FELJTON - BROZ LIČNO BUNJEVCE PROGLASI HRVATIMA: U razgraničenju nedosledno su primenjivani etnički i istorijski kriterijumi

Niko od članova Komisije (činili su je M. Đilas, V. Krstulović, M. Popović, J. Veselinov, J. Zlatarić), nije bio stručno kompetentan za rešavanje tako delikatnog i složenog pitanja, koje je, uz ostalo, već otvoreno u leto 1942. sporom partijskih organizacija Hrvatske i Vojvodine oko Srema. Posle šest dana rada, formalnog obilaska graničnog područja, obavljenih „informativnih” razgovora sa partijskim funkcionerima na terenu, Komisija je izradila izveštaj i podnela ga, 26. juna 1945, na sednici Politbiroa CK KPJ. Nesumnjivo da je politička odluka o razgraničenju, u glavnim potezima, već bila doneta, pa je formiranje i rad komisije više bila formalnost, pre svega izazvana postojećim sporom partijskih rukovodstava Hrvatske i Vojvodine. Predsednik komisije M. Đilas je o razgraničenju referisao na sednici Politbiroa od 26. 6. 1945 (prisustvovali su J. B. Tito, E. Kardelj, A. Ranković, M. Đilas, S. Žujović, M. Pijade, A. Hebrang, S. Vukmanović, M. Marinko, K. Popivoda, B. Nešković).

Pošto je od tog partijskog tela odobren, izveštaj je konačno završen i potpisan 1. jula 1945. Nesumnjivo da je i to jedan od pokazatelja partijskog karaktera donete odluke. Rešavanje spornih pitanja referendumom (glasanjem) odbacivano je konstatacijom:

„Glasanje je rat”. Zaključak komisije bio je sledeći: „Privremena granica izmeću Vojvodine i Hrvatske treba da ide: od mađarske granice, rijekom Dunav do međe između sela: Bačko Novo Selo i Bukin (bačko-palanački srez); odatle preko Dunava između atara sela: Opatovac — Mohovo, Lovas — Bapska, Tovarnik — varoši Šid, Podgrađe — Ilinci, Adaševci — Mala Vašica, Lipovac — Batrovci, Strošinci — Morović... Samo se po sebi razume da bi sve teritorije zapadno odnosno istočno od ovih sela trebalo da pripadnu Hrvatskoj, odnosno Srbiji”.

U SVOJOJ suštini doneta partijska odluka je samo, na prvi pogled, bila kompromis.

Neuvažavanje promena demografske strukture stanovništva nastale genocidom, zanemarivanje rezultata ustaške kolonizacije, računanje Bunjevaca kao Hrvata (to je direktna Brozova direktiva izrečena na Osnivačkom kongresu KP Srbije), negiranje učešća srpskog naroda u borbi sa okupatorom, nedosledno primenjivanje ekonomskih, etničkih, istorijskih, geografskih kriterijuma, samo su neki elementi koji svedoče o metodu rada komisije i strahu Partije od srpske prevlasti i majorizacije. Na predlog Komisije sela Šidskog sreza — Opatovac, Lovas, Tovarnik, Podgraće, Adaševci, Lipovac, Strošinci — pripala su Hrvatskoj. Predloženo rešenje Komisija je smatrala privremenim. U izveštaju su konstatovane tri grupe spornih teritorija. U prvoj su se našli srezovi Subotički, Somborski, Apatinski, Odžački (severno i severoistočno od Dunava — Bačka) gde je primenjen etnički princip, osim za Subotički srez i grad Sombor.

Njihovo pripajanje Hrvatskoj smatrano je neprirodnim. Drugu grupu spornih teritorija činili su srezovi Batinski i Dardski (sliv izmeću Dunava i Drave — Baranja) i tu su istaknuti ekonomski principi i nacionalni razlozi. Odlučeno je da Baranja pripadne Hrvatskoj, iako istorijski nikada nije bila u njenom administrativnom sastavu (ni kao autonomija u Ugarskoj, ni kao teritorija koja je 1918. prisajedinjena Srbiji, ni kao deo Banovine Hrvatske, ni kao deo NDH) niti je imala hrvatsku većinu stanovništva. Treću grupu spornih teritorija činili su srezovi Vukovarski, Šidski i Iločki (jugozapadno od Dunava — Srem) i tu su za osnov razgraničenja uzeti nacionalni sastav i geografski položaj. Po predlogu Komisije Vinkovački srez je pripojen Hrvatskoj a Iločki Vojvodini.

Odluka Komisije za razgraničenje Predsedništva AVNOJ-a suštinski je pogaćala srpske nacionalne interese. O „prirodnom putu” nastanka granica nije moglo biti ni govora.

