FELJTON - SRPSKE IDEJE NA UDARU EVROPSKIH REVIZIONISTA: Gotovo vek i po nameće se "istina" zagrebačke istoriografske falsifikatorske škole

U inostranoj literaturi i literaturi (pamfletima) zemalja iz regiona (srpskog okruženja) uglavnom su bile u opticaju negativne ocjene o srpskoj agresivnoj teritorijalnoj politici prema novonastalim susjednim „nacijama“. Danas srećom nisu u potpunosti zaboravljeni umni pojedinci, uglavnom anatemisani u istoriografiji, koji su nacionalizam srpstva nazivali etnografsko-jezičkim, odnosno narodno istorijskim jer je oslonjen na staro narodno srpsko organsko biće, prožeto potonjim svetosavskim pravoslavnim nacionalizmom.

Dugi niz godina aktuelna je upotreba, odnosno zloupotreba pojma tzv. velikosrpstva od strane ključnih ideologija razdoblja od druge polovine XIX i prve polovine XX vijeka. U negativnom kontekstu taj nacionalni pojam su eksploatisali Vatikan i habzburški državotvorci, da bi ga s protokom vremena počeli zloupotrebljavati (između dva svjetska rata) evropski revizionisti okupljeni oko fašističke Italije, Kominterne i komunista, zatim nacisti (fašisti), a u najnovije (savremeno) doba elita zapadne neoliberalne demokratije predvođene Sjedinjenim Američkim Državama i Velikom Britanijom. Za „velikosrpstvo“ je optuživana i  Republika Srbija u montiranim procesima koji se vode u Haškom tribunalu, sa osnovnom optužbom da je srpska politika izazvala ratove na teritoriji bivše Jugoslavije zbog stvaranja „Velike Srbije.“

S druge strane, nametnuta je „istina“ zagrebačke istoriografske falsifikatorske škole o starini hrvatstva i velikom teritorijalnom opsegu tzv. hrvatskih zemalja. Mitološko hrvatstvo teško se zaboravljalo čak i među srpskim intelektualcima, akademicima, profesorima fakulteta i škola zahvaljujući utemeljenosti takve fantastične „istine“ preko školskih sistema građanske monarhističke i republikanske socijalističke Jugoslavije. Čak se i srpski nacionalisti ne mogu odreći mišljenja da je ipak prije XIX vijeka postojao nekakav malen hrvatski narod koji je nestao sa turskim osvajanjima ili, povodeći se za mišljenjima filologa, da su Hrvati samo čakavci iz Istre i Kvarnerskog primorja. Zapravo, istorija tzv. hrvatstva nastajala je na rimokatoličkim „svetim lažima“ – Pseudo sancti Croatiae, odnosno sistematski konstruisanim istorijskim falsifikatima koji su se stvarali u vatikanskim i bečko-zagrebačkim istoriografskim radionicama

OSLOBODILAČKU integrativnu ideju srpske liberalne ideološke i političke elite – ideju Velike Srbije – kompromitovali su tokom druge polovine XIX i naročito početkom XX vijeka habzburška Austrija i Vatikan, pa je iz tog razloga nastajao veliki otpor prema samom terminološkom određenju pojma Velika Srbija i među samim Srbima. S vremenom su Srbi „samoporicanjem“ stavljali negativnu hegemonističku odrednicu i na sam pomen tog nacionalnog pojma.

Poslije Prvog svjetskog rata pojam velikosrpstva počinju iz svojih pragmatičnih ideološko-političkih razloga koristiti evropski revizionisti – poražene feudo-aristokratske snage i njihovi sljedbenici, koji se svim sredstvima bore protiv tadašnjeg frankofilskog liberalnog evropskog poretka. Stub tog poretka na Jugoistoku Evrope bila je liberalna monarhistička Jugoslavija koju evropski revizionisti, u cilju njenog destabilizovanja, počinju nazivati velikosrpskom tvorevinom. Preko takvog naziva su nastojali izazvati što veće nezadovoljstvo drugih vjerskih i nacionalnih grupacija koji su u isto vreme pozivani na građansku neposlušnost i ustanak. Oličenje tako izvikanog velikosrpstva bili su Nikola Pašić i njegove vlade u Kraljevini SHS (do 1926).

