Dva ručka po jednoj ceni

PITOMI rođak sa sela iz kupole ispaljenih kestena, koji ovih kasnoseptembarskih dana kao male tempirane bombe nasumično padaju na ogoljene glave otmenih šetača po stazama pariskih parkova, aterirao je usred tanjira zagrejanog na u stepen tačnu temperaturu, dajući tako svoj skromni doprinos nacionalnom prazniku gastronomije.

Za tri dana, na preko deset hiljada događaja, dva i po miliona ljudi razveseli svoj stomak drugačije nego što to čini tokom čitave godine. Neki veliki šefovi, revera okićenih kulinarskim medaljama, kojima, usled majstorskog udarca, iznad autoritativnih glava kruže prestižne gastronomske zvezdice, nude dva ručka po ceni jednog.

Nenaviknuti na roštiljijade, kobasicijade i slaninijade, a u nedostatku slavskih trpeza, na kojima se služi sve redom, od goveđe supe, rinflajša s renom i paradajz-sosom, preko sarmi, do svinjskog pečenja i doboš-torte zalivene turskom, pardon, domaćom kafom, Francuzi utehu nalaze u nedokučeno rafiniranom i prefinjenom šaranju obroka. Male količine, veliki eksperimenti. Zato, valjda, i tvrde, kad nam banu u goste, da se kod nas dobro jede. Umorni od obilnih porcija i snage, željni boja i nežnosti, uzvraćamo im istom merom.

Oko onog kestena, u prazničnoj gastronomskoj razglednici, u sali "Genget", otvoreno, opušteno i bez okolišanja, uz teleći odrezak, rasule se crvene ribizle i boranija u sosu od nara i cimeta. Prethodno su se usta zanimala jesenjom paštetom od svinjskih iznutrica, zečetine, pileće džigerice i suvog voća u želatinu, pršutom Franciska Sančeza i normandijskim ostrigama iz Sen Vasta uzgajanih ispod kule Benžamena de Komba iz 1694. godine. Na kraju, preko svega toga istopio se sorbe od konjaka i kupine.

Zapisi iz Pariza: Devet krugova pod zemljom

Pariski gastronomski voz, uz leksičku igru glumice Silvi Malis, prati pet tačno odabranih vrsta vina. Najpre penušavi beli "vuvre" dvostrukog vrenja sa domena Selin Šampalu, zatim suvo belo "žiranson" prekoputa Pireneja, zapahnuto sa juga blagim vetrovima iz pravca Španije, a zapadno slanim sa pučine Atlantika, koje bez pesticida, puna elana, uzgaja osamdeset petogodišnja Ivon Egobiri, a onda "bandol iz zečjeg zabrana" sa domena Beatriks de Balenkur, gde se, jelte, često ide u lov na divlje zečeve, pa otud i ime, izrazito crne boje, gusto, kompleksno, u isti mah snažno i elegantno, kao beračice iz ovog vinograda.

Potom sledi "fleri" iz specijalne berbe "božolea" sa imanja Buronijer Žoela Leskira iz 18. veka, cvetne arome, koje se pije ohlađeno na tačno 16 stepeni, nagrađeno sa dve zvezdice u vinskom vodiču "Ašet", koje predstavlja Mailis iz četvrte porodične generacije, pa na kraju, opet, ali slatki, "vuvre" gospođe Selin.

A onda, kafa.