ISTORIJSKI DODATAK - KARAĐORĐEVIĆ U MREŽI: Leonid Linicki, lični lekar kralja Aleksandradelovao kao šef rezidenture NKVD u Jugoslaviji

On je već 1920-ih prodro u francusku obaveštajnu službu Dezijem biro, kao i u britansku službu MI6. U to vreme pripadnici GRU ifiltrirali su se i u Intermarijum (Međumorje), antikomunističku organizaciju čije su osnove početkom 1920-ih postavili upravo ruski beli emigranti u Parizu. Od početne ideje da se pod njenim okriljem "ujedine svi narodi podjarmljeni komunizmom", Intermarijum će do sredine 1930-ih izrasti u "misterioznu špijunsku organizaciju", konstatuju Mark Arons i Džon Loftus u knjizi "Pacovski kanali".

Prema njihovim navodima, Intermarijum je nastojao da okupi pojedince sa "prostora Intermare - onog dela Evrope koji leži između Baltičkog, Crnog mora, Egejskog, Jonskog mora i Jadrana, kao i sa čitavog Kavkaza". Ova moćna antikomunistička organizacija delovala je na stvaranju podunavske konfederacije, kao "zdravog pojasa" (cordon sanitaire) "u odnosu i na Ruse i na Nemce". Iza Intermarijuma su stali Vatikan i francuski generalštab, organizacija je privukla pažnju i Vinstona Čerčila, ali i generala Turkula. Nemačka obaveštajna služba je bacila na njega oko 1927, zahvaljujući Vilhelmu Kanarisu, koji je od kraja 1920-ih sarađivao u antikomunističkom bloku evropskih država. Kada su nacisti došli na vlast u Nemačkoj, Kanaris je 1934, tada već u činu admirala, postao šef nemačke vojne obaveštajne službe Abver. Za njegovu raniju saradnju u antikomunističkom bloku evropskih država, uključujući i saradnju sa britanskom tajnom službom, zaslužan je bio upravo general Turkul.

Mark Arons i Džon Loftus, pozivajući se ne izvore iz američkih tajnih službi, ukazuju na to da je general Turkul ispleo mrežu NTS i oko Draže Mihailovića, s kojim je imao kontakte, uz podršku britanske i francuske obaveštajne služba. U Turkulovom obimnom dosijeu koji je 1950-ih sačinio CIC - Kontraobaveštajni korpus Armije SAD - nalazi se i "Izveštaj Rajl-Džonson", u kome se pominju i Turkulovi "sjajni" kontakti sa Dimitrijem Ljotićem, s kojim je u vezi bio Turkulov pouzdanik iz Istanbula, Ilja Lang Fjodorovič, belogardejski oficir.

OPIS MEHANIZMA koji su generalu Turkulu omogućili da prodre u strukture Vatikana i da u njih ubaci sovjetske agente, oduzeo bi dosta prostora. Ta njegova akcija dostigla je svoj vrhunac u prvim godinama posle Drugog svetskog rata, kada je vatikanskim kanalima hiljade nacista prebačeno na američki kontinent. Među njima su bili i osvedočeni počinioci teških ratnih i genocidnih zločina.

Za razliku od svetski poznatog sovjetskog obaveštajca Kima Filbija koji je početkom 1963. morao da prebegne u Moskvu i do smrti 1988. primao penziju kao "Fedorov" ili "Martins", zapadne tajne službe nisu provalile Antona Vasiljeviča Turkula kao sovjetskog obaveštajca. Umro je 1957. kod Minhena u Nemačkoj, kao špijun "lojalan isključivo sovjetskoj vojnoj obaveštajnoj službi GRU", zaključuju Arons i Loftus.

O širini mreže sovjetskih tajnih službi u Beogradu svedoči i činjenica da je ugledni beogradski lekar s privatnom praksom, pripadnik izbegličke zajednice, Leonid Linicki, lični lekar kralja Aleksandra Karađorđevića i njegove porodice, od 1933. delovao kao šef rezidenture NKVD-a u Jugoslaviji. Bio je u toj ulozi do hapšenja u Beogradu u decembru 1935. i osude na dvogodišnju kaznu zatvora, posle čega se prebacio u SSSR. Posle napada Nemačke na SSSR, Linicki se saglasio sa odlukom da se vrati u Jugoslaviju. Ubačen je u partizanski Glavni štab Hrvatske. Prema ruskim izvorima, vratio se u Moskvu krajem aprila 1945. a već sledeće godine upućen je na nove zadatke negde u inostranstvo. U činu pukovnika umro je 1954. godine.