Pobjeda fašizma u Italiji 1922. prouzrokovala je okupljanje poraženih evropskih revizionista i habzburških legitimista oko novog ideološkog tabora. Mađarski hrišćanski legitimisti, bavarski generalštab i bavarska kraljevska stranka, okupljeni oko dinastije Vitelsbah, bugarski „makedonstvujušći“ sa albanskim komitetom, uz punu podršku Kominterne i obavještajnih službi SSSR-a („Čeka“, GPU, RAZVEDUPR, Ekonomska špijunaža i dr.), trebali su sinhronizovano raditi na razbijanju Jugoslavije uz podršku novih jugoslavenskih „ugnjetenih nacija“ (Hrvata, Muslimana, Crnogoraca, Makedonaca). Tzv. Hrvatski revolucionarni komitet u Pešti vodio je u tom pravcu sinhronizovanu akciju sa Italijanima, Mađarima, ali i sa novoproglašenim nacionalnim entitetom – Crnogorcima. Fašistička italijanska vlada je obećavala punu podršku Hrvatima „u pogledu njihovog oslobođenja i izvojevanja potpune slobode iz današnjeg stanja i garantovanje njihove nacionalne samouprave, bez obzira na dinastičko pitanje“.

Crnogorcima i Albancima je takođe obećano da će biti u potpunosti podržani do ostvarenja potpune državne samostalnosti. Monarhistička habzburška agitacija tekla je sinhronizovano sa vodstvom Radićeve Hrvatske pučke (republikanske) seljačke stranke.

NAVEDENE snage suzbijale su kod muslimana Bosne i Hercegovine pojave srpskog nacionalnog opredjeljenja. Srbi islamske vjere bili su anatemisani od sljedbenika bliske saradnje hrvatstva i muslimanstva koje se počelo proglašavati „hrvatskim cvijećem“. Tako je član Jugoslovenske muslimanske organizacije, dr Hamdija Karamehmedović, napadan od vođe JMO Mehmeda Spahe i istomišljenika „da svojim držanjem, a naročito svojim intervjuima u beogradskom listu Novosti, pokazuje očitu namjeru da skrene i povede organizaciju (JMO – N. Ž.) u velikosrpske vode“. U odbrani pred stranačkim kolegama antisrpske orijentacije, dr Karamehmedović je istakao „da on od svojeg srpskog nacionalizma nije nikada pravio tajne“ i da se, kao disciplinovani član JMO („čiji se program zalaže za narodno jedinstvo“), povinuje stranačkom programu smatrajući srpsko i hrvatsko pleme dijelovima jedinstvenog naroda. Zbog stranačkog jugoslavenskog opredjeljenja „činio je i doprinosio žrtve na račun svojeg srpskog uvjerenja“, ističe Karamehmedović. Upravo zbog različitih nacionalnih pogleda i opredjeljenja, tokom 1922. počela se izdvajati iz JMO srpski orijentisana muslimanska grupacija Maglajlić–Karamehmedović–Vilović. Toj grupi će se s protokom vremena sve više približavati livanjski Srbin islamske vjere Mustafa Mulalić koji će tridesetih godina u Narodnoj skupštini voditi žestoke rasprave o srpstvu muslimana sa Mehmedom Spahom ali i sa sociologom dr Mirkom Kosićem, koji je na opšte iznenađenje odbacivao srpstvo bosanskih i sandžačkih muslimana.

SISTEMATSKA PROPAGANDA

JUGOSLOVENSKI poslanik iz Beča saopštio je u martu 1924. kako se iz Beča i Vatikana sistematski radi na stvaranju čvrste zajednice i političkih veza između jugoslavenskih državljana – muslimana i rimokatolika. Bečka propaganda je uglavnom bila usmjerena na Bosnu i Hercegovinu, kao i na Arbanase Kosova i Metohije. Albanac Hasan beg Priština je bio u stalnom kontaktu sa Funderom, glavnim urednikom bečkog Rajhposta, koji mu je savjetovao da radi na zbliženju muslimana i rimokatolika na Kosovu i u Makedoniji, smatrajući da je to za obje strane jedini spas. U bečkom Ministarstvu inostranih poslova („Bal placu“), kao i u novinarskim, političkim i vojnim krugovima, Mehmed Spaho, vođa Jugoslovenske muslimanske organizacije (JMO), smatrao se eksponentom zajedničkog rada muslimana i rimokatolika na suzbijanju tzv. „velikosrpske prevlasti“. Jugoslavenski poslanik u Beču kao glavne inicijatore sa rimokatoličke strane izdvaja popa Antona Korošeca i Stjepana Radića.

 SUTRA: JUGOSLAVIJA BRANA OD PRODORA KOMUNIZMA