FELJTON - UNPROFOR ZNAO KO SU UBICE: Britanske službe nisu verovale u srpsku krivicu
DOKAZANA slika u incidentu "Markale 2", u kojem je, navodno, srpski minobacač 28. avgusta 1995. godine ubio 37, a ranio 89 ljudi, ostala je zbunjujuća i izazvala slične sumnje (na muslimansku stranu)(Burg & Shoup, 1999, str. 168).
Foto iz izveštaja Nezavisne međunarodne komisije
Pukovnik američke vojske Grej, šef obavještajnog odjela Unprofora u Sarajevu, nakon toga je u publikaciji naznačio da je za oba granatiranja odgovorna Armija BiH. Čak je i najvažnije britansko političko tijelo u oblasti obavještajnih podataka, Zajednički obavještajni odbor (JIC), zaključio da granatiranje sarajevske tržnice vjerovatno nije djelo VRS-a, već Armije BiH (Wiebes, 2002, str. 61-62).
Prema američkim autorima Stivenu L. Burgu i Polu S. Shoupu: "Prevladavajuća pretpostavka u zapadnim medijima da se Vlada RBiH jednostavno nije mogla baviti takvim nehumanim djelima ima propusta. Dogodili su se incidenti u kojima su Muslimani pucali na vlastiti narod (...) U novembru 1994. godine, usred bihaćke krize (...) UN je pružio detaljan javni izvještaj o dokazima da je bosanska vojska izvela minobacački napad na sarajevsko naselje pod sopstvenom kontrolom, ubijanje deteta.
DRUGI takav slučaj dogodio se u decembru 1994. godine, kada su u Sarajevu ubijene dvije, a ranjeno sedam osoba. Bivši vojni izvori Unprofora opisali su kako je za incident bosanska vlada okrivila srpski tenk koji je pucao iz skladišta oružja pod kontrolom UN izvan grada. UN istraga incidenta utvrdila je da granata nije mogla biti ispaljena sa srpskih položaja, te da su eksplozivi korišteni u napadu bili minobacačka granata i bomba na daljinsko okidanje, što su nalazi koji su sumnju prebacivali na Muslimane. Da li je odgovornost za tri ključna masakra na strani bosanskih Muslimana ili ne bilo je manje jasno (Burg & Shoup, 1999, str. 165)."
Mnogo godina kasnije, ova je analiza dobila dodatnu potvrdu na suđenju generalu Ratku Mladiću na MKSJ-u. Zaštićeni svedok GRM-116, koji je tokom rata bio pripadnik obezbeđenja Alije Izetbegovića, tokom svog unakrsnog ispitivanja svjedočio je o granatiranju Markala 5. februara 1994. godine. GRM-116 rekao je da je napad na pijacu Markale predložio lider Islamske zajednice Mustafa Cerić, a sproveli su ga generali Vojske BiH Sefer Halilović i Mustafa Hajrulahović, poznat kao Talijan.
"OVI GENERALI sprovela su plan tako da sistem paljbe postave u liniju sa Špicastom stijenom, u blizini sela Mrkovići, gdje su Srbi imali artiljerijske položaje, tako da će naš minobacač odatle biti ispaljen. Alija i Cerić su to prihvatili i Sefer se okrenuo prema Talijanu i rekao: Talijan će to uraditi, rekao je GRM-116 i dodao da je bio prisutan kada je Izetbegović odobrio ovaj plan. Na drugom sastanku sa Izetbegovićem, Halilović je izvijestio da prvi pokušaj napada na pijacu Markale nije uspio, jer je minobacač udario u krov pijace (...) Alija im je rekao da pokušaju ponovo. Otišli su i ubrzo smo čuli šta se dogodilo sa Markalama", rekao je GRM-116" (ICTY, Prosecutor v. Ratko Mladić, 2015b, str. 42642-42721).
Prve linije oko Sarajeva ostale su u osnovi statične za čitav rat. Od samog početka, obje strane su izgradile složene komplekse rovova kako bi zaštitile svoje linije fronta, čime su dodatno doprinijele stilu "rovovskog rata" sarajevske bitke.
