FELJTON - OFICIRI STVARAJU TAJNE GRUPE PO GARNIZONIMA: Armijski vrh nije mogao da oprosti knezu Pavlu stvaranje Hrvatske banovine

Simović je bio uveren da se protiv Nemaca može voditi samo gerilski rat i da se mora ponoviti Solunski front. Knezu je ukazao da jedva drži svoje oficire pod kontrolom i da se može desiti, u slučaju nepovoljnog obrta stvari i pogrešnih odluka, da avijatičari prvo bombarduju Komandu vazduhoplovstva, potom Generalštab i ministarstva, pa i Beli dvor.

Protiv fašističkih tendencija u Jugoslaviji istupali su i masoni, koji su avgusta 1940. raspustili svoju organizaciju. Na strani protivnika Osovine eksponiralo se i Udruženje rezervnih oficira, sa Vladetom Bogdanovićem kao predsednikom.

Knez je najzad morao da se suoči i sa krizom svoje vlade, kao pretposlednjim adutom protivnika pristupa Trojnom paktu. Ministri Cvetkovićeve vlade - dr Branko Čubrilović, Srđan Budisavljević i prof. Mihailo Konstantinović - dali su 21. marta 1941. ostavku na svoje ministarske dužnosti, nezadovoljni pristupanjem Jugoslavije Osovini.

Zbog pristupa Jugoslavije Protokolu Trojnog pakta došlo je do demonstracija antifašističkih snaga širom Srbije, Vojvodine, Crne Gore, Dalmacije, Slovenije, Makedonije, čiji je epicentar bio u srpskom prostoru. Nosioci ovih demonstracija su patrioti raznih političkih orijentacija, komunisti, monarhisti, sveštena lica i uticajni episkopi Srpske pravoslavne crkve, pojedini oficiri i vojnici u nekim garnizonima.

NA VEST o pristupu Kraljevine Protokolu Trojnog pakta u Beču, u dvorcu „Belvedere", zapreteno nezadovoljstvo kneževom kapitulacijom počelo je naglo da izbija među snagama nespremnim da se pomire sa ovim činom. Demonstracije su izbile u Beogradu, Kragujevcu, Kraljevu, Šapcu, Čačku, Jagodini (Svetozarevu), Kučevu, Vranju, Vlasotincima, Vršcu, Cetinju, Podgorici, Nikšiću, Kotoru, Valjevu, Rumi i mnogim drugim gradovima Srbije, Crne Gore, Vojvodine, u Sarajevu, Skoplju, Splitu, Ljubljani. Nezadovoljstvo kneževom politikom kapitulacije našlo je izraz i u bekstvu tri oficira Kraljeve garde u Grčku, gde se našao i Vjećeslav Vilder.

Prve demonstracije izbile su 24. marta uveče, na vest da se priprema zaključenje pakta. S obzirom na dosledan antinemački stav patrijarha Gavrila, u Beogradu se pročula vest da patrijarh organizuje pohod na Beograd. Komunisti su počeli da demonstriraju 25. marta 1941, nastavljajući demonstracije i narednog dana. U demonstracijama su se isticali beogradski studenti i đaci. Izvikavane su parole: „Bolje rat nego pakt", „Bolje smrt nego ropstvo", „Dole izdajnici", „Dole Hitler", „Dole pakt s Nemačkom", „Živela sloboda".

Đaci su bojkotovali nastavu. Policija i žandarmerija nisu uspevale da razbiju demonstrante. Čim bi žandarmi krenuli, demonstranti bi zapevali himnu, primoravajući čuvare reda da stanu u stav mirno. Raznorodnost demonstranata po svom političkom sastavu otkrivale su parole. Pred konakom episkopa Nikolaja Velimirovića manifestovao je narod Kraljeva. Stav episkopa bio je sadržan u rečima da ono „što su primili 16 ljudi ne prima 16 miliona". U Jagodini, sa parolama protiv Hitlera i Nemačke, čule su se patriotske i nacionalne pesme, klicalo kralju i dinastiji, Jugoslaviji, vojsci. U Kragujevcu su se čuli povici protiv „ciganske vlade", pri čemu se aludiralo na Dragišu Cvetkovića, političara kojem su vodeći ljudi opozicije osporavali svaku legitimnost i politički ugled.

