FELJTON - ULOGA AUSTRIJANACA U ZLOČINIMA U SRBIJI: Kao narod odani nacizmu, na Balkanu tokom Drugog svetskog rata više zastupljeni od Nemaca

Za razliku od Prvog svetskog rata, uloga Austrije u Drugom svetskom ratu uglavnom nije bile predmet nekih posebnih izučavanja. Posle Drugog svetskog rata Austrija je odvojena od Nemačke i bila okupirana od strane saveznika, da bi ponovo dobila svoju državnost tek 1955. Na neki način mogao se steći utisak da su Austrija i Austrijanci bili svojevrsna „žrtva” Nemačke, a ne značajan faktor njenih ratnih napora, pa se njena uloga u Drugom svetskom ratu nije ni mnogo razmatrala, uključujući i značajnu ulogu Austrijanaca u „Konačnom rešenju”. Čak je oslobođena i od plaćanja reparacija.

Međutim, prema jednom popisu pred rat ustanovljeno je da su Austrijanci kao narod bili vrlo odani nacizmu, jer je od oko 6,5 miliona stanovnika bilo registrovano 541.000 nacista.

Ne treba na kraju izgubiti iz vida ni da je Adolf Hitler po rođenju bio Austrijanac i da je nemačko državljanstvo formalno stekao tek 1932. godine.

U ratu je oko 1,2 miliona Austrijanaca služilo u nemačkoj vojsci (Vermahtu), ali i drugim formacijama, kao što je SS. Iako su učestvovali u mnogim zločinima, njima se posle rata u Austriji sudilo još manje nego u Nemačkoj. Sudovi su u periodu 1945-1955. izrekli samo u 13.607 slučajeva (vrlo blage) kazna, dok je u periodu 1955. (kada je Austrija stekla državnu samostalnost) - 1975 izrečeno je samo 39 presuda, a posle 1975. nije bilo više suđenja za nacističke ratne zločine.

U IZVRŠAVANjU ovih zločina prema sprovedenim istraživanjima među vojnicima Vermahta i pripadnicima SS, gledano po pokrajinama, bilo je najviše Nemaca iz Austrije: od najviših komandnih mesta do običnog boračkog sastava.  S tim u vezi, jugoslovenska Državna komisija za utvrđivanje zločina okupatora i njegovih pomagača izdala je početkom 1947. posebno „Saopštenje o zločinima Austrije i Austrijanaca protiv Jugoslavije i njenih naroda” u kome stoji da je od ukupnog broja od 4.433 utvrđenih nemačkih ratnih zločinaca, Državna komisija utvrdila da su 2.062 Austrijanci,s tim da ovaj broj nije bio potpun, jer mnoge istrage tada bile još otvorene.

Oni nisu bili odabrani nimalo slučajno, jer su Austrijanci još iz vremena Austrougarske monarhije raspolagali „specifičnim iskustvima u okupacionoj upravi” u Srbiji, a Srbi su se slovili kao „grobari Austrougarske monarhije”. Hitler, kao rođeni Austrijanac, čvrsto se držao stava da prema Srbima treba da se primene stroge mere i verovao je da samo Austrijanci poznaju Srbe i da su oni kompetentni da sude o političkim. privrednim i drugim problemima u Srbiji. Stoga ne čudi da su Austrijanci na najvišim okupacionim položajima na Balkanu bili upadljivo srazmerno izrazito više zastupljeni nego Nemci iz drugih delova Trećeg rajha, i to ne samo u Vermahtu, nego i u drugim ustanovama okupacione uprave, te da su skoro svi viši rukovodeći kadrovi jedinica SS i policije bili su Austrijanci.

