Verni vitez Palman

U MAJU 1334. godine došlo je do krize u inače dobrim odnosima između Dubrovnika i srpskog kralja. Tada je kralju došlo novo tročlano poslanstvo, pošto se on nešto razljutio: "Kako se beše porasrčilo kraljevstvo mi na vlastele dubrovačke za Stonski rat (rt)." Poslanstvo je kralj primio kod Prizrena i, prema rečima povelje, Dubrovčani su pristali "na svu volju kraljevstva mi i pravu službu", pa je kralj potvrdio svoj dar iz prve povelje, sa željom da posle toga među njima ne bude neke svađe već "pravo življenje" kako je ranije bilo.
O uzrocima kraljeve srdžbe može se zaključivati po merama koje su tom novom poveljom propisane. Dubrovčani nisu smeli da prime nijednog čoveka s kraljeve teritorije, osim ljudi koji su se zatekli u vreme predaje. Predviđena je bila mogućnost kontrole od kralja i u njegovo ime, i to tako što bi kraljev čovek i pristav dubrovačke opštine zajedno proverili da li ima onih koji su došli posle preuzimanja teritorije. Svaki takav čovek se morao izvesti na kraljevu teritoriju.

Predviđeno je čak bilo, ukoliko kraljev čovek ne nađe nikog, a kralj i dalje sumnja, da se tada moraju zakleti četvorica ili petorica vlastelina u katedrali da po njihovom znanju nije useljen niti skriven nijedan kraljev čovek. Tim odredbama o zabrani primanja ljudi dodato je još i to da su se dubrovački poslanici zakleli "da prebiva pop srbski i da poje u crkvah koje su u Stonu i ratu (rtu) kako jest povelevalo kraljevstvo mi". U povelji iz 1333. godine o tome nema pomena. Verovatno je to bio usmeni zahtev kraljev saopšten poslanicima.
Pošto je došlo do smirivanja spora zbog ljudi koji su se sklanjali na Stonski rat (rt), u odnosima srpskog vladara i Dubrovnika preovladali su materijalni i finansijski problemi. Srazmerno dug period mira otkrio je u kojoj meri su se preplitali interesi obeju strana i koliko su one ekonomski zavisile jedna od druge. Dubrovčani su preostali deo novca za Ston isplatili o Petrovdanu 1333. godine kao što je bilo ugovoreno.

Pre toga su, na kraljevu molbu, izdali 2.540 perpera za isplatu šest bojnih konja koje je poslao hrvatski vlastelin knez Grgur Kurjaković. Posle toga je preostao samo godišnji danak "tribut stonski", koji je imao dugu i zanimljivu istoriju. Dušan ga je ustupio monasima srpskog manastira svetog arhanđela Mihajla u Jerusalimu, a prenet je kasnije na monahe manastira Hilandara i svetog Pavla na Svetoj gori. Nadživeo je ne samo srpsko carstvo nego i sve srednjovekovne države i bio isplaćivan kao pobožni dar, "sveća" monasima, sve do kraja DžVIII veka.

KRALj Dušan je kasnije i Svetodmitarski tribut koristio za isplatu dugova, najčešće stranim trgovcima. Ali mnogo veću ulogu od opštine imali su u njegovim finansijama dubrovački trgovci u ulozi zakupnika carina. U državnim finansijama je u to vreme sve veći bivao udeo prihoda od rudnika, kovnica novca, carina i dažbina od trgovine, naročito od prodaje soli. Državna vlast, međutim, nije raspolagala ni ljudima, ni stručnošću potrebnom za organizaciju ubiranja te vrste prihoda. Pribegavalo se stoga svuda poznatom i primenjivanom davanju prihoda u zakup.

Trgovac pojedinac ili grupa poslovnih ljudi, povezana u trgovačko društvo sklapali bi s vladarom ugovor o isplati određenog iznosa novca za godinu, a sami bi organizovali ubiranje, što je povlačilo obezbeđivanje personala, nadzora, evidencije i raznovrsne troškove. Zakupnici su nalazili svoj račun u tome što su ubirali više od iznosa na koji su se obavezali ugovorom. U svojstvu carinika primorski trgovci su dobijali i izvesne upravne i sudske funkcije - postajali su u izvesnom smislu produžena ruka državne administracije.
Na samom početku Dušanove vladavine, već 1333. godine, pominje se jedna ličnost koja će imati važnu ulogu u ratnim zbivanjima. Bio je to vitez Palman, zapovednik odreda nemačkih najamnika, o kojima se više puta govorilo u istoriji Dušanovih ratovanja i osvajanja. Uzimanje stranih najamnika, ratnika po pozivu, uobičajilo se u Srbiji još za vreme kralja Milutina. Mnogobrojni su bili Turkopuli, hristijanizovani Turci, koje je on preuzimao od Vizantinaca. Ima, međutim, i tragova službovanja zapadnih vitezova. Milutinov sin već uzima u službu Katalance, koji su svoje usluge nudili u čitavoj južnoj Evropi. Ostavili su neizbrisive tragove u vizantijskoj istoriji početkom DžIV veka.