Privremenost granice, kako se pokazalo, postojala je samo u slučaju Iloka koji je ubrzo postao deo teritorije Hrvatske. Reč je bila o političkom manevru koji je imao za cilj da umiri većinsko srpsko stanovništvo u Iločkom srezu i prikrije ustašku prošlost te sredine. Uz privremenost granice su ubrzo izgubile i svoj administrativni karakter.

PITANjE razgraničenja Srbije i Makedonije otvoreno je 10. juna 1945. zahtevom više sela Tetovskog sreza (Vratnice, Belovište, Staro Selo, Rogačevo, Odri, Ježice, Orašje i Nerašte) da budu pripojena Srbiji. Sporova je bilo i u srezu Krivopalanačkom (sela Magrence, Derman, Nerav, Meteževo i Ogut), oko cementare „Šar” i korišćenja šuma na Šar-planini. Postojala je i težnja federalne Makedonije da u njen sastav uće teritorija oko manastira Prohor Pčinjski. Granični prostor nije bilo lako istorijski i etnički precizno odrediti, što je otežavalo posao na razgraničenju dve federalne jedinice. U izveštajima partijske provenijencije može se registrovati nastojanje „makedonskih drugova” da prostori južno od Vranja uđu u sastav Makedonije. U pitanju je prostor Južne Morave i gornje Pčinje koji, pre 1912, nije bio u sastavu Srbije. Te delove teritorije Srbije, prema izveštajima Pokrajinskog komiteta Srbije iz septembra 1944, „gde živi isključivo srpski živalj sa starim borbenim tradicijama” makedonski komunisti „smatraju Ristovačkom Makedonijom” i svoje pravo argumentuju činjenicom da „su i svoje Sobranje izabrali na teritoriji Pčinje u, kako kažu, istorijskom manastiru Sv. Prohor Pčinjski”. U poslednjim mesecima rata bilo je aktuelno i pitanje sreza Preševo koji je izuzet iz nadležnosti Okružnog komiteta KPJ kumanovskog i ušao u sastav vranjskog partijskog okruga. Ta promena u partijskoj strukturi suštinski je uvela Preševski srez u sastav Srbije. Prema podacima iz pisma Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju od 6. novembra 1944, upućenom Oblasnom komitetu KPJ za Kosovo, uključivanje sreza Preševo u Vranjski okrug smatrano je privremenim dok ne doće u sastav partijske organizacije Kosovsko-metohijske Oblasti. Svaki od navedenih sporova razrešavale su ad hoc formirane partijsko-državne komisije. Sporovi su nastavili da tinjaju i posle novembra 1948. Posebno je bilo aktuelno pitanje razgraničenja na prostoru koji su makedonski kadrovi nazivali Ristovačka Makedonija a srpski Pčinja.

TERITORIJALNO-administrativnih problema pri razgraničenju Srbije i Crne Gore, sem nekoliko manjih nesporazuma oko korišćenja šuma u Metohiji, nije bilo. Granica je utvrćena nakon podele Sandžaka. Od razvođa Đehotine i Lima do tromeđe Srbije, Bosne i Hercegovine i Kosovsko-metohijske Oblasti na Mokroj Gori granica se podudarala sa starom srpsko-crnogorskom granicom uspostavljenom nakon Prvog balkanskog rata 1912. U odgovoru na cirkularno pismo Ministarstva za konstituantu od 20. avgusta 1945, u kome se, uz ostalo, govori i o potrebi utvrđivanja granica federalnih jedinica, Predsedništvo Ministarskog saveta Crne Gore je ukazivalo na problem razgraničenja sa Srbijom kod Pljevaljskog i Prijepoljskog sreza. U odgovoru na isti dopis Predsedništvo vlade federalne Srbije je ukazalo da samo dva sela na granici novopazarskog okruga traže izdvajanje iz sastava Srbije i pripajanje Crnoj Gori.

GRANICA SA BOSNOM

ODNOSE Srbije i Bosne i Hercegovine opterećivao je težak položaj Srba u BiH, pitanje povratka izbeglica i imovinsko pravna pitanja. Uporedo sa tim postojali su i sporovi oko korišćenja obradive zemlje koji su, na potezu od Zvornika do ušća Drine u Savu, povremeno izbijali izmeću zemljoradnika sa teritorije Srbije (sreski NO Mačva) i Bosne i Hercegovine (sreski NO Bijeljina). Uzrok spora bila je periodična promena korita reke Drine. Sporove su, bez ekscesa, razrešile vlade dveju republika 1948. godine. Drina je uzimana kao neosporna granična linija dve federalne jedinice. Od planine Zvijezde, istočno od Višegrada granica izmeću Srbije i Bosne i Hercegovine je presecala donji Lim.

 SUTRA: BROZ TAKTIČKI RAZBIJA „BLOK SRPSKE REAKCIJE"