SKANDAL U NAJAVI: U Petnjici sve spremno za prikazivanje filma o ratnom zločincu Osmanu Rastoderu

Osman Rastoder je bio komandant Muslimanske milicije Sandžaka u okolini Gornjeg Bihora tokom Drugog svetskog rata koji je tokom rata sarađivao sa nacifašističkim okupatorima Nemcima i Italijanima.

Takođe, efendija Rastoder je ostao upamćen po tome što su njegove jedinice za prvih godinu i po dana Drugog svetskog rata spalile preko 140 srpskih sela u Raškoj-polimskoj oblasti.

Među svojim glavnim ratnim ciljevima, Rastoder je isticao i aneksiju tzv. Sandžaka fašističkoj Velikoj Albaniji.

Interesantno je da tokom Trinaestojulskog ustanka, koji sada našpanovani i egzaltirani belvederski Montenegrini slave urličući i zaklinjući se na vernost domovini, Rastoderov odred napao ustanike oko Berana.

Osman Rastoder je rođen je 1882. godine u selu Radmanci. Potiče iz tadašnje imućne porodice, što mu je obezbedilo i adekvatno školovanje. Tokom Prvog svetskog rata njegova porodica je emigrirala u Istanbul, ali, za razliku od njih koji su nakon završetka rata ostali u Turskoj, Osman je odlučio da se vrati. Prvih nekoliko godina živeo je i radio u Novom Pazaru, odakle se preselio sa svoje dve žene u Petnjicu.

U predvečerje rata Osman je važio za jednog od najobrazovanijih i najuglednijih muslimana u svom kraju, ali i šire, što ga je preporučilo i za ratnog komandanta Gornjeg Bihora. Za vreme 13-julskog ustanka odred Osmana Rastodera je bio u službi Italijana koji su uz velike odmazde ugušili pobunu. Tom prilikom, prema pisanju istoričara Milutina Živkovića, Osman je zapalio srpska pravoslavna sela Goražde, Zagrađe, Tmušiće i Lješnike.

Zalagao se za pripajanje starog Rasa Velikoj Albaniji

Rastoder se zalagao, ističe Živković u svojoj doktorskoj disertaciji o ratnim prilikama u Sandžaku do kapitulacije Italije, i za pripajanje Bihora, o onda i delova Starog Rasa do Lima – Velikoj Albaniji. Tim povodom je išao nekoliko puta u Peć i Tiranu. Tokom Drugog svetskog rata otvoreno je sarađivao sa italijanskim okupatorom i kvinslinškim organima Velike Albanije.

Vratio se u svoj rodni kraj gde se krio kod rođaka, ali su mu komunističke vlasti brzo ušle u trag, nakon čega je ubijen početkom 1946. godine na planini Ladevac.

Sve gore, lako dokazive činjenice, koje nije svojevremeno mogao opovrgnuti u dovoljnoj meri ni istoričar Šerbo Ratoder, izgleda ne predstavljaju dovoljan alarm za uzbunu svima onima koji već skoro dve godine brane Crnu Goru od fašizma.

NVO, zakleti građanisti prolevičarske orijentacije, kao i sve političke partije koje su se prethodnih dana klele u crvenu boju, srp i čekić ćute dok Bošnjački kulturni centar bezbrižno najavljuje prikazivanje dokumentarnog filma koji ima za cilj da otrgne od zaborava sva dobročinstva kojim je Osman Rastoder zadužio građansku, evropsku, antifašitičku, multikonfesionalnu i sekularnu Crnu Goru.

Ili je pak fašistička lenta rezervisana samo za Srbe u Crnoj Gori koji uporno odbijaju apele prosvetiteljskih i slobodoumnih snaga u Crnoj Gori da se suoče sa svojom „zločinačkom“ prošlošću?  Sa druge strane, autentični saradnici nacifašističkih okupatora u Crnoj Gori bivaju rehabilitovani po raznim crnogorskim gradovima ulicama na kojima su osvanula njihova imena, dok se za 21. jul priprema prikazivanje dokumentarnog filma o osobi za koju je nedvosmileno utvrđeno da je sarađivala sa okupatorima i naređivala ubijanje većinskog pravoslavnog naroda u Crnoj Gori.

Opasnost zvana "srpski hedonizam"

Treba očekivati da će 21. jula Petnjicu zapljusnuti novi talas antifašističkog ponosa. Ako bude upola jak kao što je bio dana kada je u podgoričkom hramu bio prikazan film „Podijeljena zemlja“ (čiji je jedini greh što ga je režirao samosvesni Srbin), onda nema bojazni da će Crnogorci zadržati jedan od niza epiteta kojima se hvale isključivo kada su suočeni sa opasnošću koju za sobom nosi velikosrpski hegemonizam.

Kao što su ćutali kada je iz Prištine poručeno da je njihova mati „sledeća“, za očekivati je od tzv. patriota da, zarad evropskog sna, prespavaju i svare 21. jul.

(Borba.me)