ISTI TEKST PUŠTEN VEĆ : Izmasakrirano je 25 civila, najmlađa žrtva imala je 14, a najstarija 80 godina (FOTO)
NI posle 30 godina od masakra nad civilnim stanovništvom u selima Ponikve, Trpinje i Šapići u opštini Čajniče nikad niko nije odgovarao a mnogi učesnici ovih dešavanja proglašeni su čak za žrtve rata i ratnih dešavanja. Napadači stigli sa teritorije Crne Gore.
Arhiva
Četrnaestog februara navršilo se 30 godina od masakra nad civilnim stanovništvom u selima Ponikve, Trpinje i Šapići u opštini Čajniče. Za ovaj zločin, iako su mnogi akteri poznati, još niko nije odgovarao, niti se kada povela valjana istraga o zločinu, u kojem je ubijeno i izmasakrirano 25 civila, uglavnom staraca i dece, a sela opljačkana i spaljena.
Najmlađa žrtva bio je dečak Željko Mašić, star 14 godina, koji je svirepo izmasakriran, a najstarija žrtva je bio starac Aleksa Tanasković od 80 godina. Tom prilikom ranjena je i zarobljena sedmogodišnja Ivana Mašić, koja je sa majkom Polkom odvedena u logor u Goražde.
Tridesetogodišnja Polka Mašić je posle zarobljeništva i razmene, preminula nakon četiri meseca, od posledica fizičke torture u Ratnom zatvoru u Goraždu.
- Napad na sela dogodio se 14. februara 1993. godine u ranim jutarnjim časovima sa teritorije Crne Gore, tačnije pljevaljske Bukovice. Snage bosansko-hercegovačkih muslimana, prethodno došle iz Goražda, koje je bilo pod zaštitom OUN, i tu se pojačale, meštanima pljevljaske opštine, koji su im ujedno bili i vodiči, jer su dobro poznavali taj teren. Tu su se pregrupisali, a onda sa teritorije Crne Gore krenule u opšti napad na naša sela, koja su bila nezaštićena, jer smo smatrali da nam ne preti opasnost sa crnogorske strane - kažu preživeli svedoci ovog masakra.
Oni napominju da su u pokušaju da pronađu spas krenuli u bekstvo prema teritoriji Crne Gore, ali su u selu Trojan i drugim mestima stradali od muslimanskih snaga, koji su im tu bili napravile zasede. Foto: www.zlocinadsrbima.com
- U Trojanu je za samo sat, i u prečniku od sto metara, ubijeno deset civila. Na istom mestu ranjena je šestogodišnja devojčica Ivana Mašić, koja je zajedno sa majkom Polkom zarobljena i odvedena u zarobljeništvo u Goražde - navode preživeli iz ovog masakra.
Kako tvrde Srbi iz okoline Čajniča, zločinu koji su sa muslimanskim snagama iz Goražda počinili i muslimani iz pljevaljske Bukovice, po svojoj bestijalnosti nema ravnog. U selima Ponikve ubijeni su Njegoš, Dušanka, Branko, Trifko, Božo i Stanojka Dačević, Duško Katana, Vučko i Stevo Kovačević, Čedo Popović, Dušan Čokorilo, Darinka Pjević, Željko Mašić i Mirko Krnojelac.
Tog dana na ovom pograničnom delu ubijeni su i Dušan i Rajko Pjević, Vukosav Ristanović, Zdravko Vuković, Milan Vujović, Ratko Krezović, Radovan Stanišić, Aleksa Tanasković, Todor Janjić, Mirko Lasica, Mlađen Drakula, Nikola Pljevaljčić i Vlado Ćuković.
Istog dana muslimanski vojnici su zarobili Brana Mašića, Njegoša Mšića, Čeda Popovića, Polku Mašić i njenu šestogodišnju kćerku Ivanu. Nakon pet meseci izvršena je razmena i zarobljeni Srbi su pušteni na slobodu. Polka Mašić je ipak usled posledica boravka u zatvoru, preminula nakon samo četri meseca posle razmene.
FORMIRAN PREDMET
SPECIJALNO državno tužilaštvo (SDT) Crne Gore formiralo je predmet i u toku je izviđaj zbog osnova sumnje da su u ratnom zločinu protiv civilnog stanovništva u Čajniču učestvovali i državljani Crne Gore, saopšteno je prošle godine iz SDT.
Poslednjih godina bilo je više apela prema institucijama Crne Gore da se ispitaju navodi o ulozi jednog broja crnogorskih državljana u zločinu 1993. godine u Čajniču. Podatke o ovom zločinu crnogorskim institucijama dostavili su tužioci iz BiH, posebno iz Trebinja.
Još 19. februara 1993. godine policija iz Čajniča je Centru bezbednosti u Pljevljima dostavila spisak 38 lica sa područja opštine Pljevlja koja su učestvovala u oružanom napadu na području opštine Čajniče 14. februara 1993. godine ali je i to kako tada tako i danas ostalo bez odgovora.
