ŽENIDBE ĆERKAMA MASONA

Te tajne veze, nastale i od (plavo)krvnih, razgranaće knjaz Miloš a, naročito, knez Mihailo, jedan od evropskih najznačajnijih slobodnih zidara svog vremena.
Pre stupanja na istorijsku scenu, Miloš prezime Teodorović, stečeno po ocu Teodoru, menja u Obrenović. Navodno, iz pijeteta prema polubratu po majci vojvodi Milanu Obrenoviću, koji je umro 1810. Istini za volju: Miloš se zvanično prezivao Obrenović još 1808. Dve godine pre smrti Milana u Bukureštu! Tapije na Miloševa imanja u Brusnici, kod današnjeg Gornjeg Milanovca to potvrđuju: signatura AS ZMP-52 iz 1808. i AS ZMP-64 iz 1809. u Arhivu Srbije. (Pre)uzimanje prezimena Obrenović i značaja starinske loze Orlović-Martinović-Obrenović, Milošu i naslednicima na tronu, koristiće za rodbinstvo sa evropskim "blagorodnim" porodicama i učvršćivanje savezništva sa tajnim bratstvima.

SVE to će dokazati i ženidba kneza Mihaila Julijom, iz ugarske grofovske i kraljevske familije Hunjadi, delom srpskog porekla, iz koje je bilo više masona. Miloševa želja da mu naslednici budu orođeni sa inostranim plemićkim porodicama, ostvarena je i ženidbom kneževića Miloša Obrenovića, sina Miloševog brata Jevrema, moldavskom bojarkom Marijom Katardži. Njih dvoje su rodili Milana Obrenovića, kneza pa prvog krunisanog kralja Srbije posle Nemanjića. Širenje srodstva sa evropskim porodicama i veza sa društvima "iz senke" desiće se i posle smrti kneza Miloša, ženidbom Milana groficom Natalijom Keško, kasnijom kraljicom Srbije. Njihov sin kralj Aleksandar Obrenović, ubijen u Majskom prevratu 1903, u sebi je nosio gen važnih srpskih i evropskih porodica. Tajna društva, ali i ona druga, tajne družbe i službe, znale su to, i iz svoje senke, kako kad, po potrebi, koristili su te brakove za svoj uticaj. Međutim, vreme je pokazalo da su i Obrenovići njih koristili za svoje interese.
Kad je 1815. na predlog svog pobratima Nikole Milićevića Lunjevice (dede srpske kraljice Drage Obrenović) izabran za vođu Drugog srpskog ustanka, Miloš je odavno bio bogataš, jer je od 1810. preuzeo uticaj i većinu imetka vojvode Milana, jednog od najbogatijih ljudi tadašnje Srbije.

DOKAZ o vlastelinskom poreklu Obrenovića su porodični grbovi i slična heraldička simbolika, koja ukazuje na pripadnost nekih njihovih nosilaca tajnim bratstvima. Opširno je objašnjavanje znamenja, od vojvodskih Orlovića, predaka Martinovića/Obrenovića. Grb doma Obrenovića je dvoglavi orao sa rujnocrvenim štitom na grudima, ugravirana četiri ocila i godine 1389-1815. i mač dignut u ime mira. Oko štita je obavijen uroborus, (o)kultni lik zmije koja sama sebi grize rep, simbol nestanka starog poretka i nastanka novog, u smislu "i posle mene novi početak". Ispod svake orlove kandže stoji krin, cvet simbol evropskih loza. Uroborus, znak tajnih bratstava, vidi se i na aktima Obrenovića. Arhiv Srbije, signatura AS PO 94/31, čuva pismo koje knez Miloš 30. maja 1843. iz Beča šalje knezu Mihailu, zapečaćeno crnim voskom, utisnut pečatni grb sa likom uroborusa. Barjak, pod kojim je Miloš iz Takova poveo Drugi srpski ustanak, sličan je barjaku Pavla Orlovića, koji je krstaški, templarski. Ustanak je blagosiljao arhimandrit Melentije, u takovskoj crkvi brvnari Svetog Đorđa, na kojoj su uklesani i masonski znaci.