ZA ISTREBLjENjE Jevreja na teritoriji sadašnje Srbije u koncentracionom logoru (Staro sajmište), a tada u NDH i pod upravom Nemaca, bilo je zadužen SS oficir Herbert Andorfer poreklom iz Linca. On je tek 1967. uhapšen u Minhenu i predat austrijskim vlastima, koje su ga isporučili  SR Nemačkoj  gde mu je nemački sud 1968. izrekao kaznu od dve i po godine zatvora „zbog pomaganja u ubistva”. U sedmom od naknadnih Nirnberških procesa, tzv. procesu „generalima za Jugoistok” ili „talačkom procesu” (1947-1948) suđeno je glavnim vojnim zapovednicima na Balkanu za ratne zločine i zločine protiv čovečnosti (pre svega za streljanje talaca i taktiku „spržene zemje”). Izrečene kazne su bile prilično blage, ali i te blage kazne, pa čak i one na doživotnu robiju, bile su ubrzo smanjenje, tako da su se svi osuđeni našli na slobodi već 1951-1952.

Izgleda da su se žrtve mogle nadati pravdi samo ako bi neki od visokih vojnih i SS komandanata došao u ruke organa zemlje u kojoj su te zločine izvršili. Tako su u Jugoslaviji na smrt osuđeno više ratnih zločinaca austrijskog porekla, kao general Aleksandar Ler („čovek koji je bombardovao Beograd”), komandant nemačkih snaga za jugoistočnu Evropu, general Adalbert Lončar, komandant područja Beograda, SS policijski general Avgust Majsner, general Valter Hinghofer, komandant nekoliko divizija u Srbiji i zamenik komandujućeg okupacionog generala u Srbiji... dok su se neki generali austrijskog porekla sami pobrinuli za sebe, znajući šta ih čeka, kao Franc Beme i Edmund Glez fon Horstenau.

NISU za sve, pogotovo na Balkanu, krivi Nemci, ima tu i dosta krivice Austrijanaca. Postoji čak i analitički dokumentovana teza o kontinuiranom ratu (bellum permanens), u različitim vidovima i intenzitetu, između Germana (germanskih naroda) i Serba (lat. Sorabi/Serbi/Servi, tj. korpusa slovenskih naroda koji su se podelili, a među njima posebno Srba) još od ranog srednjeg veka, čiji se kraj ne nazire.

U prilog toga u novijoj istoriji mogla bi se navesti politika Beča prema Srbiji u XIX veku i početkom XX veka (sa „carinskim ratom”), iskustvo dva svetska rata, primena Halštainove doktrine i od strane SR Nemačke  prekid diplomatskih odnosa (1957-1968), podrška neprijateljskoj (pre svega hrvatskoj) emigraciji i njihovim terorističkim aktivnostima, podrška secesiji 1991. i naoružavanje Hrvatske, prednjačenje u zagovaranju svih vidova sankcija prema SRJ (Srbiji) devedesetih godina, učešće Nemačke u NATO agresiji 1999, prekidu diplomatskih odnosa (1999-2000), priznanje nezavinosti Kosova 2008, razne prepreke u procesu pridruživanja EU, tvrdo i permanentno insistiranje na priznanju Kosova (kao uslovu svih uslova)...

PRI TOME, Nemačka je glavna destinacija privremene i trajne emigracije građana Srbije, njen glavni privredni partner i veliki strani investitor, tako da Srbija mora biti vrlo oprezna u političkim odnosima sa Nemačkom, čak i kada su u pitanju vitalni nacionalni interesi, jer velike sile su osvetoljubive i dugo pamte .

I, na kraju, možda bi za Evropu, a za jedan broj zemalja sigurnio, bilo bolje da je posle Drugog svetskog rata sproveden „Morgentauov plan” za Nemačku. Možda bi i sudbina Jugoslavije bila drugačija da su posle Prvog svetskog rata isplaćene u celosti reparacije od oko 6,5 milijardi zlatnih maraka (iz 1914) i posle Drugog svetskog rata od oko 35,9 milijardi dolara (iz 1938), ali bi se, u svakom slučaju, bolje živelo.

SUTRA: TRI DECENIJE ATENTATA, KIDNAPOVANjA I PLjAČKI