Vuk Drašković: Šta kriju tajni dosijei

Šta bi, pitaju se mnogi, Srbija dobila otvaranjem tajnih dosijea službi bezbednosti? Dobila bi isto što i bivša Istočna Nemačka kada je otvorila dosijee Štazija. Slobodu, izlazak iz logora, šokantno i lekovito sučeljavanje sa skrivenom istinom o svemu i svima, demokratski, duhovni i moralni preporod. Srbija bi raskinula strašni kontinuitet sa komunističkim termidorom i poretkom u kome je država plen, a građani taoci i meta odmazde.

U prošlosti su putokazi za budućnost, a naša prošlost, sve od sloma Kraljevine Jugoslavije pa do ubistva Jugoslavije u poslednjoj deceniji minulog veka, u mračnom je tunelu, u tajnim dosijeima službi bezbednosti gde je pristup svetlosti najstrože zabranjen. Otvaranje tih svetih tajni komunističkih pobednika iz 1945. i njihovih pitomaca i sledbenika do današnjih dana, izazvalo bi, bez sumnje, mnoge potrese i lomove, ali i blagotvorni preokret neslućenih razmera.

Pisala bi se nova istorija o martovskom puču 1941, o Drugom svetskom ratu, o ustaškom genocidu nad Srbima i Jevrejima, o skrivenim kolaboracijama partizanskih vođa i sa Nemcima i sa Pavelićem, o Čerčilovoj rusofobiji i srbofobiji, o posleratnom komunističkom teroru nad Srbijom, o tome kako je slamana i prevaspitavana Zapadu okrenuta Srbija i kako je ona, kao hipnotisana, na kraju 20. veka većinski podržala Slobodana Miloševića, JUL, komunističke generale, mafijaše i ubice i krvavo rušenje Jugoslavije, tog najvećeg i najskupljeg projekta Kraljevine Srbije i celog srpskog naroda.

Tajni dosijei su zamračena pozornica naše i državne i nacionalne apokalipse. Službe bezbednosti su, na toj pozornici, bile nedodirljiva i nekažnjiva sila sa ovlašćenjima da ubija, teroriše, ucenjuje, osuđuje, podmićuje, montira, demontira, hapsi, oslobađa. U svoju mrežu uvlačile su naročito one na koje bi se najmanje posumnjalo. Srpske akademike, čuvene disidente, nacionalne pisce, pesnike, glumce, novinare, vladike, one koji su, bučno, bili protivnici komunista da bi, kad je komunizam pao i u Moskvi, svojoj svetskoj prestonici, u Beogradu stali uz Titove i Miloševićeve generale, uz njihove tajne službe i eskadrone smrti, snažnije od ikog agitujući za rat i slavljenje zločina i zločinaca.

U tajnim dosijeima tajnih službi pohranjena su svedočanstva i o glavnoj ulozi službi u režiranju mržnje i krvoliptanja zavađenih naroda u državi koju su službe i njeni komandanti komadali i pljačkali kao svoju lovinu. Agenti službi iz Beograda su odvozili oružje Hrvatima, tamo nagrađivani zlatnim polugama, a u Srbiji proglašavani za Obiliće. U dosijeima je istina i o "Bljesku" i "Oluji", o tome kako je Milošević poklonio Tuđmanu Srbe i srpske vekove u Hrvatskoj, istina o ratnim užasima u BiH, o zločinima službinih eskadrona smrti po Kosovu, o likvidacijama po Srbiji, o nedemontiranoj i do danas nerazvlašćenoj piramidi i mreži te nemani, tog Levijatana, koji stražari nad Srbijom, kao svojim zatvorom i logorom.

Vuk Drašković, lider SPO