SA RADNICIMA u Smederevskoj Palanci demonstrirali su i učenici. Demonstranti su nosili jugoslovenske zastave. Đaci i studenti, mahom Srbi i Crnogorci, demonstrirali su u Skoplju, napadajući izdajnike... U varošima u kojima je bio pijačni dan demonstrantima su se pridruživali seljaci. U Valjevu je demonstrirala grupa radnika iz fabrike „Vistad". U izvorima se pominju seljaci iz sela Viševca, sreza lepeničkog, koji su došli u Raču Kragujevačku i manifestovali kralju i državi... Prilikom demonstracija u vojvođanskim varošima, gde su živeli folksdojčeri, nisu se mogli izbeći napadi na pripadnike manjine koji su se agresivno ili provokativno držali pred demonstrantima. Sa đacima viših razreda srednjih škola manifestovali su i „Sokoli".  Policijski i žandarmerijski izveštaji skreću pažnju na demonstrante iz redova „levičara" (komunista), koji su iskorištavali priliku da u patriotskom okviru demonstracija izviknu parole u slavu ,,Rusije"...

Žandarmerija i policija su u vreme demonstracija u Beogradu i gradovima gde su zemlje Osovine imale poslanstva, odnosno konzulate, obezbeđivale diplomatska predstavništva od ogorčenih demonstranata, koji su uzvikivali parole protiv Hitlera.

Rezervni oficiri i vojni obveznici, naročito iz redova radnika, koje je potpisivanje Pakta zateklo na službi ili odsluženju vojne obaveze u Knjaževačkom garnizonu, na teritoriji Timočke divizijske oblasti, izašli su u sastavu jedne čete iz kasarni i zauzeli poštu, opštinu i sresko načelstvo. Na čelu pobunjene čete nalazio se kapetan II klase Božidar Mitić. Na gradskom trgu govorio je Dimitrije Todorović Kaplar, vodeći komunista, a zatim kapetan Mitić, pozivajući ostale oficire i vojnike da im se pridruže. Na intervenciju komandanta Timočke divizije četa se vratila u kasarnu, ali kapetan Mitić nije pristao da preda oružje. Tom prilikom uhapšeno je nekoliko levo orijentisanih rezervnih oficira i vojnika. Na vest o njihovom hapšenju, kapetan Mitić je pozvao četu da ponovo izađe iz kruga kasarne, ali se ona podelila: jedan deo je ostao u kasarni, a drugi, sa kapetanom Mitićem, prešao je Timok i uputio prema selu Bučju. U tom delu čete bilo je dosta radnika iz Knjaževca koji su tokom zime bili pozvani na vežbu.

RKOVODSTVO KPJ je polovinom marta 1941. pozvalo radnike i seljake, oficire i podoficire da istraju u borbi protiv kapitulacije režima, fašizma, „njemačkih imperijalističkih osvajača", te da narodima Jugoslavije preti „strašna opasnost" da zemlja bude uvučena u rat, na čemu rade „engleski agenti". U diplomatskim i političkim krugovima prestonice već danima se govorilo o mogućnosti svrgavanja kneza i vlade.

Proteklih godina bilo je, takođe, pokušaja da se izvede puč i smeni nepopularna vlada. U uzavreloj situaciji mogli su se očekivati razni obrti. Kao što često biva u mutnim vremenima, svi su nešto očekivali, a niko se na pretnje nije obazirao, iako su organi reda preduzimali preventivne mere.

Patriotsko raspoloženje mlađeg oficirskog sastava, Srba i starešina jugoslovenske orijentacije, u svim rodovima oružja je bilo zavidno, iako ispunjeno ozlojeđenošću na politiku vlade i kneza Pavla. Armijski vrh nije mogao oprostiti knezu Pavlu stvaranje hrvatskog corpus separatuma 1939, čime je, po njegovom mišljenju, značajno opala odbrambena moć zemlje. Nezadovoljstvo dela oficira izraženo je stvaranjem tajnih grupa po garnizonima, čiji sastav i delatnost, političke namere i radijus uticaja u nas još nisu ispitani. O tim grupama širom garnizona govori i Vinston Čerčil u svojim memoarima.  Centar otpora kapitulaciji pred Nemačkom nalazio se u snagama vazduhoplovstva, delimično u Kraljevoj gardi i u nekim jedinicama beogradskog garnizona. Zavera je nesumnjivo postojala i na njenom čelu su se nalazili armijski general Dušan Simović, komandant vazduhoplovstva, i njegov pomoćnik brigadni general Borivoje Mirković; jedan kao reprezentativni predstavnik vojske posle izvođenja i uspeha zavere, drugi kao njen operativni izvršilac.

EKSPLOZIVNA ATMOSFERA

U BEOGRADU su uoči potpisivanja Pakta rasturani leci u kojima se vladi prebacivalo izdajstvo i otvoreno pozivalo na ustanak. Vlasti u prestonici očekivale su veće demonstracije, a u gradu je za 25. mart naređena vojna pripravnost. Sve ove mere predostrožnosti nisu mnogo pomagale, jer je atmosfera bila više nego eksplozivna. Među stanovništvom mesecima se stvarala klima protiv kapitulacije i njenih nosilaca iz kruga namesničkog režima.

 SUTRA: ZA PATRIJARHA 27. MART JE BIO KAO VIDOVDAN