Dokaz da je masonerija (ruska) cenila Obrenoviće i pre Miloša je i sablja, orden vojvodi Milanu od carskog dvora Romanovih. O sablji svedoči istoričar Aleksandar Marušić, direktor Muzeja rudničko-takovskog kraja, bez upuštanja u ulogu tajnog društva za dodelu tog državničkog simbola.
- MALO koja ličnost je obeležila novovekovnu povest kao Milan Obrenović. Rođen u Brusnici sredinom XVIII veka, brat po majci kneza Miloša, trgovac i jedan od organizatora Karađorđevog ustanka, vojvoda i deputat, upamćen kao osoba koja je "darovala" prezime najmlađoj srpskoj dinastiji, Obrenovićima i ime najmlađoj okružnoj varoši oslobođene Srbije, Gornjem Milanovcu. Da je ugled tog izuzetnog čoveka bio cenjen i van granica Srbije, najbolje svedoči odlikovanje Zlatna sablja ukrašena dijamantima, koju mu 21. decembra 1809. u ime Ruske imperije, na predlog diplomate Konstantina Rodofinikina, uručuje komandant Dunavske armije general Bagration. U obrazloženju stoji da je vojvoda Milan zaslužio sablju "zbog iskazane hrabrosti i privrženosti Rusiji" - nalaz je istoričara Marušića.
Konstantin Rodofinikin bio je mason viših "crvenih" stepena, po imenaru masona i internih izdanja u Rusiji. O Bagrationu postoje tumačenja - jeste ili nije bio slobodni zidar?! I tvrdnje, loše utemeljene: da je bio "brat" vojne lože u Rusiji. Vojnih loža u Rusiji bilo je malo. Nisu redovno održavale radove, zbog čestih premeštanja trupa i ratnih kriza, dok je Austrija držala stajaće trupe u provincijama naspram Rusima i Turcima. General Bagration je možda bio član civilne lože, kao drugi visoki oficiri, umetnici, političari...? Kako bilo, bio je izvršilac ruskog carskog i masonskog naređenja, po kom je tu sablju zvanično predao vojvodi Milanu.
- NEPUNU godinu pošto je odlikovan, Milan Obrenović je preminuo. Sablju, uprkos nedaćama, čuva beogradski Vojni muzej, inventarni broj 4.416. Po značaju, izgledu, karakteristikama, ta nagradna sablja danas predstavlja vredno, autentično svedočanstvo o vremenu i ljudima, koji su davali sve od sebe, ne bi li obnovili srpsku nacionalnu državu - nastavio je Marušić.
Po ruskim izvorima, uz posvetu vojvodi Milanu, poznao bi se filigranski "potpis" masonerije - da "dekorativni" elementi nisu "izgubljeni". Pokradeni!
- Pozlaćena drška izrađena je od dve srebrne ploče, spojene u oblik drške pištolja. Rukohvat je obostrano ukrašen sa devet zelenih i crvenih dragulja, sa još jednim na vrhu. I prava nakrsnica sa kratkim rebrima izlivena je od pozlaćenog srebra, i ona obogaćena sa po četiri dragulja, od kojih većina nedostaje, a završava se kaneliranim dugmadima. Na unutrašnjoj strani donjeg kraka je omča za učvršćivanje zaštitnog lanca, na prednjoj strani nakrsnice ugraviran kurzivni natpis "Za hrabrost". Jednooštrično blago zakrivljeno sečivo sa obostrano širokim olukom i vrhom na telući, jeste plavo brunirano, ukrašeno srebrnim floralnim motivima. Na osnovi obe strane oštrice je zlatom tauširan cvet sa osam latica. Kanija je izrađena od srebrnog lima, ima dva pozlaćena okova. Dužina sablje je 877, sečiva 735 a njegova širina 31 milimetar.