NAPADI MUSLIMANSKE VOJSKE
POREDNA analiza gubitaka srpske vojske i Prvog korpusa Armije BiH otkriva prirodu operacija obje zaraćene strane na području Sarajeva. Obično gubici napadača iz očiglednih razloga premašuju gubitke defanzivca. To kom 1.479 dana blokade Sarajeva, Sarajevsko-romanijski korpus Vojske Republike Srpske izgubio je oko 4.000 muškaraca ubijenih u akciji (Kovačević, 2018, str. 146). Prvi korpus RBiH (Sarajevo) izgubio je 6.585 muškaraca ubijenih u akciji (Ajnadžić, 2002, str. 111). Uporedni broj smrtnih slučajeva protivničkih snaga ubjedljivo pokazuje da je Armija BiH bila napadač, a Vojska Republike Srpske branilac.
I VOJSKA Republike Srpske i Armija BiH su koristile artiljeriju za postizanje taktičkih i operativnih ciljeva zasnovanih na doktrini JNA. Komandant Prvog korpusa ARBiH Vahid Karavelić u svojoj je knjizi napisao da je artiljerija SRK "upotrebljavala standardne tipove zaprečne vatre: vatreni val, zaštitna vatra, selektivna vatra i koncentracija".
Artiljerijska doktrina JNA nije predviđala napad na civilne ciljeve, ali vatra na brojne legitimne vojne ciljeve unutar relativno malog prostora gusto naseljenih gradskih opština neizbježno je prouzrokovala civilne žrtve i znatnu kolateralnu štetu. U završnom izvještaju eksperata UN istaknuto je:
"Skrivanje snaga bosanske vlade među civilnom imovinom moglo je prouzrokovati privlačenje vatre od strane vojske bosanskih Srba, što je moglo rezultirati legitimnom kolateralnom štetom (UN Security Council, 1994a, str. 48)."
IZRAZITA karakteristika bitke za Sarajevo bila su granatiranja koja su se dogodila prije i tokom različitih mirovnih konferencija, što je sugerisalo politički cilj ili vezu sa napadima. Postojala je očigledna korelacija između povećanja i smanjenja vatre granata u vezi sa političkim događajima kao što su: pregovori, sastanci, priprema za pregovore, učvršćivanje ili ublažavanje javnih stavova od strane međunarodnih i lokalnih političkih lidera i potencijalne promjene stavova određenih vlada (UN Security Council, 1994, Annex IVc, str. 45-46).
Prema CIA, intenzitet vatre usmjeren prema centru Sarajeva nikada nije bio tako velik, jer su televizijske slike navele mnoge posmatrače da povjeruju. Pojedini dijelovi grada su uništeni, a brojne zgrade razorene; drugi dijelovi (zaista, čitava naselja) bili su relativno neoštećeni, ali nisu uspjeli da zasluže nadzor televizijskih ekipa koje traže dramu. Statistički gledano, količina vatre usmjerena u urbano Sarajevo bila je daleko manje intenzivna nego u opsadama većine gradova tokom prošlog vijeka.
Prije prekida vatre u februaru 1994. godine, u prosjeku se ispaljivalo oko 300 artiljerijskih ili minobacačkih granata na ciljeve Prvog korpusa ARBiH, što je manje od jedne granate projektila po cilju.
U DANIMA kada je zona isključenja NATO-a zapravo bila na snazi, ispaljen je tek pokoji metak, a ponekad nijedan (CIA, 2003, str. 307). U periodima kada ARBiH nije bila aktivna širom Sarajeva i nije izazivala reakciju VRS-a, u gradu je vladala relativna smirenost.
Prema procjenama konačnog Izvještaja Komisije stručnjaka Ujedinjenih nacija, mjesečni prosjek ubijenih civila opao je sa 105 od septembra do decembra 1992, na oko 64 u 1993. i na oko 28 u prvih šest mjeseci 1994. godine (ICTY, Prosecutor v. Galić, 2003, paras. 578, 579). U slučaju Galić, MKSJ je utvrdio:
"Napadi na civile bili su brojni, ali nisu bili dosljedno toliko intenzivni da bi sugerisali pokušaj SRK-a da protjera ili čak uništi civilno stanovništvo upadom (ICTY, Prosecutor v. Galić, para. 593)."
Sud je tako utvrdio da nije konačno utvrđeno da su djela počinjena sa posebnom namjerom (dolus specialis) da se zaštićena grupa uništi u cijelosti ili djelimično.
U UTORAK: Zloupotreba bolnica i škola