KULMINACIJA “HORSKOG” RATA: Medijska “nacifikacija” srpskog naroda (10)

Dakle, medijski rat je neprestani satelit političkog razbijanja Srbije i Jugoslavije, sastavljene tada od pet naroda i većeg broja nacionalnih manjina. Ta članica antihitlerovske koalicije neprestano je, nakon okončanja najvećeg vojnog sukoba svih vremena, bila pod baražnom vatrom medija, najpre sa Zapada, a od 1948. i sa Istoka. Takođe, neprestano je, tokom svog kratkog 45-godišnjeg života, bila pod (nečijim) sankcijama: SSSR-a, zbog odupiranja Josifu Visarionoviču Staljinu; Zapadne Nemačke, zbog priznavanja Istočne Nemačke; Izraela, zbog Titove proarapske i promuslimanske politike i, najzad, pod sveobuhvatnim sankcijama OUN, zbog "agresije na novopriznate države" proistekle iz te iste Jugoslavije.

Nikad mira - kako bi rekao proslavljeni komandant u Drugom svetskom ratu i narodni heroj Savo Kovačević.

NEPOSREDNO nakon završetka Drugog svetskog rata reaktivirana je ideja stvaranja tzv. Intermarijuma, stvaranja neke vrste (kon)federacije zemalja u kojima je dominantna katolička veroispovest, a prostiru se između Baltika, Crnog, Egejskog, Jonskog i Jadranskog mora i Kavkaza.

"Poslednja karika u De Golovom planu bila je srednjoevropska katolička podunavska konfederacija. Stvaranje saveza i udruživanje s Poljskom i baltičkim zemljama omogućilo bi katoličkim Slovenima da se odvoje od svojih pravoslavnih i protestantskih zemljaka, čime bi se obezbedio - slom Jugoslavije, Čehoslovačke i velikih delova samog SSSR-a." Odnosno, u kontekstu "boljševičke opasnosti" i pomoći hrvatskim "križarima" (krstašima) neposredno posle Drugog svetskog rata: "Hrvatska bi bila bastion protiv velike 'srpske države' koja je i 'oružje za osvajanje Balkana u rukama Rusije'."

KULMINACIJA medijskog rata protiv najpre Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, a potom Savezne Republike Jugoslavije, poklapa se sa početkom devedesetih godina 20. veka. Ova etapa medijske kampanje, u formi "medijskih udara", sastoji se iz sledećih osnovnih faza:

Prvu fazu obeležava:

- kritika Srbije kao "poslednjeg bastiona komunizma";

- podrška secesionističkim republikama kao "prodemokratskim" i "prozapadnim";

- kritika Jugoslovenske narodne armije, kao "komunističke" i "srbočetničke" armade.

Sadržaj druge faze je:

- proglašavanje Srba za "agresore" u Hrvatskoj;

- plasman teze o "varvarskom rušenju Dubrovnika";

- proglašavanje Srba za "agresore" u Bosni i Hercegovini;

- plasman grozomornih storija o "srpskim konclogorima";

- plasman serije "dokaza" o "masovnom silovanju muslimanki";

- storije o "etničkom čišćenju" i "genocidu" nad muslimanima.Suštinu treće faze čini:

- poziv na "intervenciju NATO" protiv Srba;

- apel za "ukidanje embarga na oružje golorukim Bosancima";

- "zaštićene zone" Žepa, Goražde, Srebrenica;

- "reintegracija Kninske Krajine i Slavonije" u Hrvatsku.

OD POČETKA kulminacije krize u bivšoj Jugoslaviji mejn strim mediji su označili zvaničnu Srbiju i srpski narod u celini kao glavnog "izazivača rata" u tadašnjoj SFRJ. Međutim, istorijski rezultati istraživanja kazuju drugačije: već nakon završetka Drugog svetskog rata i poraza "glavnog neprijatelja", nacizma, koji, kako je analizom pokazano, i nije bio takav neprijatelj kako se činilo, celokupan ogromni propagandni arsenal Zapada ustremio se na novog "neprijatelja br. 1" - SSSR.