Meštani Trpinja, Šapića i Ponikava tvrde da su tog dana, pri povlačenju muslimanskih snaga, koje su se isto preko teritorije CRne Gore povukle prema Goraždu, izbrojali 570 neprijateljskih vojnika, među kojima je bilo i 38 muslimana iz susjednih pograničnih sela u Pljevljima i manji broj sa teritorije opštine Priboj. Stanovnici ovih sela su poznali pojedine komšije, muslimane, iz Bukovice, a o učešću Bukovičana, svedočili su i članovi njihovih porodica koji su kasnije zarobljeni od pripadnika Vojske Republike Srpske. Tadašnjom istragom je utvrđeno da su muslimanski vojnici iz Goražda stigli zaobilaznim putem preko Sadbe, Oglečeve i Ivsara, da su u Crnu Goru prešli kod Moćevića, dalje nastavili punih 12 kilometara teritorijom Crne Gore preko Planskog, Ribarica, Bungura i Debelog brda, odakle su ušli na teritoriju BiH i opštinu Čajniče u mestu Tihidželj.
O tome kako su zarobljeni, u više navrata, svedočili su Brane i Njegoš Mašić, kao i Čedo Popović.
– U cik zore, 14. februara 1993. godine probudila me majka rekavši da je susedno srpsko selo Šapići u plamenu. Bez razmišljanja sam sa Čedom Popovićem i Njegošom Mašićem krenuo tamo, da spasavamo ljude, ispričao je Brane Mašić.
Popović dodaje da su sa puta u daljini ugledali veliku vojnu kolonu i da su poverovali da se radi o pripadnicima Vojske Jugoslavije i policije Crne Gore.
„Krtica“ u Vojsci Jugoslavije muslimanskim snagama odala lozink,u ili je prodala
LjUDI koji su preživeli ove događaje tvrde da je muslimanska vojska znala odziv i lozinku, koja se koristila u komunikaciji između pripadnika Vojske Jugoslavije, koji su bili na granici sa Bosnom i pripadnika Vojske Republike Srpske, koja je upravo promenjena 13. februara 1993. godine dan uoči zločina. Smatraju da je u Vojsci Jugoslavije bila „krtica“, koja je odala lozinku ili je prodala muslimanskim snagama. Foto: www.zlocinadsrbima.com
– Bili smo uvereni da su to graničari ili pripadnici tadašnje Vojske Jugoslavije, jer se radi o graničnom pojasu, desno prema Crnoj Gori i Pljevljima, a levo prema Srbiji i Priboju, ispričao je Popović.
– Ne sluteći, krenuli smo prema njima. Tek kad smo stigli blizu njih shvatili smo da smo prevareni, jer su nas dočekali uperenih pušaka. Odmah smo zapazili da su među brojnim vojnicima u maskirnim uniformama bile i naše komšije muslimani, iz susednih sela, odmah preko granice. Razoružali su nas, povezali, maltretirali i sproveli u Goražde, u ratni zatvor koji se nalazio u centru grada, u zgradi ZOIL-a, gde smo proveli dugih pet meseci, nakon čega smo razmenjeni, svedočio je Njegoš Mašić.
Portal Zločin nad Srbima navodi da je u dokumentima koje je u knjizi ,Državna tajna“ objavio Semir Halilović, sim muslimnskog ratnog komandanta tj. načelnika Generalštaba tzv. Armije B i H Sefera Halilovića, je navedena Naredba akcija „Vihor1“ od 10 . februara 1993. godine u kojoj je precizirano kako treba izvesti napad preko Crne Gore.
-Objavljeni transkripti razgovora načelnika sektora Službe državne bezbednosti Sarajevo:Envera Mujesinovića i Fahrudnina Radnončića, najbolje svedoče kako su u tajnosti tekle pripreme o napadu na Čajniče i da se radi o dobro organizovanoj i do tančina planiranoj akciji, navodi se na ovom portalu.
Inače muslimanske snage iz Goražda su i ranije, pre ovog napada, dolazile na teritoriju Crne Gore u Bukovicu odakle su se snabdevali potrepštinama tokom rata(krompir, brašno, šećer, so, cigarete, upaljeače, baterije, sveće, odeća, sudovi i td.).Prema dobro upućenim izvorima oni su u Bukovicu dolazili naoružani a transport robe su vršili konjima. U snabdevanju robom, uz novčanu nadoknadu, tvrde upućeni u ova dešavanja, pomagali su im i neki pravoslavni meštani ovih pograničnih sela. Upravo te dobro utabane i doboro poznate šumske staze iskoristili su i tokom napda tog kobnog 14. februara 1993. godine.
BONUS VIDEO - UŽASAN PORODIČNI ZLOČIN U GROCKOJ: Mladi policajac ubio suprugu, pa presudio sebi