FELJTON - HITLEROVA PROVALA MRŽNJE I ODUŠAK NJEGOVE SRBOFOBIJE: Adolf Hitler je jugoslovensku kraljevsku vladu dosledno nazivao "srpskom vladom

„Tim povodom došlo je do ispada, koji su predstavljali sramotu u životu naroda koje nemački Rajh - kao velika sila, nije bio voljan da strpljivo podnosi”. Ređao je primere napada na nemačkog poslanika, pomoćnika vojnog izaslanika, mnoge činovnike, zastupnike nemačkih firmi, izložbi, radnji, biroa, škola, koje su demolirane, primere zlostavljanja nemačkih manjina, izmišljajući i preuveličavajući napade i vređanja kako bi se prema oprobanom načinu nacističke diplomatije i politike nemački napad učinio što opravdanijim. Krivica je pripisana onim „kreaturama” koje su još 1914, sarajevskim atentatom, odvukle svet u ratnu katastrofu („ogromnu nesreću”). Po Hitleru, organizovala ih je i finansirala britanska obaveštajna služba. Hitlerova propaganda dobrim delom doprinosila je širenju teze da je u pitanju bio prevrat čija je inscenacija bila isključivo britanska. Koliko je Hitlerova akcija bila uperena protiv Srba najbolje se može videti iz činjenice da je Hitler jugoslovensku vladu dosledno nazivao „srpskom vladom”. Time je davao odušak provali svoje srbofobije, a na drugoj strani, u započetom ratu stavljao do znanja ostalim narodima Jugoslavije da Treći rajh ne ratuje protiv njih, čime je računao na razaranje odbrane zloupotrebom nacionalnih protivrečnosti, i onako više nego zaoštrenih. Smatrao je da krivica leži isključivo na srpskoj strani, koja je prizvala silu koja će je sada uništiti. Bio je izričit, ističući da nemački narod nema nikakvog povoda da se bori protiv Hrvata i Slovenaca, ali želi da se obračuna sa onom „srpskom izdajničkom klikom u Beogradu koja misli da može Balkan po drugi put staviti na raspolaganje britanskom atentatu protiv evropskog mira”. Antisrpska nota izbijala je i iz drugih ocena u Hitlerovom ratnom proglasu. Zadržao je  oštri i nepomirljivi antisrpski kompleks koji će za vreme rata uveliko opredeljivati nemačku politiku i mere protiv srpskog naroda.

U HITLEROVOJ dnevnoj zapovesti vojnicima jugoistočnog fronta izražavalo se očekivanje da oni neće biti manje hrabri od vojnika onih nemačkih divizija koje su se u jesen 1915. „pobedonosno borile na istom području, kojim vi sada nastupate”. Iz govora „vođe” i njegove dnevne zapovesti vojnicima Jugoistočnog fronta izvirali su i ostali nemački akti i izjave kojima se objašnjavao i opravdavao rat protiv Kraljevine Jugoslavije.

Joahim fon Ribentrop ponavljao je reči svog Firera o „kliki srpskih notornih zaverenika u Beogradu”, koji su se udružili sa Britancima, ali nemačka vojska koja maršuje daće i jednima i drugima („srpskim zaverenicima”) lekciju. Nemačka vlada je u svojoj Deklaraciji o napadu na Jugoslaviju prevrat nazvala koliko „glupim”, toliko i „zločinačkim”. Poput Hitlera, uspostavljala je kontinuitet između 1914. i 1941.  „Ozloglašeni zaverenici su terorističkim delima oduvek činila Balkan nesigurnim”...

U zapisniku sa konferencije od 27. marta, na kojoj je Hitler doneo Odluku o uništenju Jugoslavije kao države, zabeleženo je da treba računati da će Hrvati prilikom napada biti na nemačkoj strani, te da će im se zagarantovati prikladan politički poredak (kasnije autonomija). Hitler je u pismu Musoliniju, upućenom u noći 27/28. marta, stavio do znanja Dučeu da se pored bugarske, a pre svega mađarske saradnje, mora voditi računa i o separatističkim tendencijama Hrvata, koje reprezentuje Ante Pavelić. „Smernice za propagandu protiv Jugoslavije” Vrhovne komande nemačke kopnene vojske od 28. marta 1941. naglašavale su da se prema Hrvatima i Makedoncima ima nastupiti kao prema prijateljima, koje nemačka vojska želi sačuvati da ih srpski šovinisti ne bace na ratište, gde će bez koristi ginuti za engleske interese...Smatralo se celishodnim da se hrvatska teritorija poštedi od vazdušnih napada. [...]

KRALjEVINA je, kao nacionalno nehomogena iznutra, bila i te kako ranjiva, što nemačka politika nije nijednog trenutka ispuštala iz vida. Odnos Trećeg rajha prema Jugoslaviji do 27. marta nije, prema tome, bio izraz prihvatanja jugoslovenske države unapred i za sva vremena, već je proisticao iz pragmatičnih ekonomskih interesa za održavanje njene celine, planova za preuređenje Jugoistoka u „novom poretku” i trenutnih procena ratne celishodnosti da se Vermaht ne angažuje u ratu protiv Jugoslavije, nalazeći se pred intervencijom protiv Grčke i planovima na Istoku.

Napad je počeo bez objavljivanja rata u noći 5/6. aprila 1941. zauzimanjem Sipa, na Dunavu. Oko 5.10 nemačka avijacija je bombardovala jugoslovenske aerodrome kod Skoplja, Kumanova, Niša, Zagreba, Brežica i Ljubljane. Oko 6.30 italijanska avijacija je sa baza u Italiji i Albaniji napala aerodrome, pristaništa i pomorske baze na tlu Crne Gore, Hercegovine, Dalmacije, Bosne i Slovenije. Oko 6.45 Nemci su sa aerodroma u Mađarskoj, Rumuniji i Austriji izveli teroristički napad na Beograd, koji je 3. aprila bio proglašen za nebranjen grad. Napadi na Beograd ponovljeni su još tri puta 6. aprila, u noći 6/7. aprila i sledećeg dana, 7. aprila. Nemačka avijacija je svojom svojom aktivnošću sprečavala mobilizaciju, koncentraciju i grupisanje Jugoslovenske vojske.

PRIVILEGIJE ZA HRVATSKU

IZDVOJENI, privilegovani stav Nemaca prema Hrvatima konstanta je njihovog ponašanja. Mada je Nemačka nastojala da mirnim putem pridobije Jugoslaviju na svoju stranu do 27. marta, njena obaveštajna služba računala je na loše stanje nacionalnih odnosa u Jugoslaviji, faktički srpsko-hrvatskih odnosa, što se uvek moglo iskoristiti za razbijanje Jugoslavije. Obračun u ratu koji je predstojao imao se izvršiti sa Srbijom i Srbima, a ne sa Hrvatima, Makedoncima i jugoslovenskim manjinama aktivnošću sprečavala mobilizaciju, koncentraciju i grupisanje Jugoslovenske vojske.

 KRAJ