Na Srbiju se sa skepsom gledalo kao na "produženu rusku ruku na Balkanu", iako su glavni oslonac političkoj borbi Josipa Broza, nazvanog Tito, protiv Josifa Visarionoviča Džugašvilija, nazvanog Staljin (Gvozdeni), upravo bili prekaljeni srpski komunisti i ratni veterani.

TOKOM osamdesetih godina 20. veka stvari su izgledale drugačije. Čak je "Frankfurter algemajne cajtung", vođen čvrstom rukom jednog od vatikanskih "jastrebova" Johana Rajsmilera, na svojim stranicama branio za ono vreme vrlo liberalne pozicije tadašnjih srpskih "disidenata", pa čak i današnjeg haškog optuženika - Vojislava Šešelja.

Isti list, iz pera vrlo antisrpski nastrojenog žurnaliste Viktora Majera, priznao je takođe da se "polako, ali sigurno ostvaruje san albanskih secesionista - etnički čisto Kosovo".

No, sa pojačavanjem albanske represije prema nesrpskom stanovništvu, koje je imalo kontinuitet od "Prizrenske lige" do danas, u istom tom periodu, i minimiziranja tog problema od strane savezne države, pogotovo polovinom osamdesetih godina 20. veka, zvanična Srbija preduzima korake na eliminisanju nelegitimnih elemenata državnosti Ustavom iz 1974. uspostavljenih autonomnih pokrajina, zapravo kvazidržava.

ZA SECESIONISTIČKE republike i pokrajine, to je bio povod da se, pre svih Slovenija, Hrvatska i Kosovo, oglase "vapajem za internacionalizaciju" svog pitanja, zapravo stvaranja nezavisnih republika i odvajanja iz Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije (SFRJ). Tadašnje pokrajine SFRJ nisu imale pravo na otcepljenje, a republike jesu, ali samo uz saglasnost svih drugih republika, dakle ostvareni konsenzus.

Upravo je tu bio problem za secesioniste. Bilo je jasno da svoju "nezavisnost" ne mogu dobiti legalnim i legitimnim putem dok se ne saglasi Republika Srbija. Bilo je jasno da se moraju odlučiti na oružana dejstva i rat, ukoliko žele ostvariti svoj cilj.

Revanšisti "svih boja", naslednici poraženih snaga iz Prvog i Drugog svetskog rata, videli su svoju šansu da se "jednim udarcem" ponište svi rezultati pomenutih ratova kada je reč o Jugoistočnoj Evropi, uključujući i balkanske ratove koji su doveli do konačnog odlaska otomanske Turske.

MEĐU nemačkim medijima antisrpsku propagandu najviše su sprovodili pomenuti "Frankfurter algemajne cajtung" i "Di velt", deo medijskog carstva Aksela Špringera.

"Frankfurter algemajne cajtung" (FAC), u prevodu "Frankfurtske opšte (u smislu pokrivanja svih tema) novine", jesu nacionalne novine u čijem zaglavlju piše Novine za Nemačku (Zeitung fur Deutchland). Nastale su 1. novembra 1949. godine, nekako istovremeno sa nastankom Zapadne Nemačke, naravno, uz blagoslov i nadzor zapadnih saveznika koji su već marširali stazom hladnog rata.

Više decenija su odolevale izazovu moderne tehnologije i nisu menjali ni font slova, ni grafički izgled. Do 2007. godine kada su na naslovnoj strani osvanule prve fotografije u boji, samo dva puta u istoriji lista su na naslovnoj strani bile fotografije - prilikom ujedinjenja Nemačke, 4. oktobra 1990. i nakon terorističkih napada na SAD, 11. septembra 2001. Tradicionalni liberalizam, proklamovan od samih početaka nemačkog lista, američke provenijencije, faktički je bio upućen intelektualcima i biznismenima kojima se list, uglavnom obraćao. FAC je posebno ponosan na široku mrežu svojih dopisnika širom zemljine kugle. Urednici su se hvalili da su to najčitanije nemačke novine u inostranstvu, da se čitaju u oko 150 zemalja.