formiranjem logora - kod Virovitice, u Hrvatskoj Dubci, Donjem Miholjcu, Staroj Gradiški, Slavonskoj Požegi, Sisku... Onog dana kada su ustaše preuzele vlast u Gospiću, u ovom gradu je formiran logor kroz koji je u junu i julu 1941, dnevno prolazilo nekoliko hiljada ljudi. Da nije došlo do ustanka Srba u Lici, ovaj logor bi "progutao" više ljudi od Jasenovca.

I da ne zaboravimo radost građana kada je nemački okupator 1941. godine, 10. aprila, ušao u Zagreb, koja je bila tolika da je iznenadila i same Nemce. Prema njihovim izvorima, nigde u Evropi takav doček nisu doživeli. Ta "neugodna epizoda" postaće tabu tema, da ne bi poremetila idealizovanu sliku o svenarodnom otporu okupatoru.

U hrvatskim udžbenicima za istoriju nema ni reči o antifašističkoj borbi u kojoj su učestvovali Hrvati i Srbi zajedno. To, naravno, nije slučajno. "Povjesničari" bi se našli pred nerešivim problemom: kako da objasne mnogo manji broj Hrvata, u odnosu na Srbe, u partizanskim jedinicama. A to potvrđuju svi izvori, dokumenti, izveštaji pisani u toku rata, pa čak i oni iz nemačkih arhiva... U "Zborniku dokumenata", tom V, knjiga 30, objavljen je nacionalni sastav divizija koje su formirane na teritoriji današnje Hrvatske ovim redom: Šesta lička divizija - 96 odsto Srba; Sedma banijska divizija - 92 odsto Srba; Osma kordunaška divizija - 95 odsto Srba; Dvanaesta slavonska divizija - 85 odsto Srba. U dalmatinskim brigadama sastav je bio mešovit, mada uglavnom sa hrvatskom većinom od oko 70 odsto, osim u onima sa severa Dalmacije, koje su imale veći procenat Srba. A kad je probijen Sremski front, 12. aprila 1945, na prvoj borbenoj liniji nalazilo se 16 divizija NDH sa 170.000 boraca, a u pozadini još oko 200.000 pripadnika ustaško-domobranskih jedinica.

A ko će na koju stranu Plenković bi mogao da pronađe u rečima Ante Pavelića iz 1941:

"Moralna je obaveza Hrvatske poslati vojsku na istok Evrope, jer bi i Hitler nas branio."

Isto to izjavila je bivša predsednica Kolinda Grabar Kitarović 2016: "Moralna je obaveza Hrvatske poslati vojsku na istok Europe, jer bi i NATO nas branio."

SVEDENI NA STATISTIČKU GREŠKU

NA povremene primedbe o rehabilitaciji ustaštva, najčešći odgovor zvaničnog Zagreba je da ustaški režim nikada nije zvanično priznat, da se ustav, usvojen prilikom proglašenja nezavisnosti, poziva i na "antifašističko" nasleđe, da se njihova suverenost temelji na odlukama Zemaljskog antifašističkog vijeća oslobođenja Hrvatske (ZAVNOH). Pritom zaboravljaju na jednu važnu činjenicu, da su Srbi na tom istom Zavnohu, na koji se pozivaju u ustavu, proglašeni konstitutivnim narodom, jer su činili četvrtinu ukupnog stanovništva. Danas su svedeni na statističku grešku.