Iz nemačkih zemalja, kao i iz Italije, poticale su takođe najamničke družine, koje su stupale u službu vladara sposobnih da plate visoku cenu njihovih usluga. Pored Palmanovih Nemaca, pominju se i Latini kao druga najamnička grupa u Srbiji. Uz kralja je i kraljica imala svoj odred. Venecija je više puta izlazila u susret Dušanovim molbama da u njenoj okolini regrutuje najamnike i da ih vodi preko njene teritorije, a još češće je odobravala nabavku oklopa, štitova i drugog ratnog materijala.

Dobro naoružani oklopljeni konjanici dobili su u ovom delu Evrope veći značaj otkako se padom slobodnih ljudi u zavisnost od gospodara vlastelinstva sužavala osnova masovne, ali slabo naoružane vojske, koja je ulogu sačuvala jedino u lokalnoj odbrani. Bez dobro obučenih i naoružanih konjanika oklopnika nije se moglo zamisliti ofanzivno ratovanje. Tek će šira upotreba vatrenog oružja promeniti ulogu pojedinih delova oružanih snaga.

U DUŠANOVO vreme najamnike je bilo lakše pribaviti nego izdržavati. Nisu sačuvani ugovori o uslovima pod kojim su nemački najamnici primani u službu srpskog vladara, ali poređenjem s najamnicima u drugim zemljama može se zaključiti da je mesečna plata iznosila 2-3 zlatnika. Odred od petsto najamnika morao je mesečno stajati oko 1.500 dukata ili 3.000 perpera. Dušan ih je držao ne samo mesecima nego i godinama, što je u velikoj meri opterećivalo državne finansije. Otuda su novčane teškoće bile neizbežne - i pored prihoda od rudarstva u usponu i sve intenzivnije trgovine.

Proglašenjem Jovana Kantakuzina za cara u tračkoj tvrđavi Didimotici (26. oktobra 1341) zvanično je počela njegova borba za vlast protiv carigradskog regentstva carice Ane Savojske, majke maloletnog naslednika prestola Jovana V Paleologa, uz koju su kao najbliži saradnici stajali veliki duks Aleksije Apokavk i vaseljenski patrijarh Jovan Kalekas. Ako je ovaj novi dugi građanski rat, vođen u godinama pojave turske opasnosti, i odneo poslednje unutrašnje snage državi Romeja, on je, s druge strane, bio propraćen nekim pojavama koje nisu obeležavale ranije slične sukobe u vizantijskoj istoriji. Njihovo tumačenje neophodno je za razumevanje jedne veoma važne etape u odnosima kralja Stefana Dušana i susednog carstva.

Kao jedan od najbogatijih i najmoćnijih ljudi u Vizantiji, Jovan Kantakuzin je u borbi za carski tron branio interese krupnog plemstva, pa je zato prirodno što su se uz protivničku stranu svrstavali siromašniji žitelji preostalih vizantijskih gradova u Trakiji i Makedoniji. Ta polarizacija snaga u dugom građanskom ratu javlja se već na njegovom početku jer, s jedne strane, sam Jovan Kantakuzin piše da su mu se u leto 1341. godine obraćali neki ugledni romejski velikaši, kao i Hrelja, nekadašnji poverljiv čovek srpskog kralja Stefana Dečanskog. Međutim, uskoro se oglasila i druga strana: već 27. oktobra 1341, dakle neposredno posle proglašenja Jovana Kantakuzina za cara, stanovnici Adrijanopolja ustali su protiv lokalnog plemstva, a pokret nezadovoljstva širio se gradovima Trakije i Makedonije, da bi najveći zamah dobio u Solunu, drugom gradu carstva.

Shvativši da gubi teren i pristalice u carstvu Romeja, doneo je tešku odluku da krene u Srbiju i potraži pomoć kralja Stefana Dušana, s kojim se poznavao još od njegovih susreta s vasilevsom Andronikom III Paleologom. Na skupu preostalih 2.000 pristalica u tvrđavi Ginekokastron, nadomak Soluna, Jovan Kantakuzin je obrazložio svoju odluku da se za pomoć obrati Stefanu Dušanu "koji je odavno bio prema njemu prijateljski raspoložen", a čija bi pomoć bila od velike koristi u borbi protiv carigradskog regentstva. Pri tom je rekao da mu je tokom boravka u Trakiji srpski kralj poslao izaslanike s ponudom ugovora o miru i savezu koji podrazumeva da on neće napasti nijedan romejski grad.

Na skupu u Ginekokastru bilo je reči i o potrebi da se pomogne stanovnicima grada Edese (Vodena) koji su napadali odredi srpskog kralja. Ali, spas ovom slavnom gradu donela je konjica koju je kao pomoć iz Soluna poslao Aleksije Apokavk.

DUŠANOVI PRIHODI

ZNAČAJAN izvor vladaočevih prihoda bile su carine Novog Brda, Rudnika, Brskova, Prizrena, zatim "zetskih trgova", a naročito Svetog Srđa na Bojani, gde se prodavala so.

Srpski kralj je imao svoj deo prihoda od soli koja se u Dubrovniku prodavala stanovnicima zaleđa. Trgovina solju je bila pod nadzorom državnih vlasti i dozvoljena je bila samo na nekim "zakonitim" mestima: na trgu Sveti Srđ na Bojani, u Kotoru, u Dubrovniku i Drijevima na Neretvi (danas Gabela). Ovaj poslednji trg je u međuvremenu bio izgubljen za srpsku državu.


(NASTAVLjA SE)